Ο Κάρολος Ντίκενς στον 21ο αιώνα.....

Ο γνωστός σε όλους μας Κάρολος Ντίκενς (Charles Dickens) είναι ένας από τους μεγαλύτερους σε παγκόσμια κλίμακα συγγραφείς που έγραψε κάποια από τα αριστουργήματα του 19ου αιώνα. Ο Ντίκενς (1812-1870) γεννήθηκε και έζησε στην Βικτωριανή Αγγλία του 19ου αιώνα κατά την εποχή της "νέας" βιομηχανικής επανάστασης, σε μια κοινωνία με τεράστια προβλήματα για τις χαμηλά αμειβόμενες, "κατώτερες" κοινωνικές τάξεις. Μια κοινωνία που παράλληλα γέννησε τις θεωρίες του Καρόλου Μάρξ και των άλλων θεωρητικών των Σοσιαλιστικών ιδεών. Ο Ντίκενς αναγκάστηκε σε πολύ νεανική ηλικία να εγκαταλείψει το σχολείο και να δουλέψει σε εργοστάσιο. Αυτές οι εμπειρίες επηρέασαν το έργο του που χαρακτηρίζεται από έντονη καταγγελία της υποκρισίας και της κοινωνικής αδικίας που χαρακτήριζαν την αποικιοκρατική Βικτωριανή Βρετανία της εποχής.

Την εποχή εκείνη το οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού βρισκόταν στην πλήρη άνθιση της πρώτης νιότης του. Ο κόσμος είχε πια ξεφύγει από την δυναστεία των φεουδαρχών και της απόλυτης μοναρχίας, ο θεσμός της σκλαβιάς είχε καταργηθεί (1794 στη Γαλλία, 1804 στις βόρειες πολιτείες των ΗΠΑ, 1833 στην Αγγλία, κλπ), τα μέσα παραγωγής είχαν πλέον αρχίσει να βιομηχανοποιούνται έντονα και η έννοια της έμμισθης εργασίας είχε γίνει σχεδόν καθολική.

Το νέο αυτό σύστημα που γνωρίζουμε ως Καπιταλισμό έπρεπε την ίδια περίοδο να ισχυροποιηθεί και θεσμικά αλλά και υλικά. Και για να πετύχει ειδικά το δεύτερο, έπρεπε να προστατεύσει τη συσσώρευση πλούτου. Για αυτό, την ίδια εποχή και με επίκεντρο την υπό βιομηχανοποίηση "προοδευτική" Ευρώπη, εφευρίσκεται ιστορικά η έννοια του Έθνους-Κράτους. Οι παλιές φεουδαρχικές αυτοκρατορίες έπρεπε να δώσουν σιγά τη θέση τους σε έθνη-κράτη.
Ο λόγος είναι απλός:
Το τοπικό κεφάλαιο κάθε χώρας για να μπορέσει να αναπτυχθεί, θα έπρεπε να προστατευτεί από την ελευθεριότητα και τον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα των παλαιομοδίτικων πολυεθνικών αγορών και αυτό θα γίνονταν μόνο με όρους ενός "εθνικού" κεφαλαίου που θα απολάμβανε αποκλειστικά προνόμια προστατευτισμού και ελέγχου της διακίνησης αγαθών από ξένα κεφάλαια, εντός ενός νέου ισχυρού έθνους-κράτους.

Αυτό δεν ήταν παρά μία αναγκαία συνθήκη για την ανάπτυξη ενός νέου οικονομικού συστήματος που βρισκόταν ακόμα στη νιότη του. Και ως τέτοιο, το νέο -τότε- σύστημα δεν ήξερε, ούτε είχε την ανάγκη να ξέρει, από αυτό που αργότερα ονομάστηκε "κοινωνικό κράτος". Έτσι, την εποχή του Ντίκενς θεσμοί όπως η Δημόσια Παιδεία, η Δημόσια Υγεία, το Δημόσιο Σύστημα Συντάξεων, ή ακόμα και η κατοχύρωση ανώτερου όριου στον ημερήσιο αριθμό των ωρών εργασίας, ήταν έννοιες παντελώς άγνωστες .

Οι ήρωες λοιπόν που περισσότερο κατέγραψε παρά δημιούργησε ο Ντίκενς, είχαν προδικασμένη από την εποχή τους πορεία......
Ο David Copperfield (από το ομώνυμο μυθιστόρημα) έπρεπε να δουλεύει νυχθημερόν από παιδί σε Λονδρέζικο υπόγειο, μέχρι να βρεθεί η φιλεύσπλαχνη θεία του για να του δώσει τα χρήματα που χρειάζονταν ώστε να πληρώσει τα δίδακτρα της μαθητείας του ως υπάλληλος σε γραφείο, ο Pip ("Μεγάλες Προσδοκίες") ήταν καταδικασμένος να γίνει ένας αγράμματος βοηθός σιδερά, αν κάποιος κατάδικος (Magwitch) με περιουσία από τις αποικίες δεν βρίσκονταν να του χαρίσει ένα τεράστιο ποσό την ίδια ώρα που η εύπορη κυρία του χωριού (Miss Havinsham) τον χρησιμοποιούσε ως παιχνίδι. Ο Bob Cratchit ("A Christmas Carol") πατέρας του άρρωστου μικρού Tim, φυτοζωούσε αντιγράφοντας για ατέλειωτες ώρες έγγραφα στο λογιστήριο του τοκογλύφου κου Scrooge ακόμα και το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων.
Και φυσικά, πλάι τους άλλοι "καταραμένοι" περιέφεραν τη μιζέρια τους στα λασπωμένα σοκάκια κάτω από τις γέφυρες της πρωτεύουσας της ακμάζουσας Βρετανικής Αυτοκρατορίας, την ίδια ώρα που πολύ λίγοι είχαν την δυνατότητα να φοιτούν σε σχολεία, να απολαμβάνουν υπηρεσιών υγείας ή να περιφέρονται ως περιηγητές στις "εξωτικές" χώρες της Ανατολής σπαταλώντας χρόνο και χρήμα κατά τα Βικτωριανά ρομαντικά πρότυπα ........

Σήμερα, στον 21ο αιώνα, και πάλι το σύστημα κάτω από τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, ζητά και την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και των πάσης φύσεως εργασιακών δικαιωμάτων. Και τα καταφέρνει σιγά-σιγά να μας ξαναγυρίσει στην εποχή του Ντίκενς....

Πρόσφατο παράδειγμα (και όχι μοναδικό) ο ξυλοδαρμός καθαρίστριας από το αφεντικό γιατί αρνήθηκε να υπογράψει ψευδή δήλωση ότι πληρώνεται περισσότερα χρήματα απ' όσα στην πραγματικότητα έπαιρνε (πηγή), ενώ την ίδια ώρα ο αριθμός των συνανθρώπων μας που καταφεύγουν στα συσσίτια της εκκλησίας ή των δήμων για να επιβιώσουν αυξάνεται δραματικά (30% αύξηση φέτος - πηγή)

Άρα, μήπως οδεύουμε και πάλι προς το κοινωνικό καθεστώς του 19ου αιώνα;
Ένα καθεστώς με ανύπαρκτα (για όσους δεν μπορούν να τα πληρώσουν από την τσέπη τους) κοινωνικά αγαθά ;
Ένα καθεστώς με ανθρώπους καταδικασμένους από τη στιγμή που θα γεννηθούν, αφού δεν έτυχε να γεννηθούν ανάμεσα στους "κατέχοντες";

Ίσως όχι!
Ίσως πάλι και χειρότερα, γιατί η εποχή μας έχει μια μεγάλη και ουσιαστική διαφορά από την εποχή του Ντίκενς.
Τότε είχαμε την ασπίδα του προστατευτισμού της οικονομίας στο πλαίσιο των εθνικών κρατών. Σήμερα, ο καπιταλισμός δεν έχει καμία ανάγκη τα εθνικά κράτη, αντίθετα δεν τα επιθυμεί, αφού κυρίαρχο δόγμα του είναι η "ελεύθερη αγορά", δηλ. η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας... Και το εθνικό κράτος με τους περιορισμούς που μπορεί να θέτει στη διακίνηση κεφαλαίων και προιόντων είναι πλέον εχθρός της ελεύθερης αγοράς! Με άλλα λόγια το κεφάλαιο σήμερα μπορεί να είναι πιο απελευθερωμένο και πιο επιθετικό απ' ότι στην Ευρώπη του 19ου αιώνα!

Να αναμένουμε λοιπόν ανάμεσά μας τον Ντίκενς του 21ου αιώνα, μαζί με όλο το θίασο των καταραμένων του ηρώων;

Τα σκουπίδια της "ενημέρωσης" και οι ολίγιστοι

Χρήστος Γιανναράς

Τηλεόραση. Μία λέξη, ένα μέσο. Βάσει της ετυμολογίας, τηλέ συν όραση, σημαίνει μακρινή όραση. Πρόκειται δηλαδή για ένα μέσο που μας επιτρέπει να “βλέπουμε” μακριά. Όντως, αν ερμηνεύσουμε κοντόφθαλμα το μέσο, μας δίνει την ευκαιρία να μαθαίνουμε άμεσα τα τεκταινόμενα σε άλλες χώρες και σε άλλες ηπείρους. Είναι όμως τα πράγματα έτσι ή η ενημέρωση που μας παρέχει είναι κατ’ επίφαση ενημέρωση; Διευρύνει τους ορίζοντές μας ή ουσιαστικά λειτουργεί αποπροσανατολιστικά μη δίνοντάς μας την ευκαιρία - δικαίωμα να κρίνουμε;

Όποιος από μας κάνει μία αναδρομή στο παρελθόν θα βρει με ευκολία περιπτώσεις στις οποίες η τηλεόραση συνέβαλε στην παραπληροφόρηση του κοινού. Για παράδειγμα ποτέ δεν θα ξεχάσω την δήλωση "το χρηματιστήριο θα φτάσει τις 7.000 μονάδες"... και μετά καταστροφή!

Το μέσο λόγω του χρόνου αλλά κυρίως της ποιότητος αυτών που το ελέγχουν εν πολλοίς παράγει σκουπίδια. Σκουπίδια που βασίζονται σε ωραίες εικόνες, συνήθως παρουσιαστές-στριες, και επιβάλλουν ένα μοτίβο ανθρώπου που περισσότερο παραπέμπει σε… πρόβατο επί σφαγή παρά σε σκεπτόμενο πολίτη! Παράδειγμα; Όχι ένα αλλά πολλά. Ας μείνουμε όμως σε παραγωγές με νοικοκυρές και μάλιστα πραγματικές, λέμε τώρα. Φυσικά βλέποντας κάτι τέτοιο, εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς μας πιάνει απόγνωση! Είναι δυνατόν να έχει τηλεθέαση μια τέτοιας ποιότητας παραγωγή; Τι σχέση μπορεί να έχει μία τέτοια γυναίκα, η οποία σε γενικές γραμμές έχει τα προβλήματά της λυμένα, με τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών; Με τις γυναίκες που δουλεύουν για να ζήσουν, και μετά βίας  βγάζουν 900 ευρώ, ενώ παράλληλα έχουν να συνδράμουν σε μία οικογένεια και λόγω των καταστάσεων έχουν να καλύψουν τεράστιες τρύπες που κάνουν ανεφάρμοστο σχεδόν τον οικογενειακό προϋπολογισμό! Επιπρόσθετα, τι παράδειγμα δίνει, μία τέτοιου τύπου εκπομπή, στα νέα παιδιά; Εδώ δεν θα κάνω ανάλυση γιατί θα χρησιμοποιήσω λέξεις-φράσεις που δεν είναι πολιτικά ορθές πλην όμως θα περιέγραφαν δυστυχώς την πραγματική διάσταση του προβλήματος που ανακύπτει…

Ευτυχώς υπάρχουν κι ελάχιστες εκπομπές που για καλή μας τύχη οι προσκεκλημένοι στέκονται στο ύψος τους. Παράδειγμα η συνέντευξη που έδωσε ο κ. Χρήστος Γιανναράς στο Σκάι. Σε αυτή την εκπομπή ο αξιόλογος καθηγητής δεν φείδεται χαρακτηρισμών, όχι ότι ενόχλησαν και κανέναν από αυτούς που αφορούσαν, και βάζει τα πράγματα στην ακριβή τους θέση. Μιλάει ορθά για το πώς το κομματικό κράτος, το ευρύτερο κομματικό κράτος, κατέστρεψε την παιδεία μας και δημιουργεί πλέον άτομα χωρίς κρίση, οπαδούς ιδεολογιών ή καλύτερα ιδεοληψιών που αδυνατούν να κατανοήσουν. Δημιουργεί ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το άτομό τους και πρακτικά αδιαφορούν για το σύνολο. Δημιουργεί δηλαδή υποχείρια! Κι όλα αυτά για να μείνουν στις θέσεις τους, θα χρησιμοποιήσω πληθυντικό, οι ολίγιστοι…

Θεωρώ ότι θα ήταν σωστό, όλοι μας να δούμε και να ξαναδούμε το συγκεκριμένο βίντεο και να το προτείνουμε και σε άλλους γιατί πραγματικά αξίζει της προσοχής μας. Είναι μία όαση στην έρημο των σκουπιδιών που μας ταΐζει το σύστημα. Για μία κι ελπίζω όχι μόνη φορά το μέσο δικαιολόγησε το όνομά του!

Φύγαν οι ήρωες της νιότης μας

Παίρνω αμπάριζα από το εξαιρετική προηγούμενη ανάρτηση του caveman που καταλήγει στη φράση:

"Καιρός λοιπόν να προσπαθήσουμε να φτάσουμε και τα δικά μας απρόσιτα αστέρια…"

για να εκφράσω τη βαθιά μου θλίψη για την απώλεια ενός σημαντικού κομματιού των νεανικών μας εμπειριών.
Τον θάνατο μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων δύο από τους σημαντικότερους Έλληνες δημιουργούς των τελευταίων χρόνων.
Του Μανώλη Ρασούλη και του Νίκου Παπάζογλου....

Αυτοί κι αν ήσαν άνθρωποι που προσπάθησαν να φτάσουν τα απρόσιτα αστέρια. Όχι μόνο τα δικά τους απρόσιτα αστέρια, αλλά μας βοήθησαν να φτάσουμε και στα δικά μας .....

Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψω τους δύο αυτούς ήρωες της νιότης μας.

Τους ευχαριστούμε από βάθος ψυχής, για όσα μας χάρισαν και για όσα θα συνεχίσουν να χαρίζουν στους νεώτερους. Θα μας συντροφεύουν πάντα .....

Τίποτα δεν πάει χαμένο
(Μουσική: Μάνος Λοίζος, Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης)

Εγώ δεν είμαι ποιητής
(Μουσική: Νίκος Παπάζογλου, Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου)

Απόψε σιωπηλοί
(Μουσική - Στίχοι: Βάσω Αλαγιάννη)

Ρεαλισμός ή “μάχη ενάντια σε γίγαντες”;

Υπάρχουν φορές που τα θέλω μας πιθανώς υπερβαίνουν ή τουλάχιστον θεωρούμε πως υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητές μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις είτε προσπαθούμε συνήθως από υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας σε σχέση με τα αντικειμενικά προβλήματα που θέτουν οι στόχοι μας είτε υποχωρούμε γιατί υπάρχουν αυτές οι αντικειμενικές, με ή χωρίς εισαγωγικά, δυσκολίες. Τι είναι όμως αντικειμενικό; Συνήθως και μιλώντας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, χωρίς να γίνει αναφορά στην καθημερινότητα – ρουτίνα, το αντικειμενικό συγχέεται με το υποκειμενικό καθώς η “αντικειμενική” δυσκολία μπορεί κάλλιστα να “μεταφραστεί” σε υποκειμενική αδυναμία ή καλύτερα πρόφαση αδυναμίας που βασίζεται σε εμπειρίες ή πεποιθήσεις!

Κάπου εδώ κι ενώ προσπαθούσα να παρουσιάσω τις θεωρήσεις διαφόρων μεγάλων όπως ο Πλάτωνας, ο Berkeley και ο Kant, συνειδητοποίησα ότι ίσως είναι καλύτερα να μείνω σε πιο απλά πράγματα. Πράγματα καθημερινά. Πισωγυρίσματα που στηρίζονται σε “αντικειμενικές” αιτίες. Σκέφτομαι πόσες φορές είπα αυτό είναι πολύ μεγάλο για μένα… Και το πίστευα. Η λογική στην υπηρεσία της πρόφασης! Ναι, είμαστε καλοί στο να βρίσκουμε προφάσεις. Πότε μας φταίει το σύστημα, πότε οι γνώσεις, οι δεξιότητες και πόσα άλλα ίδια ή και διαφορετικά από άτομο σε άτομο. Ποτέ όμως δεν μας φταίει η ατολμία που δείχνουμε φοβούμενοι την αποτυχία. Ακόμα κι όταν όμως προσπαθούμε να επιτύχουμε τους στόχους μας, ενώ υφίστανται αντικειμενικά - χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά - προβλήματα, συνήθως το κάνουμε είτε από κακή εκτίμηση είτε από εγωισμό.

Το θέμα είναι ότι στην αντιμετώπιση καταστάσεων, αφού δεχτούμε ως προαπαιτούμενο ότι έχουμε επίγνωση των δυνατοτήτων κι άρα των ορίων μας, πρέπει να συνδυάζουμε τόσο τη λογική, αντικειμενικότητα – ρεαλισμό, όσο και το συναίσθημα. Να είμαστε ο Σάντζο Πάντζα και ο Δον Κιχώτης. Να ριχτούμε στη μάχη ενάντια στους γίγαντές μας και να μας φωνάζουμε παράλληλα ότι είναι ανεμόμυλοι! Η λογική και η παρόρμηση σε αγαστή συνεργασία αλλά στις σωστές δόσεις. Μόνο με αυτό τον τρόπο υπάρχει ισορροπία και δεν λείπει κάτι από τη συνταγή της επιτυχίας. Ακόμα όμως κι αν παρ' ελπίδα αποτύχουμε θα έχουμε μάθει κι άρα θα έχουμε κερδίσει. Κι όπως έγραψε κι ο Θερβάντες:

«Ένα άτομο περιφρονημένο και γεμάτο ουλές προσπάθησε ακόμα με την τελευταία ουγγιά θάρρους του να φτάσει τα απρόσιτα αστέρια˙  και ο κόσμος ήταν καλύτερος για αυτό.»

Καιρός λοιπόν να προσπαθήσουμε να φτάσουμε και τα δικά μας απρόσιτα αστέρια…

Δογματικές Πολιτικές & Δημοκρατία

Σε συνέχεια των αναρτήσεων σχετικά με την Ιδεοληπτική αλλά και την Θρησκευτική - Δογματική υπόσταση της οικονομικής και πολιτικής θεωρίας που είναι γνωστή ως Νεο-φιλελευθερισμός, θα ήθελα να προσθέσω μερικές σκέψεις πάνω στο ζήτημα των πολιτικών δογμάτων και της Δημοκρατίας.

Ουσιαστικά τα τελευταίους 2 αιώνες έχουν αναπτυχθεί δύο βασικές δογματικές οικονομικές σχολές σκέψεις που προσεγγίζουν τις κοινωνίες μέσα από δύο απόλυτα, πούρα (pure) σχήματα:

• Η μία αποθεώνει και απολυτοποιεί τον ρόλο του Κράτους στην οικονομία (Σταλινική Σχολή),
  
• Η δεύτερη αποθεώνει και απολυτοποιεί τον ρόλο της Ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην οικονομία (Νεο-φιλελεύθερη Σχολή)

Διατύπωσα την άποψη ότι και οι δύο Σχολές δεν είναι τίποτα άλλο από Ιδεοληψίες, όπως ιδεοληψία είναι κάθε τι Απόλυτο στη Φύση. Είναι μάλιστα τόσο έντονα ιδεοληπτικά αυτά τα σχήματα, που στο ζενίθ της δύναμής τους μετατρέπονται σχεδόν σε Θρησκείες.
Διατύπωσα ακόμα την άποψη ότι Νεο-φιλελευθερισμός και Σταλινικός Κομμουνισμός αποτελούν ακριβώς το ίδιο Ιδεοληπτικό Παρανόημα, με μόνη διαφορά ότι το καθένα βρίσκεται στην άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Πρόκειται δηλαδή για δύο εντελώς "αντικατοπτρικά" ιδεολογήματα.

Όταν όμως στις κοινωνίες, (δηλ. σε ανθρώπινα συμβιωτικά σύνολα που παρουσιάζουν χαοτική συμπεριφορά ως συστήματα), προσπαθήσεις να εφαρμόσεις Δόγματα, θέσφατα και άκαμπτα ιδεολογήματα, το σύστημα (εν προκειμένω οι κοινωνίες) πολύ απλά ΔΕΝ πρόκειται να λειτουργήσει!
Πρέπει λοιπόν να αναγκάσεις το σύστημα να λειτουργήσει, άρα πρέπει να δημιουργήσεις κοινωνικές διαστρεβλώσεις, πρέπει δηλαδή να ασκήσεις Αυταρχισμό.

Συμπέρασμα: Δόγματα (είτε Σταλινικά, είτε Νεο-φιλελεύθερα) και Δημοκρατία, ΔΕΝ πάνε μαζί!

Τα παραδείγματα είναι πολλά όπου κι αν έχουν εφαρμοστεί αυτού του τύπου οι θεωρήσεις.
Για τον Σταλινισμό λίγο-πολύ τα ξέρουμε. Σε αντίθεση με την πολιτική που πρόλαβε να εφαρμόσει στη Ρωσία ο Λένιν (ο οποίος το 1921 όχι μόνο επέτρεψε την ιδιωτική πρωτοβουλία σε μικρής κλίμακας επιχειρήσεις, αλλά κράτησε και τους πρώην ιδιοκτήτες μεγάλων βιομηχανιών στις διευθυντικές τους θέσεις), ο Σταλινισμός όχι μόνο απαγόρευσε κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία, όχι μόνο κατεδίωξε κάθε αντίθετη σε αυτόν φωνή, αλλά καταπίεσε ακόμα και την καλλιτεχνική έκφραση η οποία είχε δει πρωτοφανή άνθιση στα πρώτα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Και για να πάμε ίσως και ένα βήμα παραπάνω, εκτίμησή μου είναι ότι ακόμα και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ οφείλεται στο τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας, το οποίο είναι ο βασικός γενεσιουργός παράγοντας όλων των άλλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Τα επακόλουθα της εφαρμογής των Νεο-φιλελεύθερων ιδεών στην δημοκρατική λειτουργία των κοινωνιών (αν και η νεοφιλελεύθερη θεωρία δεν έχει πάνω από 2 δεκαετίες πλήρους ανάπτυξης), έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται ως πρώτα σημάδια:

• τα Patriot Acts στις ΗΠΑ (περιορισμοί στις αστικές ελευθερίες με πρόσχημα την τρομοκρατία που δύσκολα θα "πέρναγαν" στην Ευρωπαϊκή έννομη τάξη),
  
• ο σχεδόν απόλυτος έλεγχος των ΜΜΕ από διαπλεκόμενους μεγαλοεκδότες,
• η φίμωση και ουσιαστικά η απαγόρευση διδασκαλίας της Μαρξιστικής οικονομικής ανάλυσης στα μεγάλα Αμερικανικά και Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια, και
  
• οι πρόσφατες νομοθεσίες που ψηφίζονται στις Αμερικάνικες Πολιτείες (βλ. εδώ) με στόχο την απαγόρευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και τελικό στόχο την απαγόρευση ακόμα και του δικαιώματος της απεργίας, είναι μερικά από τα -κλιμακούμενα- μέτρα περιορισμού των Δημοκρατικών ελευθεριών, αν δούμε τα πράγματα όπως είναι.

