Δογματικές Πολιτικές & Δημοκρατία

Σε συνέχεια των αναρτήσεων σχετικά με την Ιδεοληπτική αλλά και την Θρησκευτική - Δογματική υπόσταση της οικονομικής και πολιτικής θεωρίας που είναι γνωστή ως Νεο-φιλελευθερισμός, θα ήθελα να προσθέσω μερικές σκέψεις πάνω στο ζήτημα των πολιτικών δογμάτων και της Δημοκρατίας.

Ουσιαστικά τα τελευταίους 2 αιώνες έχουν αναπτυχθεί δύο βασικές δογματικές οικονομικές σχολές σκέψεις που προσεγγίζουν τις κοινωνίες μέσα από δύο απόλυτα, πούρα (pure) σχήματα:

• Η μία αποθεώνει και απολυτοποιεί τον ρόλο του Κράτους στην οικονομία (Σταλινική Σχολή),
  
• Η δεύτερη αποθεώνει και απολυτοποιεί τον ρόλο της Ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην οικονομία (Νεο-φιλελεύθερη Σχολή)

Διατύπωσα την άποψη ότι και οι δύο Σχολές δεν είναι τίποτα άλλο από Ιδεοληψίες, όπως ιδεοληψία είναι κάθε τι Απόλυτο στη Φύση. Είναι μάλιστα τόσο έντονα ιδεοληπτικά αυτά τα σχήματα, που στο ζενίθ της δύναμής τους μετατρέπονται σχεδόν σε Θρησκείες.
Διατύπωσα ακόμα την άποψη ότι Νεο-φιλελευθερισμός και Σταλινικός Κομμουνισμός αποτελούν ακριβώς το ίδιο Ιδεοληπτικό Παρανόημα, με μόνη διαφορά ότι το καθένα βρίσκεται στην άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Πρόκειται δηλαδή για δύο εντελώς "αντικατοπτρικά" ιδεολογήματα.

Όταν όμως στις κοινωνίες, (δηλ. σε ανθρώπινα συμβιωτικά σύνολα που παρουσιάζουν χαοτική συμπεριφορά ως συστήματα), προσπαθήσεις να εφαρμόσεις Δόγματα, θέσφατα και άκαμπτα ιδεολογήματα, το σύστημα (εν προκειμένω οι κοινωνίες) πολύ απλά ΔΕΝ πρόκειται να λειτουργήσει!
Πρέπει λοιπόν να αναγκάσεις το σύστημα να λειτουργήσει, άρα πρέπει να δημιουργήσεις κοινωνικές διαστρεβλώσεις, πρέπει δηλαδή να ασκήσεις Αυταρχισμό.

Συμπέρασμα: Δόγματα (είτε Σταλινικά, είτε Νεο-φιλελεύθερα) και Δημοκρατία, ΔΕΝ πάνε μαζί!

Τα παραδείγματα είναι πολλά όπου κι αν έχουν εφαρμοστεί αυτού του τύπου οι θεωρήσεις.
Για τον Σταλινισμό λίγο-πολύ τα ξέρουμε. Σε αντίθεση με την πολιτική που πρόλαβε να εφαρμόσει στη Ρωσία ο Λένιν (ο οποίος το 1921 όχι μόνο επέτρεψε την ιδιωτική πρωτοβουλία σε μικρής κλίμακας επιχειρήσεις, αλλά κράτησε και τους πρώην ιδιοκτήτες μεγάλων βιομηχανιών στις διευθυντικές τους θέσεις), ο Σταλινισμός όχι μόνο απαγόρευσε κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία, όχι μόνο κατεδίωξε κάθε αντίθετη σε αυτόν φωνή, αλλά καταπίεσε ακόμα και την καλλιτεχνική έκφραση η οποία είχε δει πρωτοφανή άνθιση στα πρώτα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Και για να πάμε ίσως και ένα βήμα παραπάνω, εκτίμησή μου είναι ότι ακόμα και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ οφείλεται στο τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας, το οποίο είναι ο βασικός γενεσιουργός παράγοντας όλων των άλλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Τα επακόλουθα της εφαρμογής των Νεο-φιλελεύθερων ιδεών στην δημοκρατική λειτουργία των κοινωνιών (αν και η νεοφιλελεύθερη θεωρία δεν έχει πάνω από 2 δεκαετίες πλήρους ανάπτυξης), έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται ως πρώτα σημάδια:

• τα Patriot Acts στις ΗΠΑ (περιορισμοί στις αστικές ελευθερίες με πρόσχημα την τρομοκρατία που δύσκολα θα "πέρναγαν" στην Ευρωπαϊκή έννομη τάξη),
  
• ο σχεδόν απόλυτος έλεγχος των ΜΜΕ από διαπλεκόμενους μεγαλοεκδότες,
• η φίμωση και ουσιαστικά η απαγόρευση διδασκαλίας της Μαρξιστικής οικονομικής ανάλυσης στα μεγάλα Αμερικανικά και Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια, και
  
• οι πρόσφατες νομοθεσίες που ψηφίζονται στις Αμερικάνικες Πολιτείες (βλ. εδώ) με στόχο την απαγόρευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και τελικό στόχο την απαγόρευση ακόμα και του δικαιώματος της απεργίας, είναι μερικά από τα -κλιμακούμενα- μέτρα περιορισμού των Δημοκρατικών ελευθεριών, αν δούμε τα πράγματα όπως είναι.

Τέτοια και άλλα μέτρα θα έρθουν και στην Ευρώπη σιγά-σίγα. Ήδη κάποια προχωρημένα παπαγαλάκια κάνουν λόγο για ποινικοποίηση των απεργιών, ενώ ξεκάθαρα οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, πρακτικά δηλ. απαγορεύονται. Έρχεται και η στιγμή που θα μας πουν ότι η διαμαρτυρία είναι πράξη ποινικά κολάσιμη.

Θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετα: "Καλά, πως συγκρίνεις την Σταλινική Ρωσία με την σημερινή Δύση όπου κανένας δεν διώκεται για τις ιδέες του, ενώ και κόμματα υπάρχουν και ελεύθερες εκλογές γίνονται;"
Ήμαστε όμως σίγουροι ότι κανείς δεν διώκεται για τις ιδέες του; Μπορεί ένας αντισυμβατικός οικονομολόγος να βρει εύκολα βήμα στα ΜΜΕ των ΗΠΑ για παράδειγμα; Και αν ναι, θα έχει ισότιμη χρονική παρουσία με τους απειράριθμους "αναλυτές" που επαναλαμβάνουν καθημερινά τα νεο-φιλελεύθερα δόγματα με ρυθμό πλύσης εγκεφάλου;
Και από την άλλη πλευρά, τι είναι Δημοκρατία; Αρκεί για τη Δημοκρατία μία φορά στα 4 χρόνια να πηγαίνεις στην κάλπη και η κυβέρνηση που εκλέγεται να εφαρμόζει πολιτικές τις οποίες ουδέποτε είχε εξαγγείλει προεκλογικά; (Περίπτωση ΠΑΣΟΚ 2009) Μια τέτοια κυβέρνηση έχει δημοκρατική νομιμοποίηση;

Αλλά το ζήτημα είναι πιο βαθύ. Το ζήτημα είναι ότι η Δημοκρατία εξ ορισμού προυποθέτει την Κοινωνική Συμμετοχή και τον Κοινωνικό Έλεγχο. "Δημοκρατία" όπου λίγοι αποφασίζουν για το τι θα κάνουν οι πολλοί την ίδια ώρα που οι πολλοί ωθούνται είτε στην απάθεια είτε στο περιθώριο, ΔΕΝ είναι Δημοκρατία.

Και η Δημοκρατία δεν ζυγίζεται ποσοτικά. Η Δημοκρατία κρίνεται μόνο ποιοτικά. Άρα ελάχιστα με ενδιαφέρει "πόση" Δημοκρατία έχουμε. Με ενδιαφέρει μόνο τι "ποιότητας" δημοκρατία έχουμε.

Τέλος, σκοπεύω να δείξω μια πολύ κρίσιμη αντίληψη που διαπερνά τόσο την Σταλινική Θεωρία, όσο και την Θεωρία του Νεο-φιλελευθερισμού. Πρόκειται για την αντίληψη των "Ανθρώπων που περισσεύουν" !!!!!!

Όπως στην Σταλινική Ρωσία οι άνθρωποι αντιμετωπίζονταν σαν εργαλεία για χρήση της πολιτικής ελίτ και όσοι "περίσσευαν" γίνονταν εργάτες σε καταναγκαστικά έργα ή τροφή για τα κανόνια, έτσι και σήμερα στο Νεο-φιλελεύθερο κόσμο της "ελεύθερης αγοράς" και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπου το Κράτος Πρόνοιας καταργείται, όπου ο καθένας θα πρέπει να μεριμνήσει για τον μέλλον του με τις δυνάμεις και τους πόρους που διαθέτει, όπου θα πρέπει να πληρώσει για τα πάντα (Υγεία, Παιδεία, Σύνταξη, κλπ) από την τσέπη του για ό,τι αυτή αντέχει και όσο αντέχει, έτσι λοιπόν κι εδώ στον μαγικό κόσμο του Νεο-φιλελευθερισμού οι άνθρωποι περισσεύουν!!
Και όσο περνά ο χρόνος θα περισσεύουν ακόμη περισσότερο. Σε λίγο τo 1/3 τουλάχιστον της κοινωνίας θα "περισσεύει". Θα περισσεύουν όσοι δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν για την υγεία τους, όσοι δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους, όσοι δεν θα μπορούν να βρουν δουλειά, κλπ....

Έλα όμως που στην αληθινή Δημοκρατία δεν πρέπει να περισσεύει κανείς!