Άνθρωποι και Ποντίκια

Εδώ και 36 μέρες 300 περίπου εργάτες - μετανάστες κάνουν απεργία πείνας στην Αθήνα ζητώντας να τους δοθούν νομιμοποιητικά έγγραφα για την παραμονή και εργασία τους στην Ελλάδα. Στη χώρα δηλαδή που επί 10 περίπου χρόνια ζουν και εργάζονται υπό το καθεστώς παρανομίας.

Το τι έχει ακουστεί αυτές τις μέρες επί του θέματος, ξεπερνά τα όρια της παραπληροφόρησης και κυρίως της υποκρισίας:

1. "Οι λαθρομετανάστες είναι καθοδηγούμενοι από συγκεκριμένη πολιτική παράταξη". Υπάρχει δηλαδή έστω και ένας λογικός άνθρωπος που να πιστεύει στ' αλήθεια ότι μπορεί κάποιος να υποκινηθεί σε απεργία πείνας (δηλ. αυτοκτονία) για 36 συνεχείς ημέρες; Ξέρουμε πολλούς υποκινημένους αυτόχειρες;
2. "Η νομιμότητα να αποκατασταθεί! Είναι παράνομοι - Να απελαθούν πάραυτα!". Δηλαδή όσο δούλευαν στα χωράφια μας στην Κρήτη, ανασφάλιστοι, σχεδόν απλήρωτοι και φυσικά παράνομοι, όλα έβαιναν καλώς, δεν έτρεχε μία! Τώρα όμως που βγαίνουν μπροστά και διεκδικούν, έ, τώρα ...... να απελαθούν γιατί ανακαλύφθηκε η παρανομία τους! Την δικιά μας παρανομία (εμάς των εργοδοτών τους) πότε άραγε θα την ανακαλύψουμε;
   
3. "Πόσους πια θα χωρέσει αυτή η χώρα;" Το ερώτημα αυτό ομολογώ ότι έχει αξία. Και πρέπει να λάβει και απάντηση από όσους έχουν ορισθεί για να λύνουν αυτά τα προβλήματα, τους υπεύθυνους δηλαδή για την μεταναστευτική πολιτική αυτής της χώρας, και πάντως όχι από τους σύγχρονους σκλάβους - μετανάστες, που όποτε μας βολεύει τους χρησιμοποιούμε στη δουλειά μας και όποτε μας "ενοχλεί" η παρουσία τους, τους κολλάμε ένα "είσαι παράνομος" και καθαρίσαμε με δαύτους.
   

Έλα όμως που στη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας η ενασχόληση με το μεταναστευτικό ήταν τα τελευταία χρόνια το καλύτερο εφαλτήριο για ανέλιξη στα σκαλιά της εξουσίας.

Ας απευθυνθεί λοιπόν αυτό το ερώτημα στους μέχρι τώρα πάλαι ποτέ δήθεν υπέρμαχους των δικαιωμάτων των μεταναστών, που έχουν πλέον αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την μεταναστευτική πολιτική.
Ας απευθυνθεί αυτό το ερώτημα για παράδειγμα στον Δήμαρχο Αθηναίων κο Καμίνη (πρώην Συνήγορο του Πολίτη), που ποιεί πλέον την νήσσαν (κοινώς κάνει την πάπια) ακολουθώντας προφανώς τις κυβερνητικές εντολές...
Ας απευθυνθεί αυτό το ερώτημα για παράδειγμα στον Γενικό Γραμματέα Μεταναστευτικής Πολιτικής του Υπ. Εσωτερικών κο Ανδρέα Τάκη (πρώην προϊστάμενο του τομέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συνηγόρου του Πολίτη και κολλητό του κου Καμίνη) ο οποίος ενώ μεχρι πρότινος συγκαταλέγονταν στους (σχεδόν) ακτιβιστές που υποστήριζαν τα δικαιώματα των μεταναστών, τώρα καλείται να εφαρμόσει την "πανέξυπνη" ιδέα του τείχους στον Έβρο, αφού έτσι προφανώς του είπαν από την Κυβέρνηση να κάνει.......

Τι να πω; Τους θαυμάζω! Υπέροχοι Ανθρωποι, πανέξυπνοι. Θα λύσουν το πρόβλημα μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων (ή και εκατομμυρίων) ανθρώπων από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη, με το .....τείχος στον Έβρο. Λες και πρόκειται για Ποντίκια που θα τα σταματήσει έτσι απλά το σκουτί κάτω από την πόρτα!

Άνθρωποι και Ποντίκια λοιπόν!

(H φωτογραφία είναι από Έλληνες μετανάστες πριν από μισό αιώνα περίπου και σας διαβεβαιώ ότι δεν την επέλεξα καθόλου τυχαία!)

Ελλάς Ελλήνων Τζαμπατζήδων - Φεουδαρχών

Ακούγοντας σχεδόν τυχαία χθες ειδήσεις, άκουσα τον Πρωθυπουργό στη Βουλή να αντεπιτίθεται στο κίνημα του "Δεν Πληρώνω" προκαλώντας τους όλο και περισσότερους πολίτες που έχουν ασπασθεί τις απόψεις του κινήματος, να πουν "δεν πληρώνω" στο φακελάκι των γιατρών του ΕΣΥ, να πουν "δεν πληρώνω" στον υπάλληλο της Εφορείας που λαδώνεται ή να πουν "δεν πληρώνω" στον υπάλληλο της Πολεοδομίας που αρπάζει το γρηγορόσημο.

Πολύ καλά μας τα λέει ο κος Πρωθυπουργός! Ομολογώ πως προς στιγμήν σχεδόν με έπεισε!

Μέχρι που ξαναήρθα σε επαφή με την Ελληνική πραγματικότητα και αντιλήφθηκα για άλλη μία φορά πόσο άσχετοι με την κοινωνία είναι όλοι αυτοί οι "ατσαλάκωτοι" που για χρόνια μας κυβερνούν (ή υποκρίνονται πως είναι....)

Ας μου επιτρέψει λοιπόν ο κος Πρωθυπουργός να τον ενημερώσω ότι:

• ο απλός πολίτης δεν μπορεί να πει "δεν πληρώνω" το φακελάκι στο ΕΣΥ, γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα τον στιβάξουν στο τέλος μιας ατέλειωτης λίστας για να κάνει μία απαραίτητη εξέταση που δικαιούται ή θα του συμπεριφερθούν ως να ήταν σκουπίδι που θα τύχει εξυπηρέτησης μόνο και μόνο για λόγους φιλανθρωπίας. Και αυτό, όχι μόνο γιατί κάποιοι γιατροί δεν είναι παρά επίορκοι έμποροι, αλλά γιατί το Κράτος που υπηρετεί επί χρόνια ο κος Πρωθυπουργός, έχει αφήσει το θέμα της τιμωρίας των επίορκων όχι στα δικά του πειθαρχικά όργανα, αλλά στα πειθαρχικά όργανα των Ιατρικών Συλλόγων! Και βέβαια, οι απόλυτα κομματικοκρατούμενοι Ιατρικοί Σύλλογοι - Φέουδα θα "απαλλάξουν" όλως τυχαίως κάθε κατηγορούμενο συνάδελφό τους, αφού "κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει".... Επίσης, ας ενημερωθεί ο κος Πρωθυπουργός ότι (ο συνήθως Δεν είδα - Δεν ξέρω) προϊστάμενος αυτών των επίορκων γιατρών είναι ο εκάστοτε Διοικητής Νοσοκομείου, δηλ. κάποιος αποτυχημένος βουλευτής, κομματάρχης (ή συγγενής), του κόμματος του οποίου ο κος Πρωθυπουργός προεδρεύει....
  

• ο απλός πολίτης δεν μπορεί να πει "δεν πληρώνω" στον επίορκο λαδιάρη Δημόσιο Υπάλληλο (αν φυσικά θέλει να ξεμπλέξει με την υπόθεσή του), γιατί πολύ απλά ξέρει ότι ο λαδιάρης εφοριακός ή τελωνειακός ή μηχανικός έχει την ανοχή και προστασία του προϊσταμένου του και δεν τον κουνάει κανένας, αφού και ο ίδιος και ο προϊστάμενός του ανήκουν στο ίδιο υπερκομματικό σύστημα μαφιόζικης Φαμίλιας, που τους αντάμειψε με θέσεις ευθύνης και που -φυσικά- τους προστατεύει μέχρι τέλους. Ο κος Πρωθυπουργός δεν γνωρίζει καθώς φαίνεται ότι στο ελληνικό σύστημα δεν υπάρχει περίπτωση τίμιος άνθρωπος να ανελιχθεί στην ιεραρχία ή να αναλάβει θέση ευθύνης, όσα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα και να διαθέτει.

Έρχεται λοιπόν ο κος Πρωθυπουργός (και οι συν αυτώ) ο οποίος αναδείχθηκε, γαλουχήθηκε και δημιουργήθηκε από το κομματικό σύστημα της "παρεούλας μας" και το οποίο ο ίδιος έχει πιστά αναπαράγει (βλ. υπόθεση ΜΗΚΥΟ και Υπ. Εξωτερικών), να καταγγείλει τον πολίτη γιατί -λέει- δεν πολεμάει τη φαυλοκρατία που η ίδια η πολιτική ελίτ δημιούργησε. Δηλαδή η πολιτική ελίτ εμφανίζεται να καταγγέλλει τον εαυτό της! Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη υποκρισία;

Ας πει λοιπόν κάποιος στον κο Πρωθυπουργό (και στον παρόντα, αλλά και στον προηγούμενο της "Επανίδρυσης του Κράτους" και του "Σεμνά & Ταπεινά - δεν υπάρχει καμία διαφορά) ότι για το σύστημα αυτό της Νεο-Ελληνικής Φεουδαρχίας, όπου ο κομματάρχης - Φεουδάρχης μοιράζεται το "φαΐ" με τους άλλους ευγενείς της φαμίλιας και που ενίοτε μοιράζει και κανένα κομμάτι ψωμί στους κολλήγες του, αποκλειστικά υπεύθυνο είναι το πολιτικό σύστημα που ο ίδιος ο κος Πρωθυπουργός υπηρετεί πιστά.

Και να του πει επίσης ότι οι Φεουδάρχες αυτού του συστήματος είναι αυτοί που ΠΟΤΕ δεν λογοδοτούν για τίποτα, ούτε και τώρα θα λογοδοτήσουν (Siemens, Υποβρύχια, Χρηματιστήριο, Δομημένα Ομόλογα, κλπ, κλπ). Και όταν κάποιος συστηματικά εκφεύγει της λογοδοσίας και της "πληρωμής" του τιμήματος των πράξεών του, τότε αυτός λέγεται σε απλά ελληνικά Τζαμπατζής.....

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα......

........ τις ίδιες απορίες δηλαδή εδώ και χρόνια!

ένα μικρό επίμετρο της χθεσινής διαδήλωσης

Έχουν γίνει συνήθεις πλέον οι εικόνες κάποιου αριθμού Μπάχαλων που δημιουργούν επεισόδια και παίζουν κλεφτοπόλεμο με την αστυνομία σε κάθε κοινωνική διαδήλωση. Και αυτό συμβαίνει για αρκετές δεκαετίες, τουλάχιστον όσο μπορώ εγώ να θυμηθώ.

Τα ίδια φυσικά έγιναν και στη χθεσινή μαζικότατη διαδήλωση. Κουκουλοφόροι -όχι πολλοί στον αριθμό- έδρασαν δίνοντας αφορμή στην αστυνομία να πνίξει την Πλατεία Συντάγματος με δακρυγόνα, πριν καλά καλά προλάβει να συγκεντρωθεί ο κόσμος.

Αυτή τη φορά η δράση των Μπάχαλων ήταν διαφορετική από ότι στην προηγούμενη μαζική διαδήλωση της 5ης Μαΐου 2010. Τότε, η τακτική τους ήταν το σπάσιμο καταστημάτων δεξιά και αριστερά της Σταδίου, που οδήγησε στην επέλαση των ΜΑΤ επί δικαίων και αδίκων και τελικά πρακτικά διέλυσε τη διαδήλωση, με κόστος τους αδικοχαμένους της Marfin.

Χθες δεν έσπασε ούτε μια βιτρίνα. Το Σχέδιο φαίνεται ήταν διαφορετικό. Αυτή τη φορά η Μπαχαλοδράση ξεκίνησε επί της Πλ. Συντάγματος, λίγη ώρα μετά την αποχώρηση του ΠΑΜΕ (καλά αυτοί ως συνήθως ήρθαν, είδαν και .....απήλθαν!) και αφού είχε περάσει η συνδικαλιστική ηγεσία των εργατοπατέρων. Η αστυνομία βομβάρδισε με άπειρα δακρυγόνα με αποτέλεσμα παρά τις επίμονες προσπάθειες καλά περιφρουρημένων μπλοκ οργανώσεων όπως η ΟΛΜΕ (καθηγητές), η ΔΟΕ (δάσκαλοι) ή φοιτητών, να μην κατορθώσει κανείς να σταθεί επί της Πλατείας τουλάχιστον για τις επόμενες 2 ώρες.

