Το περιστατικό που θα σας διηγηθώ είναι πραγματικό και συνέβη πριν αρκετές εβδομάδες ένα απόγευμα μέσα σε ένα Αθηναϊκό Ταξί.
Κατά τη διάρκεια της κούρσας, όπως συμβαίνει πολλές φορές, έπιασα κουβέντα με τον Ταξιτζή. Ένα συμπαθητικό άνθρωπο γύρω στα 30 που όπως μου είπε ήταν η δεύτερη μέρα που δούλευε ως οδηγός στο ταξί το οποίο νοίκιαζε από άλλον ιδιοκτήτη.
Ο λόγος που τον έκανε να γίνει ταξιτζής είναι ότι είχε πρόσφατα απολυθεί από την δουλειά του. Μέχρι τότε δούλευε ως αποθηκάριος - εργάτης γενικών καθηκόντων σε μεγάλη ελληνική βιομηχανία παραγωγής γαλακτοκομικών προιόντων, η οποία έχει επεκταθεί ακόμα και στην Αμερική. Έπαιρνε μάλλον καλά λεφτά για τη θέση του (1200€), αλλά ο εργοδότης είχε προσλάβει αυτόν και τους συναδέλφους του όχι με κανονική σύμβαση, αλλά με ανανεούμενες ημερήσιες συμβάσεις. Δηλ., δεν τους πλήρωνε Δώρα & επιδόματα διακοπών και φυσικά δεν είχε καμία υποχρέωση για να καταβάλει ουσιαστική αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης. Έτσι κι έγινε, όταν μετά από 12 χρόνια συνεχούς εργασίας στην εταιρεία, μια ωραία πρωία, ο φίλος μας μαζί με άλλους 200 (αν θυμάμαι καλά) συναδέλφους του απολύθηκε. Η αποζημίωση που έλαβε ήταν 1800€......
Σήμερα, μου είπε, δουλεύει 12ωρα καθημερινά και δεν του μένουν πάνω από 800€ στο χέρι.
Τον ρώτησα γιατί οι απολυμένοι δεν είχαν κάνει κάποια διαμαρτυρία έστω για την τιμή των όπλων ή τουλάχιστον μια καταγγελία για τον τρόπο που τόσα χρόνια ο εργοδότης τους απασχολούσε με αυτές τις γελοίες καθημερινές συμβάσεις.
Δεν μου απάντησε. Ή μάλλον μου απάντησε ότι δεν τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ο ίδιος μου είπε θα ήταν διατεθειμένος ακόμα και να δεχτεί μεγάλη μείωση μισθού (ακόμα και στο μισό), αρκεί να είχε τη δουλειά του.
Κάπου εκεί αλλάξαμε το θέμα της κουβέντας. Είχαμε φτάσει την Πατησίων (μία από τις πιο ταλαιπωρημένες περιοχές του αθηναϊκού κέντρου) όπου την ώρα αυτή οι περισσότεροι άνθρωποι που απαντάς στο δρόμο είναι μετανάστες.
Γυρνάει λοιπόν ο ταξιτζής και μου λέει με σχετική ένταση: "Τι θα γίνει με τους ξένους? Τους μαύρους ποιος θα τους διώξει επιτέλους?"
Η πρώτη μου σκέψη ήταν (ευλόγως) να τον ρωτήσω αν αιτία για την απόλυσή του ήταν η παράλληλη πρόσληψη μεταναστών στη θέση των απολυθέντων στην εταιρεία. "Μπα, όχι" μου λέει "δεν προσέλαβαν άλλους στη θέση μας".
"Καλά, βρε αδελφέ" του λέω, "είσαι βλέπω έτοιμος να τα βάλεις με τους μετανάστες. ΟΚ. Με τον εργοδότη σου όμως που σε απέλυσε μετά από 12 χρόνια, μόνο και μόνο για να κάνει την ήδη κερδοφόρα επιχείρησή του ακόμα πιο κερδοφόρα, δεν θα τα βάλεις ποτέ? Γιατί δεν βλέπεις την πηγή του προβλήματός σου και βλέπεις μόνο το πρόβλημα των μεταναστών?"
Δεν μου απάντησε συγκεκριμένα. Μουρμούρισε κάτι του τύπου "μάλλον δίκιο έχεις" σηκώνοντας ελαφρά τους ώμους του.
...............................................
Ζούμε σε μία εποχή σύγχυσης σε μεγάλο βαθμό επιβαλόμενης αφού η σύγχυση βοηθά την επιβολή των επιδιώξεων της άρχουσας ελίτ. Το κόλπο είναι γνωστό και στην στρατιωτική τέχνη: Όταν ο εμπλεκόμενος στον πόλεμο θέλει να παραπλανήσει τον αντίπαλο, φτιάχνει μια σειρά από ψεύτικους στόχους ώστε να δεχθούν αυτοί τα πυρά αντί του πραγματικού.
Όταν όμως στην πολιτική φτιάχνεις "ψεύτικους στόχους" για να στρέψεις αλλού την προσοχή της κοινής γνώμης, αυτό λέγεται χειραγώγηση των πολιτών και μάλλον δεν είναι και ό,τι πιο δημοκρατικό μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία.
Κατά τη διάρκεια της κούρσας, όπως συμβαίνει πολλές φορές, έπιασα κουβέντα με τον Ταξιτζή. Ένα συμπαθητικό άνθρωπο γύρω στα 30 που όπως μου είπε ήταν η δεύτερη μέρα που δούλευε ως οδηγός στο ταξί το οποίο νοίκιαζε από άλλον ιδιοκτήτη.
Ο λόγος που τον έκανε να γίνει ταξιτζής είναι ότι είχε πρόσφατα απολυθεί από την δουλειά του. Μέχρι τότε δούλευε ως αποθηκάριος - εργάτης γενικών καθηκόντων σε μεγάλη ελληνική βιομηχανία παραγωγής γαλακτοκομικών προιόντων, η οποία έχει επεκταθεί ακόμα και στην Αμερική. Έπαιρνε μάλλον καλά λεφτά για τη θέση του (1200€), αλλά ο εργοδότης είχε προσλάβει αυτόν και τους συναδέλφους του όχι με κανονική σύμβαση, αλλά με ανανεούμενες ημερήσιες συμβάσεις. Δηλ., δεν τους πλήρωνε Δώρα & επιδόματα διακοπών και φυσικά δεν είχε καμία υποχρέωση για να καταβάλει ουσιαστική αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης. Έτσι κι έγινε, όταν μετά από 12 χρόνια συνεχούς εργασίας στην εταιρεία, μια ωραία πρωία, ο φίλος μας μαζί με άλλους 200 (αν θυμάμαι καλά) συναδέλφους του απολύθηκε. Η αποζημίωση που έλαβε ήταν 1800€......
Σήμερα, μου είπε, δουλεύει 12ωρα καθημερινά και δεν του μένουν πάνω από 800€ στο χέρι.
Τον ρώτησα γιατί οι απολυμένοι δεν είχαν κάνει κάποια διαμαρτυρία έστω για την τιμή των όπλων ή τουλάχιστον μια καταγγελία για τον τρόπο που τόσα χρόνια ο εργοδότης τους απασχολούσε με αυτές τις γελοίες καθημερινές συμβάσεις.
Δεν μου απάντησε. Ή μάλλον μου απάντησε ότι δεν τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ο ίδιος μου είπε θα ήταν διατεθειμένος ακόμα και να δεχτεί μεγάλη μείωση μισθού (ακόμα και στο μισό), αρκεί να είχε τη δουλειά του.
Κάπου εκεί αλλάξαμε το θέμα της κουβέντας. Είχαμε φτάσει την Πατησίων (μία από τις πιο ταλαιπωρημένες περιοχές του αθηναϊκού κέντρου) όπου την ώρα αυτή οι περισσότεροι άνθρωποι που απαντάς στο δρόμο είναι μετανάστες.
Γυρνάει λοιπόν ο ταξιτζής και μου λέει με σχετική ένταση: "Τι θα γίνει με τους ξένους? Τους μαύρους ποιος θα τους διώξει επιτέλους?"
Η πρώτη μου σκέψη ήταν (ευλόγως) να τον ρωτήσω αν αιτία για την απόλυσή του ήταν η παράλληλη πρόσληψη μεταναστών στη θέση των απολυθέντων στην εταιρεία. "Μπα, όχι" μου λέει "δεν προσέλαβαν άλλους στη θέση μας".
"Καλά, βρε αδελφέ" του λέω, "είσαι βλέπω έτοιμος να τα βάλεις με τους μετανάστες. ΟΚ. Με τον εργοδότη σου όμως που σε απέλυσε μετά από 12 χρόνια, μόνο και μόνο για να κάνει την ήδη κερδοφόρα επιχείρησή του ακόμα πιο κερδοφόρα, δεν θα τα βάλεις ποτέ? Γιατί δεν βλέπεις την πηγή του προβλήματός σου και βλέπεις μόνο το πρόβλημα των μεταναστών?"
Δεν μου απάντησε συγκεκριμένα. Μουρμούρισε κάτι του τύπου "μάλλον δίκιο έχεις" σηκώνοντας ελαφρά τους ώμους του.
...............................................
Ζούμε σε μία εποχή σύγχυσης σε μεγάλο βαθμό επιβαλόμενης αφού η σύγχυση βοηθά την επιβολή των επιδιώξεων της άρχουσας ελίτ. Το κόλπο είναι γνωστό και στην στρατιωτική τέχνη: Όταν ο εμπλεκόμενος στον πόλεμο θέλει να παραπλανήσει τον αντίπαλο, φτιάχνει μια σειρά από ψεύτικους στόχους ώστε να δεχθούν αυτοί τα πυρά αντί του πραγματικού.
Όταν όμως στην πολιτική φτιάχνεις "ψεύτικους στόχους" για να στρέψεις αλλού την προσοχή της κοινής γνώμης, αυτό λέγεται χειραγώγηση των πολιτών και μάλλον δεν είναι και ό,τι πιο δημοκρατικό μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου