Ένας μικρός χαχόλος, κάθε φορά που έβλεπε μιά αδικία στον κόσμο γύρω του, ήθελε να φωνάξει, να ουρλιάξει αν χρειαστεί, για να την διορθώσει.Να τραβήξει την προσοχή των μεγάλων.Να παρέμβουν.Να ξανάβρει ο κόσμος του, την ισορροπία του.-Σσσσς... του έλεγαν οι μεγάλοι.
"Η σιωπή είναι χρυσός. Να το θυμάσαι πάντα αυτό στην ζωή σου"
Και αυτός, σαν μικρός χαχόλος που ήταν, τους πίστευε. Και σιωπούσε. Στα φανερά.
Από μέσα του όμως, έβραζε. Ούρλιαζε. Δεν τον ενδιέφερε ο χρυσός που του έταζαν. Ήθελε δικαιοσύνη. Αλλά πάλι... μεγάλοι ήταν αυτοί... κάτι θα ήξεραν παραπάνω απ' αυτόν...
Έπειτα... ο χρυσός. Ε... όσο νά 'ναι, κάτι θα αξίζει σκεφτόταν.
Και σιωπούσε...
Ο μικρός χαχόλος, έγινε μεγάλος χαχόλος. Και ακόμα... σιωπούσε. Αλλά μετά από τόσα χρόνια σιωπή και δεν είχε μαζέψει ούτε κόκκο χρυσού; τι είχε γίνει;
Τον κορόιδεψαν οι μεγάλοι; η σιωπή τελικά... δεν ήταν χρυσός;
Και βγήκε στην πιάτσα να ρωτήσει. Και βρήκε κι άλλους χαχόλους. Και αυτοί του είπαν παρόμοιες ιστορίες με την δική του. Και ψάξαν όλοι μαζί, να βρούν που είναι ο χρυσός που τους έταξαν, αν έμεναν σιωπηλοί μπροστά στην αδικία, τόσα χρόνια.
Και τον βρήκαν. Τον είχαν πάρει, άλλοι χαχόλοι. Μεγαλωμένοι από άλλης πάστας γονείς. Με άλλες αρχές. Που μάθαιναν στα παιδιά τους το ψέμα, την κλοπή, την σκληρότητα προς την φύση και τους συνανθρώπους τους. Με μοναδικό σκοπό, να μαζέψουν το χρυσό, που οι δικοί μας γονείς, είχαν μαζέψει.
Και ο μεγάλος πιά χαχόλος... κατάλαβε.
Η σιωπή είναι χρυσός, μόνο για τους θήτες. Για τα θύματα... άνθρακες ο θησαυρός...!
Από τότε, ο μεγάλος χαχόλος, εκ του γένους των χαχολοειδών, δεν λέει να σωπάσει με τίποτα.
Και σιγά σιγά, θα τα πεί όλα...!
