38 χρόνια πέρασαν από τότε που μικρό τμήμα της ελληνικής νεολαίας κλείστηκε στο Πολυτεχνείο διαμαρτυρόμενο για το έλλειμμα ελευθερίας που είχε επιβάλλει στην Ελλάδα το χουντικό στρατιωτικό καθεστώς, ζητώντας "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!" .38 χρόνια πέρασαν από τότε που το καθεστώς της Χούντας αντέδρασε όπως πάντα αντιδρά η εξουσία όταν αμφισβητείται η δύναμή της.
38 χρόνια πέρασαν από τότε που η ειρηνική διαμαρτυρία του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 κατεστάλει βίαια με τη χρήση αρμάτων μάχης, ακροβολιστών και λυσσασμένων οργάνων της "τάξης".
38 χρόνια μετά, τι έχει απομείνει άραγε από εκείνον το Νοέμβρη?
Κάποιοι θα πουν ότι το μόνο που απέμεινε είναι μια κουτσή πορεία και οι πάγκοι των μικροπωλητών με τα σουβλάκια που τη συνοδεύουν.
Άλλοι θα ισχυριστούν ότι δεν απέμεινε τίποτε άλλο από (άλλη μια) αποστεωμένη επέτειο που κάποιοι εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν για να χτίσουν έναν μύθο γύρω από τον εαυτούλη τους.
Οι πιο "επιθετικοί" θα μιλήσουν μόνο για τα λαμόγια που γέννησε η "Γενιά του Πολυτεχνείου", η οποία μας έφερε στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.
Κι όμως, αν και όλα τα παραπάνω περιέχουν αρκετή αλήθεια, ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε κάποια βασικά ζητήματα που οι περισσότεροι μάλλον δείχνουν να προσπερνούν με μεγάλη ευκολία.
Οι συμπολίτες μας (φοιτητές ή μη) που εκείνο το Νοέμβρη είτε κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, είτε βοήθησαν με την παρουσία τους στον γύρω χώρο, δεν ξεπερνούν σε καμμία περίπτωση τις λίγες χιλιάδες, ίσως δε να 'ναι και ακόμα λιγότεροι. Απ΄αυτούς απειροελάχιστοι (λιγότεροι από 20) εξαργύρωσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την παρουσία τους στο Πολυτεχνείο για να καταλάβουν μια θέση στον πολιτικό στίβο. Αλλά και απ' αυτούς που ασχολήθηκαν με την πολιτική, δεν ξεπούλησαν όλοι τα ιδανικά τους, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε (π.χ η Νάντια Βαλαβάνη - πόσοι την ξέρουν άραγε?).
Η λεγόμενη Γενιά του Πολυτεχνείου, δηλ. όσοι βρίσκονται σήμερα κοντά στα 60, δεν είναι μόνο οι Λαλιώτηδες και οι Δαμανάκηδες. Είναι αυτοί που αγωνίστηκαν ανιδιοτελώς για τη Δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο και σήμερα είναι απλοί υπάλληλοι, επιστήμονες, επαγγελματίες, που ποτέ δεν ζήτησαν να εξαργυρώσουν αυτό που τότε τους επέβαλε η συνείδησή τους. Και αυτή είναι η συντριπτική πλειονότητα όσων τότε αγωνίστηκαν.
Υπάρχει όμως ένα απείρως μεγαλύτερο τμήμα της Γενιάς του Πολυτεχνείου, που σε όλη τη διάρκεια της χουντικής επταετίας δεν έβγαλε κιχ! Όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας που δεν αντέδρασαν, δεν μίλησαν, δεν διαμαρτυρήθηκαν, αλλά απλά υποτάχτηκαν σιωπηλά στο στρατιωτικό καθεστώς και συνέχισαν τη ζωή τους, ως να μην είχε τίποτα συμβεί την 21η Απριλίου του 1967.
Δεν τους κατηγορώ. Δεν μπορείς να ζητάς από τον καθένα να γίνει ήρωας έστω και για 3 ημέρες. Όμως, είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν αντιτάχθηκαν στη Χούντα, οι ίδιοι που μετά το 1974 έγιναν οι χειροκροτητές του κάθε τυχάρπαστου πολιτικάντη, οι ίδιοι που αρκέστηκαν να ζουν πάνω σε ένα καναπέ βλέποντας σήριαλ, οι ίδιοι που αντικατέστησαν το Νέο Κύμα, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, με τη Βίσση, τη Βανδή και τον Φοίβο, οι ίδιοι που παρακολουθούν επί δεκαετίες αμήχανοι ό,τι συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα.
Αν λοιπόν θεωρήσουμε ότι για όλα τα δεινά ευθύνεται η Γενιά του Πολυτεχνείου, θα πρέπει να ρίξουμε το ανάθεμα όχι σε εκείνους που τότε ύψωσαν το ανάστημα σώζοντας στην κυριολεξία την αξιοπρέπεια ενός λαού, αλλά στο συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα εκείνης της Γενιάς που απείχε από το Νοέμβρη του 1973 και που πάντα αποδέχονταν μοιρολατρικά και αδιαμαρτύρητα ότι γίνονταν ή γίνεται σε αυτόν τον τόπο.
Τι έχει λοιπόν απομείνει σήμερα από εκείνον το Νοέμβρη?
Ιδέες και μόνο Ιδέες!
