Οι .........."σοβαροί"!

Μετά από δεκαετίες αδράνειας και ηθελημένης απραξίας, εδέησε το Ελληνικό Κράτος να ψάξει τα αρχεία των συνταξιοδοτούμενων πολιτών του για να βρει πόσοι απ' αυτούς εισπράττουν νόμιμα συντάξεις και επιδόματα.

Και -ω, του θαύματος- βρέθηκαν χιλιάδες συνταξιούχοι να "εισπράττουν" συντάξεις ενώ οι ίδιοι έχουν αποβιώσει εδώ και χρόνια καθώς και χιλιάδες αρτιμελείς ανάπηροι να εισπράττουν αναπηρικά επιδόματα, με κορυφαία περίπτωση ελληνοφρένειας τον τυφλό .....ταξιτζή και το ρεκόρ αόματων της Ζακύνθου που όλως τυχαίως έχασαν το φως τους σε προεκλογικές περιόδους! (πηγή1, πηγή2, πηγή3).

Συνολικό κόστος με βάση της παραπάνω πηγές: περίπου 1,5 δις € το χρόνο (!!!!), την ίδια στιγμή που το Κράτος εναγωνίως αναζητούσε 300 εκατ. € κόβοντας επικουρικές συντάξεις για να μπαλώσει τρύπες της τελευταίας στιγμής πριν το PSI.

Φυσικά, αυτά τα φαινόμενα αδιαφορίας και αδράνειας των Υπουργείων, ρουσφετολογίας και κομματικών εξυπηρετήσεων, δεν είναι φαινόμενα των τελευταίων ετών. Είναι και αυτά ένα από τα συμπτώματα της ανυπαρξίας σοβαρής πολιτικής ηγεσίας και αλλά και της εκμετάλλευσης που η ελληνική πολιτική ελίτ ασκεί πάνω σε όποιον Έλληνα πολίτη δεν είναι "πράσινο" ή "γαλάζιο" παιδί.

Αυτό όμως που με εξοργίζει είναι η περίπτωση εκείνων των πολιτικών, που ενώ έχουν ασκήσει καθήκοντα σε υψηλές θέσεις (π.χ. Υπουργοί), εμφανίζονται σήμερα ως κήνσορες και τιμητές του φαύλου πολιτικού συστήματος, αυτο-φερόμενοι ως οι μοναδικοί φορείς σοβαρότητας και ευθύνης, ως εκείνοι οι πολιτικοί άνδρες που αν τάχα είχαν ακολουθηθεί οι προτάσεις τους δεν θα είχαμε φτάσει στη σημερινή κατάντια.

Ανάμεσα σε τέτοια παραδείγματα βρίσκονται και οι (κατά τα λοιπά συμπαθείς) περιπτώσεις των κυρίων Τ. Γιαννίτση και Αλ. Παπαδόπουλου. Υπουργοί και οι δύο επί κυβερνήσεων Σημίτη, προβάλλονται σήμερα από πολλά ΜΜΕ ως παραδείγματα σοβαρού και αξιόπιστου πολιτικού λόγου.

Όμως, ο μεν κος Γιαννίτσης διετέλεσε Υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων την περίοδο 2000-2001, ο δε κος Παπαδόπουλος Υπουργός Υγείας την περίοδο 2000-2002.

Και εγώ αναρωτιέμαι:

Ρε παιδιά, εσείς οι τόσο σοβαροί, υπεύθυνοι και συγκροτημένοι πολιτικοί, γιατί το πρώτο πράγμα που δεν ελέγξατε ως καθ' ύλην αρμόδιοι Υπουργοί (Κοινωνικών Ασφαλίσεων ο ένας, Υγείας ο άλλος) δεν ήταν ποιοι εισπράττουν τις συντάξεις και τα επιδόματα? Τόσο δύσκολο ήταν να το σκεφτείτε και τόσο δύσκολο να το πράξετε ή δεν ενδιαφερθήκατε ποτέ να διεκδικήσετε το 1,5 δις€ που χάνεται κάθε χρόνο για να μην "στενοχωρήσετε" την κομματική σας πελατεία?
Και αφού δεν μπορέσατε να κάνετε αυτό το τόσο στοιχειώδες, πως να πεισθώ εγώ σήμερα για την ανώτερη "σοβαρότητά" σας και την ανανεωτική φρεσκαδούρα που επαγγέλλεστε?

Τόσο "σοβαροί" θα είναι οι αυριανοί αυτόκλητοι "σωτήρες" μας?

Η ξεφτίλα του Ελληνικού ποδοσφαίρου

Το ποδόσφαιρο εκτός από άθλημα είναι και μαζικό κοινωνικό θέαμα. Λόγω των ιδιαιτεροτήτων του (είναι ομαδικό και ανταγωνιστικό, θέλει μεγάλο χώρο για να παιχθεί άρα μπορεί να μαζέψει χιλιάδες κόσμου, κ.ά.) αλλά και της αντικειμενικής ομορφιάς του μπορεί και συγκεντρώνει χιλιάδες θεατές κυρίως λαϊκών στρωμάτων και ταυτόχρονα έχει γίνει σε πολλές χώρες ένα από τα κύρια κοινωνικά γεγονότα. Ακόμα παραπάνω, το ποδόσφαιρο (σε αντίθεση π.χ. με το μπάσκετ) έχει και ένα γνώρισμα που όλοι θα ήθελαν να υπάρχει και στην καθημερινή ζωή: Στο ποδόσφαιρο δεν νικάει πάντα ο ισχυρότερος. Ακόμα και η πιο ανίσχυρη ομάδα έχει μια (μικρή έστω, αλλά υπαρκτή) πιθανότητα να επιβληθεί ενός ισχυρότερου αντιπάλου. Το ποδόσφαιρο δίνει ελπίδα ακόμα και στον πιο αδύναμο. Γι αυτό πάντα το ποδόσφαιρο ήταν και θα είναι εξαιρετικά λαοφιλές, ειδικά στις χαμηλότερες οικονομικά τάξεις. Ως τέτοιο λοιπόν κοινωνικό γεγονός, το ποδόσφαιρο έχει γίνει πολλές φορές "δόλωμα" για την χειραγώγηση των λαϊκών μαζών ή αν προτιμάτε τα τσιτάτα, έχει γίνει και αυτό ένα από τα "όπια του λαού".

Ειδικά στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο ως φαινόμενο ανέκαθεν παρουσίασε σχεδόν αποκλειστικά το χειρότερο πρόσωπο. Υπάρχει (ή υπήρχε ποτέ) κάτι το υγιές στο ελληνικό ποδόσφαιρο του κοκκαλιάρη, του μάκαρου, της παράγκας, του καπετάν Γιώργου με το περίστροφο, κλπ, κλπ???
Η αλήθεια είναι απλή: Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα αποτέλεσε σχεδόν ανέκαθεν ένα πανίσχυρο "όπλο" για την εκτόνωση των μαζών, με κορυφαίο παράδειγμα την υπόθεση Παναθηναϊκός-Χούντα-Γουέμπλεϋ το 1972, ενώ άλλες φορές χρησιμοποιήθηκε ως ασπίδα για την προστασία μεγαλοκαρχαριών (Κόκκαλης, Μάκαρος, Μαρινάκης, Βγενόπουλος, κλπ) μέσα από την δημιουργία οπαδικού στρατού τυφλών υποστηρικτών του εκάστοτε "Προέδρου". Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα σε επίπεδο παραγόντων πάντα μάζευε υπόκοσμο, καφρίλα και λαμόγια όλων των ειδών και αποχρώσεων.

Με αφορμή τα χθεσινά (19/03/2012) επεισόδια στο ντέρμπι των "αιωνίων", πολλοί ψάχνουν να βρουν τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει, λες και δεν το ξέρουμε όλοι εδώ και χρόνια. Το ζήτημα δεν είναι τα μέτρα που πρέπει να παρθούν αλλά ποιος θα τολμήσει να πάρει τα απλά αυτά μέτρα?

• Ποιος θα τολμήσει να αποσύρει τις ελληνικές ομάδες από το Champions League όπως έκαναν οι Άγγλοι το 1985?
• Ποιος θα τολμήσει μετά τα χθεσινά, να υποβιβάσει τον Παναθηναϊκό (ή ποιός τόλμησε πέρυσι στο αντίστοιχο ντέρμπι να υποβιβάσει τον επιδείξαντα την ίδια συμπεριφορά Ολυμπιακό)?
• Ποιος θα τολμήσει να εξαναγκάσει του χουλιγκανο-ηγέτες των Προέδρων (τύπου Τάκη Τσουκαλά και Σια) να παρευρίσκονται την ώρα του αγώνα στο Αστ. Τμήμα της γειτονιάς τους και όχι στο γήπεδο, όπως είχε γίνει και πάλι στην Αγγλία του 1985?
• Ποιος θα τολμήσει να διαλύσει επιτέλους τους συνδέσμους των φιλάθλων?

Ποια πολιτική ηγεσία θα τολμήσει να πάρει αντίστοιχα μέτρα?
Μήπως η πολιτική ελίτ της αέναης διαπλοκής με τους Προέδρους ή μήπως η ίδια πολιτική ελίτ που θα μας σώσει από την χρεωκοπία?

Σε ότι αφορά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, ΝΑΙ θα πρέπει κανείς να συμβιβαστεί με την ιδέα να μην πηγαίνει πια γήπεδο, γιατί αυτό που παίζεται εκεί μόνο "μπάλα" δεν είναι!
Όπως και μία κακή θεατρική παράσταση δεν πρέπει να έχει θεατές, το ίδιο και τα ελληνικά ματς δεν πρέπει να έχουν εξέδρα. Άλλωστε, ούτε οι οπαδοί κοιτάνε πια το παιχνίδι. Συνήθως κοιτάνε τους ομοϊδεάτες τους και κραυγάζουν συνθήματα.

Τιμωρείστε τους! Σταματήστε να δίνετε τα ωραία λεφτά σας στα διάφορα συνδρομητικά κανάλια που έχουν τα διακαιώματα της (κατ' ευφημισμό) Super League. Ούτε θα πρέπει να κάνετε δώρα στα μικρά παιδιά από τις μπουτίκ των ΠΑΕ, εκπαιδεύοντας τα έτσι στον οπαδισμό. Αν θέλετε να τους μυήσετε στο ποδόσφαιρο χαρίστε τους καλύτερα μια φανέλα της Μπαρτσελόνα, για να μάθει το παιδί από μικρό να διακρίνει την έννοια της "Ποιότητας", κάτι στο οποίο πάσχουμε ως κοινωνία.

Κι αν μου πείτε: "Ναι, αλλά εγώ αγαπώ τη μπάλα", θα σας έλεγα να βρείτε μια μικρή συνοικιακή ομάδα και να αφήσετε εκεί τα παιδιά να γυμναστούν και να αγαπήσουν τον αληθινό αθλητισμό και όχι τον χουλιγκανισμό και την καφρίλα.

-------------------------------------------------------

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που ειδικά αυτήν την περίοδο ενισχύει τη βία:
Σαφώς η κοινωνική βία δεν είναι "μνημονιακό" προϊόν, όμως η ανέχεια, η φτώχεια, η κοινωνική διάλυση και η ανεργία μόνο βία φέρουν. Και αυτό είναι διαχρονικός και παγκόσμιος ιστορικός νόμος όμοιος με φυσικό νόμο, που δεν πρέπει να παραβλέπουμε. (Και ξέρετε ο τελευταίος που αμφισβήτησε την Βαρύτητα, έσπασε στη κυριολεξία τα μούτρα του)....

Ποιος λοιπόν θα δώσει ελπίδα στον πιτσιρικά άνεργο για να μην βρίσκει εκτόνωση στο γήπεδο ή/και στη πρέζα? Πως θα αποκατασταθεί η αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και πως θα πλάσουμε όνειρα για το μέλλον με μισθούς των 480€ ???

Η Υπόθεση "Νταλάρας"

Τα πρόσφατα γεγονότα είναι γνωστά και φαινομενικά απλά:
O γνωστός τραγουδιστής Γιώργος Νταλάρας, δηλώνει σε τηλεοπτικό σταθμό ότι συμφωνεί στην απώλεια εθνικής κυριαρχίας χωρίς υπερβολές και ότι σε κάθε περίπτωση έχουμε δύο επιλογές: "Ή Μνημόνιο ή Καταστροφή!" (πηγή) Ταυτόχρονα δε, ο κος Νταλάρας, ανακοινώνει ότι θα δώσει αφιλοκερδώς σειρά συναυλιών χωρίς εισιτήριο, από αλληλεγγύη στη φτώχεια.

Ο στόχος των συναυλιών από τη στιγμή που δεν συγκεντρώνονται χρήματα για άπορους συμπολίτες μας, είναι μάλλον ακατανόητος, τουλάχιστον σε μένα. Οι δε συναυλίες έχουν και Χορηγούς, όπως φαίνεται και στην αφίσα, μεταξύ των οποίων το ΣΚΑΙ και ΤΑ ΝΕΑ. Πείτε μου δηλαδή, τι να καταλάβω? Ότι ένας διάσημος τραγουδιστής δίνει τζαμπέ συναυλίες με χρηματοδότηση των πλέον μνημονιακών ΜΜΕ? Αυτό για εμένα σημαίνει ένα πράγμα: Άρτος και Θεάματα τζάμπα για τον άνεργο λαουτζίκο. Κλασσική πανάρχαια τακτική όλων των απολυταρχικών καθεστώτων..... Άλλα, αυτό είναι αποκλειστικά δικό μου συμπέρασμα Πάμε παρακάτω λοιπόν ........

______________________________________________
Στις συναυλίες αυτές, ο κος Ντ. εισπράττει από κάποιο τμήμα του κοινού ως απάντηση στις θέσεις του, γιαούρτια, καρέκλες, γιουχαίσματα και ύβρεις (π.χ. εδώ). Την ώρα δε, που έτρωγε γιαουρτάκι μετά μπινελικίων, ο κος Ντ. συνέχιζε ως καλοκουρδισμένο μηχάνημα το τραγούδι του, χωρίς να χάσει νότα! Κάποιοι αυτό το χαρακτήρισαν "μαγκιά" και "αντριλίκι". Εμένα πάντως μου έφερε ανατριχίλα! Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος πραγματικός καλλιτέχνης όχι μόνο θα ανέχεται να τον εξευτελίζουν στη σκηνή, αλλά θα συνεχίζει την παράσταση με την ίδια προσήλωση σαν να εμφανίζονταν στο Ηρώδειο.... Αυτός δεν μπορεί να είναι καλλιτέχνης, παρά μόνο ένας "άψυχος" στυγνός επαγγελματίας και τίποτα περισσότερο!

Και ενώ λοιπόν θα φαίνονταν πολύ λογικό, ένας τραγουδιστής που έχει δηλώσει "Μνημόνιο ή Καταστροφή" να τρώει γιαούρτια στη σκηνή από το πλήθος όταν λίγες ώρες μετά τραγουδάει το "Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας, γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κόυνια μας....", αυτό το απολύτως λογικό, .... για κάποιους δεν είναι παρά έκφραση χουλιγκανισμού και τραμπουκισμού. Τα γεγονότα όμως δεν μπορούμε να τα βλέπουμε σαν στιγμιότυπο αποκομένα από το παρελθόν τους.

Να ξεκαθαρίσουμε καταρχήν μερικά πράγματα:
Είναι λάθος να ασκείς βία κατά οιουδήποτε. Όμως, όταν σε κοροϊδεύουν κατάμουτρα θα αντιδράσεις!! Δεν γίνεται αλλιώς, δεν έχει γίνει ποτέ αλλιώς, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς! Αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Είναι ο παγκόσμιος νόμος της Δράσης και της Αντίδρασης. Όλα τα υπόλοιπα είναι φτηνές υπεκφυγές και υποκρισίες.

Θα πει κάποιος: "Μα ο κος Ντ. δεν έχει τάχα δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του? Γιατί λες ότι φτήνει κατάμουτρα το κοινό?"

Για να δούμε λοιπόν τι εκφράζει ο κος Ντ. στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα:

Ο κος Ντ. έγινε φίρμα για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η αναμφισβήτητες φωνητικές του ικανότητες και ο δεύτερος ότι ευτύχησε να τραγουδήσει στα πρώτα στάδια της καριέρας του τραγούδια μεγάλων αριστερών ή προοδευτικών συνθετών (Κουγιουμτζής, Θεοδωράκης, Λοΐζος, Μαρκόπουλος, κ.ά.). Αυτό το κατάλαβε γρήγορα ο έξυπνος κος Ντ. και αφέθηκε στη ροή των πραγμάτων παίζοντάς το αριστερός, χωρίς όμως ποτέ στα πρώτα (και καλύτερα) καλλιτεχνικά του βήματα να αναπτύξει κάποια συγκεκριμένη πολιτική ή κοινωνική δράση. Όταν έφυγε πια η πρώτη "γυαλάδα" της "μπογιάς" του, ο έξυπνος και άριστος (πια) επαγγελματίας κος Ντ., μυρίστηκε και πάλι το κόλπο. Ήδη από τα μέσα του '80 (κυρίως με αρχή τα Latin-1987) και καθώς καλά τραγούδια δεν μπορούσε πια να βρει (ή δεν του έδιναν), άρχισε να βγάζει ουσιαστικά αδιάφορους δίσκους (και σκουπίδια άσχετα με το ρεπερτόριο του), με βασικό όμως στόχο την εμπορικότητα.
Δεν έφτανε όμως αυτό για να αναστήσει μια καριέρα που έσβηνε. Το άλλο μεγάλο κόλπο είναι οι "Συνεργασίες". Κάθε πρωτοεμφανιζόμενος ταλαντούχος καλλιτέχνης που διαφαίνονταν ότι θα είχε καλή εξέλιξη, ως δια μαγείας εμφανίζονταν στο πλάι του κου Ντ. Έτσι, κέρδιζε και ο πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης από τη διασημότητα του Ντ., αλλά και ο Ντ. θα έδινε νέα πνοή στη καριέρα του εκμεταλλευόμενος το άστρο του πρωτοεμφανιζόμενου. Τι να θυμηθεί κανείς? Ο Ντ. από το 1990 μέχρι το 1999 ανεβάζει στη σκηνή μαζί του τους: Μ. Ζορμπαλά, Ε. Αρβανιτάκη, Άγαμους θύτες, Πυξ Λαξ, Τσαλιγοπούλου, Μ. Φραγκούλη, Γκόραν Bregovich (μετά την επιτυχία των σάουντρακ του Σέρβου συνθέτη), τα Υπόγεια Ρεύματα, κ.ά. Μέχρι και στον Sting κόλλησε σε μία συναυλία του δεύτερου το 2001 στο ΟΑΚΑ!......
Παράλληλα, ο Ντ. αρχίζει να μπερδεύεται έμμεσα και στην ιλουστρασιόν πολιτική της Σημιτικής εποχής. Όπου "γιορτή" και ο κος Ντ.! Τι συναυλίες στη Ξάνθη(!!) υπέρ των σεισμοπαθών της Τουρκίας το '99, τι συναυλίες στη βομβαρδισμένη Σερβία το ίδιο έτος (ελέω φιλίας Bregovich.....) και φυσικά η γνωστή εργολαβία του κου Ντ. υπέρ της Κύπρου, για την οποία ενασχόληση έχουν χυθεί τόνοι μελάνι και έχουν αφεθεί σκληρά υπονοούμενα. Το προφανές αξιοπερίεργο είναι ότι η ενασχόληση του κου Ντ. με το Κυπριακό ξεκινάει το 1994, 20 χρόνια μετά την εισβολή. Τι τον έκανε ξαφνικά να αγαπήσει την Κύπρο 20 χρόνια μετά, παραμένει ....μυστήριο!
Την ίδια περίοδο, ο μέγας πια κος Ντ. δεν ανέχεται την σάτιρα του Τζίμη Πανούση. Ξεκινάει από το 1997 δικαστικό αγώνα κατά του Πανούση και κατορθώνει να τον καταδικάσει σε ποινή 1 εκατ. δρχ για κάθε φορά που αυτός θα ανέφερε το όνομα του "Ντ.". Τέτοια εμπαθής συμπεριφορά πιστεύω ότι δενέχει εμφανιστεί ποτέ στα ελληνικά καλλιτεχνικά χρονικά.
Και το κερασάκι στην τούρτα, η εκλογή σε βουλευτική θέση με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009 της συζύγου του κου Ντ. (και -κατά τύχη- πρώτης ξάδελφης του Ραγκούση) κας Αννας Ντ., η οποία μάλιστα υπουργοποιήθηκε άμεσα...... Ας σημειωθεί ότι η κα Ντ. σύμφωνα με δημοσιεύματα (πηγή) διαθέτει και 1 εκατ. € στην Ελβετία (σιγά μη τα αφήσει στην Ελλάδα....), τα οποία φυσικά θα πρέπει να είναι χρήματα του συζύγου, αφού εκείνη ασκούσε το επάγγελμα του μάνατζερ του κυρίου.

Συνοψίζοντας,
με ουσιαστικά τελειωμένη προ 20 ετίας καριέρα που κρατιέται ζωντανή με νύχια, με δόντια και πολύ σπρώξιμο, με image "Αριστεράς" να τον περιλούζει λόγω νεανικών παρεών (στις οποίες οφείλει και την αρχική ανάδειξή του) και παράλληλα με εκατομμύρια στην τσέπη, χωμένος παντού (αλλά πάντα ...αφιλοκερδώς), με προσεκτικά χτισμένη εικόνα του κοινωνικά ευαίσθητου, αλλά και καθεστωτικός μέχρι τα μπούνια, ο κος Ντ. αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα του νεο-έλληνα που μας έφερε στη σημερινή κατάντια.

Και μετά κάποιοι διαμαρτύρονται για δυό γιαούρτια ............


________________

Υ.Γ: Ο Τζιμάκος πάντως τα ΄χει δει όλα όμως προ πολλού:

Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου
Ρίτσο σε νταμάρια, κουλτούρα καφενείου
ντισκοτσιφτετέλια γι' αμερικανάκια
νεοέλληνες χορεύουνε στα τέσσερα με κουδουνάκια

Όχι αλλά τραγούδια πλαστικά με λίπος
προσφυγιά και φτώχεια και στο βάθος κήπος
Όλα τα τραγούδια μονάχα για σένα
μάτια μου για σένα

Όχι άλλα τραγούδια με μοτοσικλέτες,
όχι αλλά τραγούδια για βρικόλακες ρεμπέτες
Όχι άλλα τραγούδια για μικρομεσαίους
ελεύθερους κι ωραίους

Όχι άλλα τραγούδια για το μέγα πλήθος
τσιχλοτραγουδάκια χωρίς μαγκιά και ήθος
..............