Τέτοια και άλλα μέτρα θα έρθουν και στην Ευρώπη σιγά-σίγα. Ήδη κάποια προχωρημένα παπαγαλάκια κάνουν λόγο για ποινικοποίηση των απεργιών, ενώ ξεκάθαρα οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, πρακτικά δηλ. απαγορεύονται. Έρχεται και η στιγμή που θα μας πουν ότι η διαμαρτυρία είναι πράξη ποινικά κολάσιμη.

Θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετα: "Καλά, πως συγκρίνεις την Σταλινική Ρωσία με την σημερινή Δύση όπου κανένας δεν διώκεται για τις ιδέες του, ενώ και κόμματα υπάρχουν και ελεύθερες εκλογές γίνονται;"
Ήμαστε όμως σίγουροι ότι κανείς δεν διώκεται για τις ιδέες του; Μπορεί ένας αντισυμβατικός οικονομολόγος να βρει εύκολα βήμα στα ΜΜΕ των ΗΠΑ για παράδειγμα; Και αν ναι, θα έχει ισότιμη χρονική παρουσία με τους απειράριθμους "αναλυτές" που επαναλαμβάνουν καθημερινά τα νεο-φιλελεύθερα δόγματα με ρυθμό πλύσης εγκεφάλου;
Και από την άλλη πλευρά, τι είναι Δημοκρατία; Αρκεί για τη Δημοκρατία μία φορά στα 4 χρόνια να πηγαίνεις στην κάλπη και η κυβέρνηση που εκλέγεται να εφαρμόζει πολιτικές τις οποίες ουδέποτε είχε εξαγγείλει προεκλογικά; (Περίπτωση ΠΑΣΟΚ 2009) Μια τέτοια κυβέρνηση έχει δημοκρατική νομιμοποίηση;

Αλλά το ζήτημα είναι πιο βαθύ. Το ζήτημα είναι ότι η Δημοκρατία εξ ορισμού προυποθέτει την Κοινωνική Συμμετοχή και τον Κοινωνικό Έλεγχο. "Δημοκρατία" όπου λίγοι αποφασίζουν για το τι θα κάνουν οι πολλοί την ίδια ώρα που οι πολλοί ωθούνται είτε στην απάθεια είτε στο περιθώριο, ΔΕΝ είναι Δημοκρατία.

Και η Δημοκρατία δεν ζυγίζεται ποσοτικά. Η Δημοκρατία κρίνεται μόνο ποιοτικά. Άρα ελάχιστα με ενδιαφέρει "πόση" Δημοκρατία έχουμε. Με ενδιαφέρει μόνο τι "ποιότητας" δημοκρατία έχουμε.

Τέλος, σκοπεύω να δείξω μια πολύ κρίσιμη αντίληψη που διαπερνά τόσο την Σταλινική Θεωρία, όσο και την Θεωρία του Νεο-φιλελευθερισμού. Πρόκειται για την αντίληψη των "Ανθρώπων που περισσεύουν" !!!!!!

Όπως στην Σταλινική Ρωσία οι άνθρωποι αντιμετωπίζονταν σαν εργαλεία για χρήση της πολιτικής ελίτ και όσοι "περίσσευαν" γίνονταν εργάτες σε καταναγκαστικά έργα ή τροφή για τα κανόνια, έτσι και σήμερα στο Νεο-φιλελεύθερο κόσμο της "ελεύθερης αγοράς" και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπου το Κράτος Πρόνοιας καταργείται, όπου ο καθένας θα πρέπει να μεριμνήσει για τον μέλλον του με τις δυνάμεις και τους πόρους που διαθέτει, όπου θα πρέπει να πληρώσει για τα πάντα (Υγεία, Παιδεία, Σύνταξη, κλπ) από την τσέπη του για ό,τι αυτή αντέχει και όσο αντέχει, έτσι λοιπόν κι εδώ στον μαγικό κόσμο του Νεο-φιλελευθερισμού οι άνθρωποι περισσεύουν!!
Και όσο περνά ο χρόνος θα περισσεύουν ακόμη περισσότερο. Σε λίγο τo 1/3 τουλάχιστον της κοινωνίας θα "περισσεύει". Θα περισσεύουν όσοι δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν για την υγεία τους, όσοι δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους, όσοι δεν θα μπορούν να βρουν δουλειά, κλπ....

Έλα όμως που στην αληθινή Δημοκρατία δεν πρέπει να περισσεύει κανείς!

Μήνυση ομάδας δικηγόρων κατά του γερμανικού περιοδικού Focus

Όπως είναι γνωστό κατά το τελευταίο διάστημα η Ελλάς λόγω της σοβαρής κρίσεως αξιών και ηθών, δέχεται άγρια όσο και πολύπλευρη επίθεση από ποικίλα και ποικιλώνυμα κέντρα εξουσίας και μέσα ενημέρωσης . Η χώρα μας βάλλεται   εντελώς κακόβουλα, δηλαδή με περιφρονητικό πνεύμα και απαξιωτική διάθεση έναντι της χώρας μας και του λαού αδιακρίτως. Μεταξύ των τελευταίων τούτων τιμητών της Ελλάδος, των κακόβουλων δηλαδή επικριτών αυτής, εξέχουσα θέση κατέλαβε ένα περιοδικό εκδιδόμενο στο Μόναχο της Γερμανίας, υπό τον τίτλο «Focus» (Φόκους). Στις 22.02.2010 το συγκεκριμένο περιοδικό εξέδωσε και κυκλοφόρησε το υπ’ αριθμ. 8/10 τεύχος του στη Γερμανία, στην Ελλάδα, στην Αυστρία, στην Ελβετία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στο Λουξεμβούργο, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στα Κανάρια Νησιά, στην Φιλανδία, στη Δανία, στη Νορβηγία, στην Ιαπωνία, στην Σλοβενία και στην Ουγγαρία.
Έτσι λοιπόν μια ομάδα δικηγόρων και συγκεκριμένα ο Θεόδωρος Φραγκάκης, η Αικατερίνη  Φραγκάκη, η Αικατερίνη Πουλάκη, η Βασιλική Μπακάλη, ο Σταύρος Ανδρουτσόπουλος και ο Χρήστος Χρυσανθακόπουλος στις 19/3/2010 κατέθεσαν ενώπιον του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών την από 19/3/2010 μήνυση  κατά παντός υπευθύνου εκδότου, διευθυντή σύνταξης, δημοσιογράφου και αρθρογράφου του περιοδικού Focus (Φόκους) για τα αδικήματα της εξύβρισης , της συκοφαντικής δυσφήμησης δια του τύπου και της προσβολής εθνικού συμβόλου όπως προβλέπονται από τους  γενικούς και ειδικούς ποινικούς νόμους.
Κατέστησαν σαφές ότι η μήνυση τους αναφέρεται στο περιοδικό «Focus», το οποίο εκδίδεται στο Μόναχο της Γερμανίας, στη γερμανική γλώσσα και κυκλοφορεί εβδομαδιαίως εκτός από τη Γερμανία και σε άλλες χώρες του κόσμου, μεταξύ δε αυτών και στην Ελλάδα. Το ως άνω περιοδικό εδρεύει στο Μόναχο, οδός Arabellastrasse, αρ. 23. Διευθυντής έκδοσης και αρχισυντάκτης του περιοδικού είναι ο κος. Helmut Markwort. Υπεύθυνος εκδοτικός οίκος για την έκδοσή του είναι ο εκδοτικός οίκος Hubert Burda Media που εδρεύει στην οδό και διευθύνει ο κος. Hubert Burda.
Οι συντάκτες και οι εν γένει συνεργάτες του ως άνω περιοδικού στο συγκεκριμένο τεύχος της 22ας.02.2010 υπερέβησαν παν όριο θεμιτής δημοσιογραφικής κριτικής (ακόμη και σε επίπεδο χλεύης και ισοπεδωτικής κριτικής των «έργων και ημερών» συμπατριωτών μας) και καταπέσαντες σε επίπεδα αδιαφιλονίκητα κιτρινισμού εναντίον της χώρας μας. Eπiδόθηκαν συστηματικά σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση με αήθη λιβελογραφήματα από τις στήλες του εν λόγω περιοδικού, μη αρκούμενοι δε εις αυτά εξετράπησαν και σε πληθώρα υβριστικών και συκοφαντικών χαρακτηρισμών όλων των Ελλήνων συλλήβδην με άκρως μειωτικές λέξεις και φράσεις  όπως «Απατεώνες στην Ευρω-οικογένεια» (Betrüger in der Euro-Familie), όπως είναι η επακριβής μετάφραση από τα Γερμανικά στα Ελληνικά .
Στο συγκεκριμένο τεύχος του περιοδικού υπάρχει εξώφυλλο, το οποίο απεικονίζει τεχνητά επεξεργασμένη φωτογραφία του αρχαιοελληνικού αγάλματος, γνωστού ως Αφροδίτη της Μήλου. Το συγκεκριμένο άγαλμα παρουσιάζεται με το ένα χέρι (το οποίο στην πραγματικότητα λείπει από το άγαλμα) σηκωμένο στον αέρα και με το μεσαίο δάχτυλο του χεριού αυτού υψωμένο, ενώ το κάτω μέρος του κορμού του είναι καλυμμένο με την ελληνική σημαία. Στο αριστερό μέρος δε της σελίδας αναγράφεται η φράση «Απατεώνες στην Ευρω-οικογένεια» (Betrüger in der Euro-Familie).
Περαιτέρω, στο εν λόγω περιοδικό υπάρχει εκτεταμένο αφιέρωμα 16 σελίδων στην οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και όχι μόνο. Ειδικότερα στις σελίδες 120 έως 128 το περιοδικό φιλοξενεί άρθρο φέρον τον τίτλο «Η χρεοκοπία της Ελλάδας» (Die Griechenland – Pleite), το οποίο φέρεται υπογεγραμμένο από τους O. Berbalk, S. Borst, W. Eberhardt, B. Johann, A. Körner, N. Matthes, R. Stadler, F. Twehes, M. Zeslawski, σε συνεργασία με τον D. Breithaupt. Κατόπιν, στις σελίδες 129 έως 131 υπάρχει συνέντευξη του φερόμενου ως καθηγητή Οικονομικών κ. Hans – Werner Sinn, η οποία συνέντευξη φέρει τον τίτλο «Eπικίνδυνο για την παγκόσμια οικονομία» (Gefährlich für die Weltwirtschaft). Τέλος, το αφιέρωμα ολοκληρώνεται στις σελίδες 132 έως 136 με ένα άρθρο του Michael Klonovsky υπό τον τίτλο «2000 χρόνια παρακμής. Από κοιτίδα της Ευρώπης στην πίσω αυλή της Ευρώπης: Η πτώση της Ελλάδας είναι άνευ προηγουμένου. Πως συνέβη κάτι τέτοιο;» (2000 Jahre Niedergang. Von der Wiege Europas zum Hinterhof Europas: Griechenlands Abstieg ist beispiellos. Wie konnte das passieren?).
Ακολουθεί απόσπασμα της μηνύσεως:

"Οι ως μηνυόμενοι ετέλεσαν εις βάρος μας τα υπό των άρθρων 361, 362 και 363 Π.Κ προβλεπόμενα και τιμωρούμενα αδικήματα της δυσφήμησης, συκοφαντικής δυσφήμησης και εξύβρισης δια του τύπου σε συνδυασμό με τον ειδικό ποινικό νόμο άρ. 2 Ν. 927/1979, καθώς επίσης και το υπό του άρθρου 181 Π.Κ προβλεπόμενο και τιμωρούμενο αδίκημα της προσβολής συμβόλων του Ελληνικού Κράτους.

ΕΠΕΙΔΗ τα δημοσιεύματα αυτά, που κυκλοφόρησαν και στην Ελλάδα, έβλαψαν την τιμή και την υπόληψη του ελληνικού λαού στο σύνολό του.
ΕΠΕΙΔΗ εμείς οι εγκαλούντες τυγχάνουμε Έλληνες δικηγόροι, δεν είμαστε απατεώνες, ουδέποτε έχουμε εξαπατήσει κανέναν, πολύ περισσότερο κάποιον Γερμανό πολίτη ή το γερμανικό κράτος, όπως εννοείται άμεσα ή έμμεσα από τα ανωτέρω δημοσιεύματα.
ΕΠΕΙΔΗ παριστάμεθα ως πολιτικώς ενάγοντες για την ικανοποίηση της ηθικής βλάβης την οποία υπέστημεν από τις αξιόποινες πράξεις των εγκαλουμένων – μηνυομένων ποσού σαράντα τεσσάρων ευρώ (44 €), με επιφύλαξη επιδίωξης της περιουσιακής μας ζημίας και κάθε περαιτέρω βλάβης μας στα πολιτικά δικαστήρια, αλλά και για την υποστήριξη της κατηγορίας.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΖΗΤΟΥΜΕ

Tην κατά νόμο τιμωρία των εγκαλουμένων – μηνυομένων.
Οι εγκαλούντες"

Πράγματι ασκήθηκε ποινική δίωξη και στις 29/6/2011 θα δικαστούν οι υπεύθυνοι αλλά και θα διερευνηθούν οι συνθήκες και τα αίτια αυτής της σφοδρότατης επίθεσης κατά της Ελλάδος και των Ελλήνων.
Επίσης οι ως άνω δικηγόροι γνωστοποίησαν  ότι  θα κατατεθεί αγωγή αποζημίωσης για την ηθική βλάβη  που έχουν υποστεί λόγω των δημοσιευμάτων του εν λόγω περιοδικού. Την συγκεκριμένη αγωγή την έχουν συνυπογράψει ήδη αρκετοί  Έλληνες οι οποίοι έγιναν μέλη στην ομάδα τους στο facebook με την ονομασία ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ FOCUS ΓΙΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΗ ΔΥΣΦΗΜHΣΗ και οι οποίοι τους έστειλαν εντολή να συμπεριλάβουν τα ονόματα τους ως εναγόντων στην αγωγή κατά του περιοδικού.
Οι δικηγόροι επισήμαναν ότι αυτή τους η πρωτοβουλία είναι καταρχήν πέραν και πάνω από κόμματα και δεν έχει πολιτική απόχρωση, αλλά ούτε αφορά τον Γερμανικό λαό και δεν επιθυμούν να  ασκήσουν εξωτερική πολιτική, αλλά στρέφονται κατά του συγκεκριμένου εξωφύλλου και των δημοσιευμάτων του Γερμανικού περιοδικού focus που κυκλοφόρησε στις 22/2/2010 . Η κίνηση τους  ξεκίνησε αυθόρμητα και με αγάπη για την Ελλάδα χωρίς καμία διάθεση κερδοσκοπική και για αυτό αποφάσισαν τα έξοδα για την κατάθεση και εκδίκαση της μήνυσης και της αγωγής να τα επιμεριστούν αυτοί οι ίδιοι οι δικηγόροι και 2) το όποιο ποσό τυχόν επιδικασθεί για την δικαίωσή των εναγόντων θα αποδοθεί κατά το ήμισυ στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και κατά το ήμισυ στην Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρία. Η δική τους ωφέλεια θα είναι η ηθική δικαίωση και η “δημόσια συγγνώμη” από το εν λόγω περιοδικό για την προσβολή της προσωπικότητός τους!

Debtocracy

Όσοι δεν έχουν ακόμη δει το ντοκυμανταίρ του Αρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνας Κιτίδη, ας βρουν το χρόνο να το κάνουν.

Μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με όσα λέγονται σε αυτό, σίγουρα όμως έχει τεράστιο ενημερωτικό τουλάχιστον ενδιαφέρον αφού παρουσιάζει πράγματα που πολύ δύσκολα θα ακουστούν στα συμβατικά ΜΜΕ.

Δείτε το λοιπον εδώ.

Μπορείτε στη συνέχεια να διαβάσετε και μια αξιόλογη και εξίσου ενδιαφέρουσα κριτική στο ντοκυμανταίρ, από τον Γιάννη Βαρουφάκη, εδώ.

Καλή ανάγνωση!

Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω ....

.....ή στα Ιταλικά "Non si paga, non si paga!", ήταν ο τίτλος ενός θεατρικού έργου που έγραψε το 1974 o Νομπελίστας Ιταλός συγγραφέας Ντάριο Φο .

Να όμως που μέσα στην δίνη που έχει δημιουργήσει η παγκόσμια οικονομική κρίση, βρέθηκε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που επανέλαβε τη φράση "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω"!

Πρόκειται για την Ισλανδία, όπου το δεύτερο κατά σειρά δημοψήφισμα για την πληρωμή 4 δις € προς το Ην. Βασίλειο και την Ολλανδία, αποφάσισε με 58% έναντι 42% να πει ξεκάθαρα ΟΧΙ!!!
Η είδηση είναι πολύ φρέσκια (10/04/2011) (Πηγή BBC)

Το "χρέος" των 4 δις € προέκυψε έπειτα από την κατάρρευση (λόγω φούσκας) της ιδιωτικής Ισλανδικής Τράπεζας Landsbanki bank το 2008 και την απώλεια των καταθέσεων 400.000 ανθρώπων στο Ην. Βασίλειο και την Ολλανδία, οι κυβερνήσεις των οποίων αναγκάστηκαν να αποζημιώσουν τους καταθέτες.

Στη συνέχεια το ποσό αυτό χρεώθηκε στους Ισλανδούς πολίτες με τόκο 5.5%, τον οποίο αρχικά ζήτησαν οι πιστωτές. Στο πρώτο δημοψήφισμα το ΟΧΙ πήρε 93%, γεγονός που ανάγκασε τους πιστωτές να μειώσουν το επιτόκιο σε 3.3%. (Άρα, να πως η "πίεση" των χρεωστών μπορεί να έχει κάποια -έστω και μικρά- αποτελέσματα...)
Και πάλι όμως οι Ισλανδοί αρνήθηκαν (σε ποσοστό 58%) να χρεωθούν την αποπληρωμή μιας ιδιωτικής τράπεζας.

Ο Ισλανδός υπουργός Οικονομικών δήλωσε:
"Νομίζω ότι το δημοψήφισμα έδωσε το ξεκάθαρο μήνυμα να μην επαναληφθούν πλέον οι διαπραγματεύσεις. Δεν θα είχε πλέον κανένα νόημα".

Το θέμα τώρα μάλλον θα οδηγηθεί σε διεθνές δικαστήριο, διαδικασία που θα διαρκέσει αρκετά χρόνια, προς απογοήτευση των πιστωτών.

Έχει ενδιαφέρον να πούμε ότι οι υποστηρικτές της αποπληρωμής υποστήριξαν ότι αυτός θα είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιλυθεί το ζήτημα με το λιγότερο δυνατό κόστος για την Ισλανδία.

Αντίθετα, οι αντίθετοι στην αποπληρωμή διατύπωσαν την άποψη ότι ο Ισλανδός φορολογούμενος δεν έχει καμία νομική υποχρέωση να αποπληρώσει τα χρέη μιας ιδιωτικής τράπεζας, καθώς και ότι μία τέτοια συμφωνία αποπληρωμής θα βάραινε την Ισλανδία με ένα μεγάλο χρέος.

Υπάρχει ένα θεμελιώδες αξίωμα στο νεο-φιλελέυθερο δόγμα που λέει:
"Κοινωνικοποιούμε τα χρέη και ιδιωτικοποιούμε τα κέρδη"

Μήπως τελικά οι πολίτες αρχίζουν να θέτουν τα θέσφατα "εν αμφιβόλω";;;;

O Νεο-φιλελευθερισμός ως Θρησκεία

Στην προηγούμενη ανάρτηση προσπάθησα να δείξω γιατί η εφαρμογή των νεο-φιλελεύθερων ιδεών στις Δυτικές κοινωνίες επιβλήθηκε ουσιαστικά τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά και γιατί αυτές οι ιδέες εγγενώς περιέχουν ιδεοληπτικά στοιχεία.

Εκτός όμως από αυτό, θα πρέπει να προσθέσω ότι ο νεο-φιλελευθερισμός έφερε ουσιαστικά μαζί του την κατάργηση της Πολιτικής, γιατί Πολιτική έξω από την κοινωνία παύει να είναι Πολιτική. Πολιτική είναι εκείνη η διαδικασία κατά την οποία οι κοινωνικές ομάδες των πολιτών διαμορφώνουν συλλογικές αποφάσεις. Αυτή η διαδικασία όμως έχει σταδιακά αντικατασταθεί από τη λειτουργία κλειστών ελίτ που ονομάζουν εαυτούς "τεχνοκράτες" και οι οποίοι λαμβάνουν τις αποφάσεις αντί των πολιτών, περιφερόμενοι ως αυθεντίες από επιχειρήσεις σε κυβερνήσεις και αντίστροφα εφαρμόζοντας παντού και πάντα τις ίδιες ιδέες ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες της κάθε περίπτωσης. Και μάλιστα οι ιδέες που πλασάρουν, παρά το βαρύγδουπο "ένδυμα" τους, δεν είναι παρά προσεγγίσεις απλοϊκού βεληνεκούς, απλό εργαλείο εξυπηρέτησης συμφερόντων εκτός της κοινωνίας.

Ζούμε στην εποχή αποθέωσης της Λογιστικής θεώρησης της Οικονομίας, αφού η άσκηση οικονομικής πολιτικής από μία απο-πολιτικοποιημένη "Πολιτική", δεν είναι τίποτα άλλο από Λογιστική.

Για να το πω και πιο απλά, δεν χρειαζόμαστε τον κο Παπακωνσταντίνου ή τον κο Αλογοσκούφη να έρθουν από το βαρύγδουπο και μακρινό London School of Economics για να μας πουν ότι "για να βελτιωθεί το έλλειμμα, σας κόβω τις συντάξεις και τα φάρμακα". Αυτό θα μας το έλεγε και ο πιο μέτριος πρωτοετής φοιτητής Λογιστικής του ΤΕΙ Κολοπετινίτσας.... Υπουργός Οικονομικών πρέπει να είναι ένας άνθρωπος που θα μας προτείνει αυτά που οι "πολλοί" δεν βλέπουν. Αλλιώς ας βάλουμε Υπουργό Οικονομικών τον Μπαρμπα-Μήτσο με το μπακαλοτέφτερο! Τα ίδια θα μας έλεγε και θα μας στοιχίσει και φτηνότερα......... Οι πολιτικοί δεν αρκεί να είναι τεχνοκράτες. Πρέπει να έχουν όραμα και να βρίσκουν λύσεις και δράσεις που να εξασφαλίζουν την κοινωνική βιωσιμότητα και όχι την ευημερία των αριθμών.

Σήμερα όμως στο βωμό του κέρδους, ακόμα και η τεχνοκρατική αντίληψη των πραγμάτων έχει "θεολογικοποιηθεί". Πάρτε για παράδειγμα μερικά από τα νεο-φιλελεύθερα οικονομικά Δόγματα:

"Το κεφάλαιο πρέπει να διακινείται ελεύθερα, χωρίς εθνικούς φραγμούς και περιορισμούς"

Παλαιότερα όπως θα θυμάστε το κάθε Κράτος μπορούσε στα πλαίσια του λεγόμενου "Προστατευτισμού", να επιβάλει δασμούς στην εισαγωγή συγκεκριμένων προϊόντων για να προστατέψει την δική του παραγωγή. Πχ οι ΗΠΑ επέβαλαν δασμούς στην εισαγωγή Γιαπωνέζικων αυτοκινήτων ή η Ελλάδα επέβαλε δασμούς σε εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα.
Αποτέλεσμα: Αδυναμία πια για τη χάραξη εθνικής οικονομικής πολιτικής με στόχο την ανάπτυξη επιλεγμένων κλάδων της οικονομίας.

Ή άλλο νεότευκτο Δόγμα:

"Το Κράτος απαγορεύεται να επιδοτεί δικές του επιχειρηματικές δραστηριότητες"

Έτσι, η ΕΕ θα επιβάλει ποινή στο Κράτος εκείνο που τόλμησε να επιδοτήσει δική του επιχείρηση (π.χ. περίπτωση Ελληνικού Δημοσίου και Ολυμπιακής). Αντίθετα, κανείς δεν πρόκειται να επιβάλει πρόστιμο σε εκείνο τον ιδιωτικό όμιλο επιχειρήσεων που αποφασίζει επιχειρηματικά να χρηματοδοτήσει μία από τις επιχειρήσεις του ομίλου, καθώς αυτό θα ήταν παράλογο.
Αποτέλεσμα: Το νέο οικονομικό Δόγμα απαγορεύει ετσιθελικά στο Κράτος να ανταγωνιστεί τον Ιδιωτικό τομέα, ακόμα και στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας.

Αυτά και πολλά άλλα νεο-φιλελεύθερα Δόγματα δεν εδράζονται σε κάποιες οικονομικής φύσεως αναγκαιότητες. Είναι ιδεολογικές θέσεις, βαθιά Ιδεοληπτικές, που έχουν μετατρέψει την σύγχρονη νεο-φιλελεύθερη οικονομική σκέψη σε Θρησκεία, όπως παλαιότερα αντίστοιχα κομμουνιστικά Δόγματα είχαν ανάγει τον Κομμουνισμό σε Θρησκεία.


Προσέξετε τώρα κάτι που είναι λογικά αναμενόμενο:
Δηλαδή το απόλυτα εύλογο γεγονός ότι όταν σε μιά οικονομία εφαρμόζεις Δόγματα αντί για Πολιτικές, η ίδια η οικονομία οδηγείται σε παραλογισμούς.
Πάρτε παράδειγμα τι γίνεται με την ελεύθερη διακίνηση επιχειρήσεων. Έστω μία αυτοκινητοβιομηχανία της Γαλλίας. Οι ιδιοκτήτες ακολουθώντας το βασικό νεο-φιλελεύθερο Θεολογικό Δόγμα "Το Κέρδος πάνω από όλα" και ελεύθεροι από Κρατικό έλεγχο, αποφασίζουν για να έχουν μικρότερο εργατικό κόστος και άρα μεγαλύτερο κέδρος, να μεταφέρουν το εργοστάσιό τους στην Ινδοκίνα, κρατώντας την τιμή των ΙΧ που παράγουν στο ίδιο περίπου επίπεδο ώστε να μεγιστοποιηθεί το κέρδος της εταιρείας. Παράλληλα, οι Γάλλοι εργάτες απολύονται και μένουν άνεργοι, άρα εκμηδενίζεται η αγοραστική τους δύναμη. Ταυτόχρονα, τα εξαιρετικά χαμηλά μεροκάματα που θα λαμβάνουν πλέον οι εργάτες του εργοστασίου στην Ινδοκίνα, δεν επαρκούν για να ανάγουν το εισόδημά τους σε Ευρωπαϊκά επίπεδα.
Δημιουργείται έτσι ένα βασικότατο ζήτημα: Ποιός θα αγοράσει το προϊόν που παράγεται? Ο ένας εργάτης (ο Γάλλος) θα είναι πιά άνεργος και ο δεύτερος (ο Βιετναμέζος) ούτε από μακριά δεν θα μπορέσει να πληρώσει το κόστος αγοράς.
Άρα, Κρίση στην κατανάλωση και άρα Κρίση στην οικονομία παραγωγής ....

Αποτέλεσμα: Όλες (ή σχεδόν όλες) οι παραγωγικές δραστηριότητες φθίνουν παγκοσμίως και αντικαθίστανται ταχύτατα (τουλάχιστον στις αναπτυγμένες χώρες) από οικονομίες χρηματοπιστωτικού και όχι παραγωγικού κεφαλαίου. Δηλαδή, στις Φούσκες που βλέπουμε να σκάνε γύρω μας είτε μιλάμε για τις ΗΠΑ, είτε την Βρετανία, είτε την Ιταλία, είτε την .....Ελλαδίτσα!

Κι όλα αυτά γιατί η οικονομικές πολιτικές κυριαρχούνται από Θρησκευτικά πλέον Δόγματα και Ιδεοληψίες....

Τι μέλλει γενέσθαι? Βάθεμα της Κρίσης, Πόλεμος ή και άλλα, έχουν κατά καιρούς ακουστεί.
Ένα όμως είναι σίγουρο. Τα κοινωνικά, ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα θα νοιώσουν την επέλαση των ιεροεξεταστικών ορδών της νέας Θρησκείας. Το πρώτο βήμα έγινε στις ΗΠΑ μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου με τα γνωστά Patriot Acts, που θίγουν με πρωτοφανή τρόπο τα ατομικά δικαιώματα.
Όμως το ζήτημα έχει και συνέχεια. Πρόσφατα, στις Πολιτείες των ΗΠΑ που έχουν Ρεπουμπλικάνο Κυβερνήτη (πχ Ohio, Wiskonsin, Ν. Hampshire, κ.ά.) γίνεται προσπάθεια (η οποία βέβαια θα πετύχει) για να απαγορευτεί στους Δημόσιους Υπαλλήλους να διεκδικούν συλλογικά τα αιτήματά τους (όπως πχ οι συμβάσεις εργασίας), απαγορεύοντας τους ακόμα και να κατέβουν σε απεργία!!!!! (Πηγή) Και φυσικά οι ΔΥ είναι μόνο η αρχή. με μαθηματική βεβαιότητα παρόμοια μέτρα θα επεκταθούν και στους εργαζόμενους του Ιδιωτικού Τομέα.

Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα.
Η Νέα Θρησκεία του Νεο-Φιλελευθερισμού θα επιβληθεί όπως και οι παλαιότερες και με τη βία και με την καταπάτηση της ελευθερίας, αφού αυτή είναι η βούληση του Θεού, .........συγγνώμη των Αγορών ήθελα να πω .........

Πολιτική, Οικονομία & Ιδεοληψίες

Ο Δυτικός κόσμος όπως τον ξέραμε από το τέλος του Β' ΠΠ μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του '80, είχε μερικά πολύ σταθερούς οικονομικούς πόλους γύρω από τους οποίους διατηρούσε την συνοχή του και εξασφάλιζε την ισορροπία του.

Με απλά λόγια, το οικονομικό σύστημα ήταν ένα σύστημα που στηρίζονταν στην δύναμη του ιδιωτικού κεφαλαίου (καπιταλισμός), ενώ γύρω από αυτή τη Δύναμη είχαν χτιστεί κοινωνικοί θεσμοί που είχαν διπλό στόχο:
Αφενός μεν να εξασφαλίσουν την ανάπτυξη των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων και παράλληλα να διασφαλίσουν την βιωσιμότητα αυτών των συμφερόντων.

Για να γίνουν αυτά και δεδομένης της άμεσης ή έμμεσης απειλής εκ μέρους της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και των ιδεών που ως ένα βαθμό εξέφραζε, οι αρχιτέκτονες του συστήματος (σοφοί όντες) κατάλαβαν ότι πρέπει να κινηθούν πάνω σε δύο άξονες.
Ο πρώτος ήταν η ανάπτυξη και ο δεύτερος η κοινωνική ειρήνη.

Εφήρμοσαν λοιπόν ένα οικονομικό-κοινωνικό μοντέλο βασισμένο πάνω στον Κεϋνσιανισμό, δηλ. στις ιδέες που είχε διατυπώσει ο διάσημος Βρετανός οικονομολόγος J.M. Keynes. Αυτό που με απλά λόγια έγινε μετά τον πόλεμο ήταν μια κολοσσιαία αύξηση των δημοσίων επενδύσεων πάνω στην κατεστραμμένη ευρωπαϊκή (και όχι μόνο) οικονομία με στόχο την δημιουργία υποδομών και ρευστότητας στις αγορές, γεγονός που τελικά οδήγησε στην παγκόσμια μεταπολεμική οικονομική ανάκαμψη. Ήταν τόσο μεγάλη η προσφορά χρήματος μετά τον πόλεμο που πχ οι ΗΠΑ με τα διάφορα σχέδια Μάρσαλ χάριζαν ουσιαστικά χρήμα και προϊόντα στην κατεστραμμένη και φτωχοποιημένη μεταπολεμική Ευρώπη, όχι λόγω φιλανθρωπίας, αλλά γιατί είχαν αντιληφθεί πως μόνο έτσι θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή οικονομία να πάρει μπροστά και να δημιουργήσει ζήτηση για την αγορά Αμερικανικών προϊόντων, ώστε τελικά η Αμερικάνικη οικονομία να μπορέσει με τη σειρά της να παράγει, να πουλήσει και τελικά να κερδίσει.
Παράλληλα, όλα τα Κράτη δαπάνησαν/επένδυσαν απίστευτα ποσά για την ανακατασκευή αλλά και την επέκταση των δικτύων και των προϊόντων κοινής ωφέλειας (παραγωγή ενέργειας, τηλεπικοινωνίες, οδικοί άξονες, σιδηρόδρομοι, λιμάνια, κλπ).
Κι αυτό γιατί οι (τότε σοφοί) πολιτικοί κατάλαβαν το αυτονόητο:
Ότι δηλαδή τέτοιου είδους κοινωφελείς επενδύσεις ΔΕΝ μπορούν να γίνουν με ιδιωτικά κεφάλαια, αφού αυτά από μόνα τους δεν επαρκούν, αλλά και γιατί το κόστος χρήσης αυτών των κοινωφελών προϊόντων ΠΡΕΠΕΙ να είναι χαμηλό (άρα εκτός κερδοσκοπίας), ώστε με την φθηνή χρήση αυτών των υπηρεσιών να μπορέσει πλέον ο ιδιωτικός τομέας να αναπτυχθεί προς όφελος και των κεφαλαιοκρατών, αλλά και της κοινωνίας.

Αυτά όσον αφορά τον τομέα της ανάπτυξης. Παράλληλα όμως επετεύχθη και η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης που είναι απολύτως απαραίτητα στοιχεία για την ομαλή και απρόσκοπτη οικονομική ανάπτυξη, ιδίως στα πλαίσια του Καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό έγινε πολύ απλά με τη δημιουργία του λεγόμενου Κοινωνικού Κράτους, δηλαδή για την ανάπτυξη ενός συνόλου θεσμών με στόχο την εξασφάλιση ενός minimum στην ποιότητα ζωής καθώς και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τέτοιοι θεσμοί είναι το Συνταξιοδοτικό σύστημα, το σύστημα Περίθαλψης και Κοινωνικής Πρόνοιας, η Δημόσια Παιδεία κλπ, αλλά και άλλες κοινωνικές "παροχές", όπως η κατοχύρωση της 40ωρης εβδομαδιαίας εργασίας, το πενθήμερο, η ετήσια άδεια και άλλα.

Κατάφερε λοιπόν η πολιτική σκέψη να τιθασεύσει την όποια κεφαλαιοκρατική απληστία. Έτσι, μεταπολεμικά η παγκόσμια πολιτική και οικονομική ελίτ, επέτρεψε στο καπιταλιστικό σύστημα να αναπτυχθεί στο βαθμό που η ανάπτυξη αυτή ήταν σε (σχετική πάντα) ισορροπία με τις ανάγκες της κοινωνικής προόδου, διασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο η επιβίωση του ίδιου του οικονομικού συστήματος.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και την δεκαετία του '80 κέρδισαν έδαφος σχολές σκέψεις με κύριο εκφραστή τον Αμερικανό οικονομολόγο M. Friedman. Το πρώτο πείραμα εφαρμογής της πολιτικής αυτής που αποκαλέστηκε Μονεταρισμός και πολιτικά φέρει το όνομα Νεο-φιλελευθερισμός, έγινε στο Ην. Βασίλειο από τη κυβέρνηση Θάτσερ την δεκαετία του '80. Εκεί ακριβώς σημειώθηκε και η πρώτη αποτυχία αυτής της πολιτικής. Μπορεί το Ην. Βασίλειο μετά τη Θάτσερ να μην έχει υψηλό πληθωρισμό, αλλά σήμερα είναι μία χώρα πλήρως αποβιομηχανοποιημένη που στηρίζεται αποκλειστικά στην παροχή υπηρεσιών, χωρίς να παράγει σχεδόν τίποτα σε σχέση με το ένδοξο βιομηχανικό παρελθόν της. Η ανεργία μπορεί σήμερα να είναι στα χαρτιά πολύ πιο χαμηλή απ' ότι ήταν στα πρώτα χρόνια του Θατσερισμού, αλλά πλέον η έννοια της εργασίας έχει αντικατασταθεί από τον όρο "απασχόληση", δηλαδή part-time χαμηλά αμειβόμενη εργασία που πλέον δεν θεωρείται "ανεργία" και επιτρέπει στον εργαζόμενο απλά να "διαβιεί".

Η μεγάλη όμως παγκόσμια αλλαγή ήρθε μετά τις αρχές της δεκαετίας του '90. Ο λόγος είναι η κατάρρευση του αντίπαλου δέους, δηλ. της ΕΣΣΔ και της επιρροής της. Με την εξέλιξη αυτή ο Καπιταλισμός πλέον έπαψε να ενδιαφέρεται για την οποιαδήποτε κοινωνική αντίδραση. Άρα στο μεταπολεμικό δίπολο "Ανάπτυξη - Κοινωνική ειρήνη" πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, ο δεύτερος όρος έπαψε να είναι αναγκαίος και άρα χρήσιμος. Έτσι, άρχισε η απαξίωση του ρόλου του Κράτους στην Οικονομία, το γκρέμισμα του Κοινωνικού Κράτους, ενώ μετά και την 11η Σεπτεμβρίου ξεκίνησε και μία παγκόσμια εκστρατεία ψυχαναγκασμού μέσω της επιβολής μιας αόρατης δήθεν απειλής με το όνομα "τρομοκρατία". Αυτό βέβαια είναι από μόνο του άλλο μεγάλο θέμα.....

Έτσι, το σημερινό οικονομικό-πολιτικό Δόγμα λέει με λίγα λόγια: "ΟΧΙ στο Κράτος και στην Κοινωνική Πολιτική - ΟΧΙ σε ότι μπορεί να ωφελεί τον εργαζόμενο αν αυτό κοστίζει στον εργοδότη", ενώ το κυρίο πρόταγμα είναι "Μόνο το ιδιωτικό ΚΕΡΔΟΣ έχει σημασία".

Και εδώ αρχίζει η Ιδεοληψία.

Και το τραγικά αστείο του ζητήματος είναι ότι η νεο-φιλελεύθερη ιδεοληψία περί της απόλυτης αποθέωσης του Κέρδους και της Ιδιωτικής πρωτοβουλίας είναι η πλήρης αντανάκλαση στο καθρέπτη της άλλης ιστορικά μεγάλης Ιδεοληψίας, αυτής της απόλυτης αποθέωσης του Κράτους και του ρόλου του στις κοινωνίες.
Με δυό λόγια ο Νεο-φιλελευθερισμός και ο Σταλινικός Κομμουνισμός είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ Ιδεοληπτικό παρανόημα, με μόνη διαφορά ότι το καθένα βρίσκεται στην άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.....


Αυτά για τώρα. Θα επανέλθω γιατί μάλλον κούρασα!


Υ.Γ.: Οικονομολόγος δεν είμαι και γι αυτό ίσως δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στα spreads, τα CDS, το ΑΕΠ , την ΕΚΤ, τα τοκοχρεωλύσια και άλλους "επιστημονικοφανείς" όρους που χρησιμοποιούν διάφοροι βαρύγδουποι αναλυτές για να .....μην πουν τίποτα επί της ουσίας. Το ζήτημα για μένα είναι αποκλειστικά Πολιτικό.