Ρεαλισμός ή “μάχη ενάντια σε γίγαντες”;

Υπάρχουν φορές που τα θέλω μας πιθανώς υπερβαίνουν ή τουλάχιστον θεωρούμε πως υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητές μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις είτε προσπαθούμε συνήθως από υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας σε σχέση με τα αντικειμενικά προβλήματα που θέτουν οι στόχοι μας είτε υποχωρούμε γιατί υπάρχουν αυτές οι αντικειμενικές, με ή χωρίς εισαγωγικά, δυσκολίες. Τι είναι όμως αντικειμενικό; Συνήθως και μιλώντας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, χωρίς να γίνει αναφορά στην καθημερινότητα – ρουτίνα, το αντικειμενικό συγχέεται με το υποκειμενικό καθώς η “αντικειμενική” δυσκολία μπορεί κάλλιστα να “μεταφραστεί” σε υποκειμενική αδυναμία ή καλύτερα πρόφαση αδυναμίας που βασίζεται σε εμπειρίες ή πεποιθήσεις!

Κάπου εδώ κι ενώ προσπαθούσα να παρουσιάσω τις θεωρήσεις διαφόρων μεγάλων όπως ο Πλάτωνας, ο Berkeley και ο Kant, συνειδητοποίησα ότι ίσως είναι καλύτερα να μείνω σε πιο απλά πράγματα. Πράγματα καθημερινά. Πισωγυρίσματα που στηρίζονται σε “αντικειμενικές” αιτίες. Σκέφτομαι πόσες φορές είπα αυτό είναι πολύ μεγάλο για μένα… Και το πίστευα. Η λογική στην υπηρεσία της πρόφασης! Ναι, είμαστε καλοί στο να βρίσκουμε προφάσεις. Πότε μας φταίει το σύστημα, πότε οι γνώσεις, οι δεξιότητες και πόσα άλλα ίδια ή και διαφορετικά από άτομο σε άτομο. Ποτέ όμως δεν μας φταίει η ατολμία που δείχνουμε φοβούμενοι την αποτυχία. Ακόμα κι όταν όμως προσπαθούμε να επιτύχουμε τους στόχους μας, ενώ υφίστανται αντικειμενικά - χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά - προβλήματα, συνήθως το κάνουμε είτε από κακή εκτίμηση είτε από εγωισμό.

Το θέμα είναι ότι στην αντιμετώπιση καταστάσεων, αφού δεχτούμε ως προαπαιτούμενο ότι έχουμε επίγνωση των δυνατοτήτων κι άρα των ορίων μας, πρέπει να συνδυάζουμε τόσο τη λογική, αντικειμενικότητα – ρεαλισμό, όσο και το συναίσθημα. Να είμαστε ο Σάντζο Πάντζα και ο Δον Κιχώτης. Να ριχτούμε στη μάχη ενάντια στους γίγαντές μας και να μας φωνάζουμε παράλληλα ότι είναι ανεμόμυλοι! Η λογική και η παρόρμηση σε αγαστή συνεργασία αλλά στις σωστές δόσεις. Μόνο με αυτό τον τρόπο υπάρχει ισορροπία και δεν λείπει κάτι από τη συνταγή της επιτυχίας. Ακόμα όμως κι αν παρ' ελπίδα αποτύχουμε θα έχουμε μάθει κι άρα θα έχουμε κερδίσει. Κι όπως έγραψε κι ο Θερβάντες:

«Ένα άτομο περιφρονημένο και γεμάτο ουλές προσπάθησε ακόμα με την τελευταία ουγγιά θάρρους του να φτάσει τα απρόσιτα αστέρια˙  και ο κόσμος ήταν καλύτερος για αυτό.»

Καιρός λοιπόν να προσπαθήσουμε να φτάσουμε και τα δικά μας απρόσιτα αστέρια…