Παίρνω αμπάριζα από το εξαιρετική προηγούμενη ανάρτηση του caveman που καταλήγει στη φράση:
"Καιρός λοιπόν να προσπαθήσουμε να φτάσουμε και τα δικά μας απρόσιτα αστέρια…"
για να εκφράσω τη βαθιά μου θλίψη για την απώλεια ενός σημαντικού κομματιού των νεανικών μας εμπειριών.
Τον θάνατο μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων δύο από τους σημαντικότερους Έλληνες δημιουργούς των τελευταίων χρόνων.
Του Μανώλη Ρασούλη και του Νίκου Παπάζογλου....
Αυτοί κι αν ήσαν άνθρωποι που προσπάθησαν να φτάσουν τα απρόσιτα αστέρια. Όχι μόνο τα δικά τους απρόσιτα αστέρια, αλλά μας βοήθησαν να φτάσουμε και στα δικά μας .....
Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψω τους δύο αυτούς ήρωες της νιότης μας.
Τους ευχαριστούμε από βάθος ψυχής, για όσα μας χάρισαν και για όσα θα συνεχίσουν να χαρίζουν στους νεώτερους. Θα μας συντροφεύουν πάντα .....
Τίποτα δεν πάει χαμένο
(Μουσική: Μάνος Λοίζος, Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης)
Εγώ δεν είμαι ποιητής
(Μουσική: Νίκος Παπάζογλου, Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου)
Απόψε σιωπηλοί
(Μουσική - Στίχοι: Βάσω Αλαγιάννη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου