Δεν θέλετε να πληρώσετε διόδια σε ανύπαρκτους αυτοκινητόδρομους;Δεν θέλετε να πληρώσετε 477δρχ (1,4€) για μία διαδρομή με το αστικό λεωφορείο;
Είστε εκτός νομιμότητας!
Δεν σας αρέσει η προοπτική που διαγράφεται για την κοινωνία της χώρας σας, όπως τη διαμορφώνουν το Μνημόνιο και οι υποστηρικτές του;
Είστε άνομοι, αναρχικοί, σχεδόν συμμορίτες!
Κάτι τέτοιους ισχυρισμούς εξακοντίζουν οι άνθρωποι του συστήματος ενάντια σε όποιον έχει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να υπερασπιστεί την Αλήθεια και το Αυτονόητο σε αυτή τη χώρα. Όποιος τολμά να αμφισβητεί την αυθεντία της Εξουσίας, θα πρέπει να στιγματισθεί από κανάλια, άεργους δημοσιογραφούντες και βαρύγδουπους ξερόλες "αναλυτές" ως άνομος. Κάθε πολίτης που τολμά να αμφισβητήσει αυτό που του επιβάλεται "άνωθεν" πρέπει να φορτωθεί με ένα κάρο ενοχές, προς το παρόν ψυχικές και -ίσως σε λίγο- και ποινικές.
Το ζήτημα δεν είναι σημερινό και φυσικά δεν είναι Ελληνικό.
Η -χωρίς δεύτερη σκέψη- τυφλή υπακοή στο Νόμο, είναι μια αντίληψη που έχει εισαχθεί στις ανθρώπινες κοινωνίες ως δήθεν απαραίτητη προυπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία των κοινοτήτων και ως υποχρέωση των υπεύθυνων και ώριμων πολιτών.
Είναι όμως έτσι;
Την απάντηση την έχει δώσει (μεταξύ άλλων) ο Κορνήλιος Καστοριάδης, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε το 1965 στο περιοδικό "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" που εξέδιδε τότε στη Γαλλία.
"Μα ακριβώς η παιδική κατάσταση είναι ότι η ζωή μας είναι δοσμένη, και ότι ο Νόμος μας είναι δοσμένος. Στην παιδική κατάσταση η ζωή μας δίνεται γιά τίποτα· και ο Νόμος μας δίνεται χωρίς τίποτα άλλο, και χωρίς δυνατότητα συζήτησης. Αυτό που θέλω είναι εντελώς το αντίθετο: να φτιάχνω εγώ τη ζωή μου, και να δίνω ζωή, ή δυνατόν, εν πάση περιπτώση να δίνω γιά τη ζωή μου. Ο Νόμος να μη μου δίνεται απλώς αλλά να τον δίνω και εγώ συγχρόνως στον εαυτό μου. Αυτός που διαρκώς βρίσκεται σε παιδική κατάσταση είναι ο κομφορμιστής ή ο απολιτικός: γιατί αποδέχεται τον Νόμο ασυζητητί και δεν επιθυμεί να συμμετέχει στη διαμόρφωσή του. Εκείνος που ζει μέσα στη κοινωνία χωρίς καμία θέληση που ν’ αφορά τον Νόμο, χωρίς πολιτική θέληση, απλώς αντικαθιστά τον ιδιωτικό πατέρα με τον ανώνυμο πατέρα. Η παιδική κατάσταση είναι, πρώτα, να δέχεσαι χωρίς να δίνεις και, μετά, να κάνεις ή να υπάρχεις γιά να δέχεσαι. Αυτό που θέλω είναι, αρχινώντας, μία δίκαιη ανταλλαγή, και στη συνέχεια το ξεπέρασμα της ανταλλαγής. Η παιδική κατάσταση είναι η δυική σχέση, το φάντασμα της συγχώνευσης - και μ’ αυτή την έννοια, η σημερινή κοινωνία παιδικοποιεί διαρκώς τους πάντες με τη συγχώνευση που πραγματοποιεί στο φαντασιακό με απραγματικές οντότητες: τους αρχηγούς, τα έθνη, τους κοσμοναύτες ή τις βεντέτες. Αυτό που θέλω είναι η κοινωνία να πάψει πιά να είναι μία οικογένεια, ψεύτικη επιπλέον μέχρι γελοίου, γιά να αποκτήσει την αληθινή της διάσταση ως κοινωνίας, ως δικτύου σχέσεων μεταξύ αυτόνομων ενηλίκων".
Όποιος λοιπόν αντιδρά (με επιχειρήματα) στο Νόμο, δεν είναι ούτε ανώριμος, ούτε ανεύθυνος. Είναι ακριβώς το αντίθετο!Είναι εκείνος που δεν θεωρεί τίποτα "δοσμένο" άνωθεν, είτε αυτό το άνωθεν είναι ο Θεός, είτε η Εξουσία.
Ειναι εκείνος που δεν θέλει δυνάστες "πατερούληδες" στη ζωή του, αλλά θέλει να είναι ο ίδιος μαζί με τους συνανθρώπους του ρυθμιστής της δικής του ζωής αλλά και της κοινωνίας.
Είναι εκείνος που δεν θέλει πια να κρύβεται σαν παιδί πίσω από την προστασία της όποιας "οικογένειας" γιατί ενηλικιώθηκε πια (που να πάρει!)
Είναι ο πραγματικά συνειδητοποιημένος πολίτης!