Η αγάπη για τη Ελευθερία και την Δημοκρατία, το πνεύμα του αγώνα και το μεθυστικό άρωμα της εφηβικής αθωότητας. Αυτά έχουν μείνει και αυτά πρέπει να μείνουν.
Μα και κάτι άλλο. Ένα σύνθημα. Ένα σύνθημα πιο επίκαιρο παρά ποτέ:
38 χρόνια πέρασαν από τότε που η ειρηνική διαμαρτυρία του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 κατεστάλει βίαια με τη χρήση αρμάτων μάχης, ακροβολιστών και λυσσασμένων οργάνων της "τάξης".
38 χρόνια μετά, τι έχει απομείνει άραγε από εκείνον το Νοέμβρη?
Κάποιοι θα πουν ότι το μόνο που απέμεινε είναι μια κουτσή πορεία και οι πάγκοι των μικροπωλητών με τα σουβλάκια που τη συνοδεύουν.
Άλλοι θα ισχυριστούν ότι δεν απέμεινε τίποτε άλλο από (άλλη μια) αποστεωμένη επέτειο που κάποιοι εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν για να χτίσουν έναν μύθο γύρω από τον εαυτούλη τους.
Οι πιο "επιθετικοί" θα μιλήσουν μόνο για τα λαμόγια που γέννησε η "Γενιά του Πολυτεχνείου", η οποία μας έφερε στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.
Κι όμως, αν και όλα τα παραπάνω περιέχουν αρκετή αλήθεια, ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε κάποια βασικά ζητήματα που οι περισσότεροι μάλλον δείχνουν να προσπερνούν με μεγάλη ευκολία.
Οι συμπολίτες μας (φοιτητές ή μη) που εκείνο το Νοέμβρη είτε κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, είτε βοήθησαν με την παρουσία τους στον γύρω χώρο, δεν ξεπερνούν σε καμμία περίπτωση τις λίγες χιλιάδες, ίσως δε να 'ναι και ακόμα λιγότεροι. Απ΄αυτούς απειροελάχιστοι (λιγότεροι από 20) εξαργύρωσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την παρουσία τους στο Πολυτεχνείο για να καταλάβουν μια θέση στον πολιτικό στίβο. Αλλά και απ' αυτούς που ασχολήθηκαν με την πολιτική, δεν ξεπούλησαν όλοι τα ιδανικά τους, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε (π.χ η Νάντια Βαλαβάνη - πόσοι την ξέρουν άραγε?).
Η λεγόμενη Γενιά του Πολυτεχνείου, δηλ. όσοι βρίσκονται σήμερα κοντά στα 60, δεν είναι μόνο οι Λαλιώτηδες και οι Δαμανάκηδες. Είναι αυτοί που αγωνίστηκαν ανιδιοτελώς για τη Δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο και σήμερα είναι απλοί υπάλληλοι, επιστήμονες, επαγγελματίες, που ποτέ δεν ζήτησαν να εξαργυρώσουν αυτό που τότε τους επέβαλε η συνείδησή τους. Και αυτή είναι η συντριπτική πλειονότητα όσων τότε αγωνίστηκαν.
Υπάρχει όμως ένα απείρως μεγαλύτερο τμήμα της Γενιάς του Πολυτεχνείου, που σε όλη τη διάρκεια της χουντικής επταετίας δεν έβγαλε κιχ! Όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας που δεν αντέδρασαν, δεν μίλησαν, δεν διαμαρτυρήθηκαν, αλλά απλά υποτάχτηκαν σιωπηλά στο στρατιωτικό καθεστώς και συνέχισαν τη ζωή τους, ως να μην είχε τίποτα συμβεί την 21η Απριλίου του 1967.
Δεν τους κατηγορώ. Δεν μπορείς να ζητάς από τον καθένα να γίνει ήρωας έστω και για 3 ημέρες. Όμως, είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν αντιτάχθηκαν στη Χούντα, οι ίδιοι που μετά το 1974 έγιναν οι χειροκροτητές του κάθε τυχάρπαστου πολιτικάντη, οι ίδιοι που αρκέστηκαν να ζουν πάνω σε ένα καναπέ βλέποντας σήριαλ, οι ίδιοι που αντικατέστησαν το Νέο Κύμα, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, με τη Βίσση, τη Βανδή και τον Φοίβο, οι ίδιοι που παρακολουθούν επί δεκαετίες αμήχανοι ό,τι συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα.
Αν λοιπόν θεωρήσουμε ότι για όλα τα δεινά ευθύνεται η Γενιά του Πολυτεχνείου, θα πρέπει να ρίξουμε το ανάθεμα όχι σε εκείνους που τότε ύψωσαν το ανάστημα σώζοντας στην κυριολεξία την αξιοπρέπεια ενός λαού, αλλά στο συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα εκείνης της Γενιάς που απείχε από το Νοέμβρη του 1973 και που πάντα αποδέχονταν μοιρολατρικά και αδιαμαρτύρητα ότι γίνονταν ή γίνεται σε αυτόν τον τόπο.
Τι έχει λοιπόν απομείνει σήμερα από εκείνον το Νοέμβρη?
Ιδέες και μόνο Ιδέες!
Η αγάπη για τη Ελευθερία και την Δημοκρατία, το πνεύμα του αγώνα και το μεθυστικό άρωμα της εφηβικής αθωότητας. Αυτά έχουν μείνει και αυτά πρέπει να μείνουν.
Μα και κάτι άλλο. Ένα σύνθημα. Ένα σύνθημα πιο επίκαιρο παρά ποτέ:
Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου