Απόγνωση

"Στη λίστα, το ποσό των 55 εκατ. ευρώ μοιράζεται κυρίως σε υπεράκτιες εταιρείες, ενώ τον Μάρτιο του 2000 καταγράφεται αμοιβή 1 εκατ. ευρώ, με αποδέκτη κάποιον με αρχικά Υ.Β..Το χρονικό σημείο της αμοιβής έχει σημασία." - Real News

"Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια τη σπατάλη και τα διακρατικά και διεταιρικά δίκτυα συμφερόντων που νέμονται τα συστήματα Υγείας με βασικές κινητήριες δυνάμεις τις πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες και τις εταιρείες παραγωγής ιατρικής τεχνολογίας. Συντονιστής και προαγωγός του χορού της διασπάθισης των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων είναι ο κρατικός διοικητικός μηχανισμός. Ο ιδιωτικός τομέας, που δρα χωρίς προδιαγραφές, στηρίζεται στην υπερκατανάλωση ιατρικών πράξεων με την αθρόα χρηματοδότηση από τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία και τις ασφαλιστικές εταιρείες." - Καθημερινή

Και η λίστα μπορεί να επεκταθεί σε όλους τους τομείς και σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας. Μία λέξη αρκεί για να χαρακτηρίσει το πώς αισθάνονται όλοι όσοι διαβάζουν, βλέπουν κι ακούν όλα αυτά. Απόγνωση!

Απόγνωση, λέξη που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που κάποτε (αυτό το κάποτε είναι που μας "κατατρέχει" κι ευτυχώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, όσο κι αν κάποιοι σύγχρονοι μας το παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις) κάποιος όρισε ως ευδαιμονία.  Και πώς να μιλήσουμε για ευδαιμονία τη στιγμή που ό,τι κάνουμε δεν το κάνουμε χωρίς κάποιο άμεσο ή έμμεσο όφελος έχοντας στο μυαλό μας κυρίως τα υλικά αγαθά. Επίσης, στις πλείστες των περιπτώσεων οι πράξεις μας πρέπει να διερευνηθεί αν θα χαρακτηριζόντουσαν αυτάρκεις. Αυτάρκεις με την έννοια ότι η ζωή μας θα αποκτούσε αξία μέσα από τις εκάστοτε πράξεις μας και μόνο.

Εγκλωβισμένοι στο τεράστιο εγώ μας, έχουμε ξεχάσει ποια ζωή είναι αυτή που θα μας παρείχε ικανοποίηση, και δεν εννοώ πρόσκαιρη. Έχουμε ξεχάσει ότι τα πάντα στη ζωή μας πρέπει να ακολουθούν κάποιο σχέδιο και να μη, για να χρησιμοποιήσω μία έκφραση του Νίτσε, μας κρατούν τα “έντερα” μας δέσμιους. Αν κάποιος κοιτάξει γύρω του οποιαδήποτε στιγμή θα δει ανθρώπους οι οποίοι στα πλαίσια μίας ρουτίνας που μας έχει επιβληθεί κοιτούν πως θα επιβιώσουν, ναι για επιβίωση μιλάμε. Αυτό όμως έχει επίπτωση το να αδυνατεί ο άνθρωπος να σκεφτεί πέρα από τα καθημερινά εν πολλοίς ανούσια προβλήματα τα οποία "αυτοβούλως", κατόπιν της σχετικής πλύσης εγκεφάλου, δημιούργησε. Μία εύλογη απορία θα ήταν ποιος ευθύνεται. Οι απαντήσεις πολλές. Αλλά τελικά ίσως σε μία λέξη να περικλείονται όλες οι πιθανές απαντήσεις! Παιδεία. Με αυτό τον όρο δεν εννοώ αυτή καθ’ αυτή τη μόρφωση του ατόμου αλλά και δύο διακριτές μορφές της παιδείας, την κοινωνική και την πολιτική. Καταφέραμε και δημιουργήσαμε ένα υπερεγώ το οποίο όμως δεν στηρίζεται πουθενά, έτσι κι αλλιώς το υπερεγώ δεν θα έπρεπε να είχε θέση στη ζωή κανενός. Έχει στην πραγματικότητα ανύπαρκτες βάσεις που τις θεμελιώνουμε στην πολύπλευρη… ημιμάθειά μας (στην καλύτερη περίπτωση).

Μετά τα παραπάνω, αυτό που βλέπει κάποιος παρατηρητής γύρω του είναι άτομα παραδομένα, έρμαια των παθών τους και των συνήθως υπερφίαλων αναγκών που τα ίδια δημιούργησαν. Άτομα που έχουν δυνατότητες αλλά τις έχουν υποσυνείδητα εν υπνώσει θέτοντας σε απόλυτη προτεραιότητα αυτά που κάποιες ψηφιακές συχνότητες τους ψιθυρίζουν αδιαλείπτως στο αυτί…

Το παράδοξο είναι ότι όλοι αυτοί μαζί με τους "παρατηρητές" σιγοβράζουν και δηλώνουν ότι βρίσκονται σε απόγνωση για την όλη κατάσταση που και οι ίδιοι συντηρούν! Κάτι αλλάζει… Πρέπει να γίνει κατανοητό όμως ότι φτάνουμε αν δεν έχουμε φτάσει σε σταυροδρόμι. Πρέπει να επιλέξουμε πλέον το δρόμο! Απόγνωση ή ευδαιμονία; Ελπίζω να επιλέξουμε σωστά και να καταλάβουμε ότι απαιτείται πολλή και σκληρή δουλειά έχοντας υπόψη μας αυτό που είπε ο Αριστοτέλης: "Η ευδαιμονία εστί ψυχής ενέργειά τις  κατ’ αρετήν τελείαν".