Και εγώ αναρωτιέμαι:

1. αυτοί οι άνθρωποι (οι Μπάχαλοι) τελικά είναι τόσο ικανοί που εμφανίζονται και εξαφανίζονται από το πουθενά κατά το δοκούν;
   
2. ποιός έχει όφελος από τη δράση αυτών των ατόμων;
   
3. ποιός υπερεγκέφαλος είχε τη φαεινή ιδέα να "ρίξει" μέσα στον κόσμο στη Πλ. Συντάγματος την Ομάδα ΔΙΑΣ, η οποία επέλαυνε με τις εντούρο κατά ανθρώπων ως να επρόκειτο για την επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας;

Και προσπαθώ να απαντήσω με το φτωχό μου μυαλό και με την ελάχιστη δια ζώσης εμπειρία από διαδηλώσεις των τελευταίων 25 ετών:

1. Τόσο ικανοί δεν μου φαίνεται να είναι. Πάντα κάνουν με ακρίβεια προσυγκέντρωση μπροστά από το Άλσος του Αρχαιολογικού Μουσείου, πάντα περίπου 30-40 άτομα με τα σακίδια φίσκα από .....βαριά αντικείμενα στον ώμο. Λες τα σακίδια να περιέχουν φρούτα για το δρόμο; Ή μήπως οι δεκάδες ασφαλίτες που σε κάθε γωνιά είναι στο ψου-ψου με τα ΜΑΤ, δεν τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά;
   
2. Έλα μου ντε!!!!
3. Μάλλον γιατί κάποιος υπερεγκέφαλος υπουργείου Προστασίας (!) του Πολίτη θεώρησε ότι έτσι με αστυνομικούς καμικάζι θα διαλυθεί εύκολα ο κόσμος. Στο σημείο αυτό τα κανάλια θα σας δείξουν αυτό:

θα "ξεχάσουν" όμως να σας δείξουν αυτό:

Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτά.
Το ζήτημα είναι γιατί η Αστυνομία (δηλ. το Κράτος) δεν με αφήνει εμένα ως ειρηνικό διαδηλωτή να κάτσω όση ώρα θέλω μπροστά από τη Βουλή;

Γιατί δηλαδή αποστερούμαι του Συνταγματικού μου Δικαιώματος του "συναθροίζεστε". Η άσκησή του δεν είναι τάχα αρεστή στους κυβερνώντες;

Και από πότε Συνταγματικά Δικαιώματα τίθενται υπό την κρίση της Εξουσίας, για να κρίνει αν πρέπει να ασκούνται ή όχι;

Φοβάμαι ότι αυτές οι πρακτικές αρχίζουν σιγά αλλά σταθερά να οδηγούν ακόμα και σε κατάλυση Συνταγματικών Ελευθεριών.

Ποιο θα είναι το επόμενο στάδιο άραγε;

Απόγνωση

"Στη λίστα, το ποσό των 55 εκατ. ευρώ μοιράζεται κυρίως σε υπεράκτιες εταιρείες, ενώ τον Μάρτιο του 2000 καταγράφεται αμοιβή 1 εκατ. ευρώ, με αποδέκτη κάποιον με αρχικά Υ.Β..Το χρονικό σημείο της αμοιβής έχει σημασία." - Real News

"Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια τη σπατάλη και τα διακρατικά και διεταιρικά δίκτυα συμφερόντων που νέμονται τα συστήματα Υγείας με βασικές κινητήριες δυνάμεις τις πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες και τις εταιρείες παραγωγής ιατρικής τεχνολογίας. Συντονιστής και προαγωγός του χορού της διασπάθισης των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων είναι ο κρατικός διοικητικός μηχανισμός. Ο ιδιωτικός τομέας, που δρα χωρίς προδιαγραφές, στηρίζεται στην υπερκατανάλωση ιατρικών πράξεων με την αθρόα χρηματοδότηση από τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία και τις ασφαλιστικές εταιρείες." - Καθημερινή

Και η λίστα μπορεί να επεκταθεί σε όλους τους τομείς και σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας. Μία λέξη αρκεί για να χαρακτηρίσει το πώς αισθάνονται όλοι όσοι διαβάζουν, βλέπουν κι ακούν όλα αυτά. Απόγνωση!

Απόγνωση, λέξη που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που κάποτε (αυτό το κάποτε είναι που μας "κατατρέχει" κι ευτυχώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, όσο κι αν κάποιοι σύγχρονοι μας το παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις) κάποιος όρισε ως ευδαιμονία.  Και πώς να μιλήσουμε για ευδαιμονία τη στιγμή που ό,τι κάνουμε δεν το κάνουμε χωρίς κάποιο άμεσο ή έμμεσο όφελος έχοντας στο μυαλό μας κυρίως τα υλικά αγαθά. Επίσης, στις πλείστες των περιπτώσεων οι πράξεις μας πρέπει να διερευνηθεί αν θα χαρακτηριζόντουσαν αυτάρκεις. Αυτάρκεις με την έννοια ότι η ζωή μας θα αποκτούσε αξία μέσα από τις εκάστοτε πράξεις μας και μόνο.

Εγκλωβισμένοι στο τεράστιο εγώ μας, έχουμε ξεχάσει ποια ζωή είναι αυτή που θα μας παρείχε ικανοποίηση, και δεν εννοώ πρόσκαιρη. Έχουμε ξεχάσει ότι τα πάντα στη ζωή μας πρέπει να ακολουθούν κάποιο σχέδιο και να μη, για να χρησιμοποιήσω μία έκφραση του Νίτσε, μας κρατούν τα “έντερα” μας δέσμιους. Αν κάποιος κοιτάξει γύρω του οποιαδήποτε στιγμή θα δει ανθρώπους οι οποίοι στα πλαίσια μίας ρουτίνας που μας έχει επιβληθεί κοιτούν πως θα επιβιώσουν, ναι για επιβίωση μιλάμε. Αυτό όμως έχει επίπτωση το να αδυνατεί ο άνθρωπος να σκεφτεί πέρα από τα καθημερινά εν πολλοίς ανούσια προβλήματα τα οποία "αυτοβούλως", κατόπιν της σχετικής πλύσης εγκεφάλου, δημιούργησε. Μία εύλογη απορία θα ήταν ποιος ευθύνεται. Οι απαντήσεις πολλές. Αλλά τελικά ίσως σε μία λέξη να περικλείονται όλες οι πιθανές απαντήσεις! Παιδεία. Με αυτό τον όρο δεν εννοώ αυτή καθ’ αυτή τη μόρφωση του ατόμου αλλά και δύο διακριτές μορφές της παιδείας, την κοινωνική και την πολιτική. Καταφέραμε και δημιουργήσαμε ένα υπερεγώ το οποίο όμως δεν στηρίζεται πουθενά, έτσι κι αλλιώς το υπερεγώ δεν θα έπρεπε να είχε θέση στη ζωή κανενός. Έχει στην πραγματικότητα ανύπαρκτες βάσεις που τις θεμελιώνουμε στην πολύπλευρη… ημιμάθειά μας (στην καλύτερη περίπτωση).

Μετά τα παραπάνω, αυτό που βλέπει κάποιος παρατηρητής γύρω του είναι άτομα παραδομένα, έρμαια των παθών τους και των συνήθως υπερφίαλων αναγκών που τα ίδια δημιούργησαν. Άτομα που έχουν δυνατότητες αλλά τις έχουν υποσυνείδητα εν υπνώσει θέτοντας σε απόλυτη προτεραιότητα αυτά που κάποιες ψηφιακές συχνότητες τους ψιθυρίζουν αδιαλείπτως στο αυτί…

Το παράδοξο είναι ότι όλοι αυτοί μαζί με τους "παρατηρητές" σιγοβράζουν και δηλώνουν ότι βρίσκονται σε απόγνωση για την όλη κατάσταση που και οι ίδιοι συντηρούν! Κάτι αλλάζει… Πρέπει να γίνει κατανοητό όμως ότι φτάνουμε αν δεν έχουμε φτάσει σε σταυροδρόμι. Πρέπει να επιλέξουμε πλέον το δρόμο! Απόγνωση ή ευδαιμονία; Ελπίζω να επιλέξουμε σωστά και να καταλάβουμε ότι απαιτείται πολλή και σκληρή δουλειά έχοντας υπόψη μας αυτό που είπε ο Αριστοτέλης: "Η ευδαιμονία εστί ψυχής ενέργειά τις  κατ’ αρετήν τελείαν".

Ένα αριστούργημα του Pablo Neruda, απολαύστε το!

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda

(Μετάφραση από Ιταλική δημοσίευση : Βασίλη Χατζηγάννη)

Η αυριανή απεργία ας μην είναι αργία

Απεργία αύριο Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα. Μετέχουν και τα εμπορικά καταστήματα που θα είναι κλειστά, άρα θα μπορέσουν να απεργήσουν και οι εμποροϋπάλληλοι Συνήθως, οι απεργίες πλέον στην Ελλάδα αφορούν μόνο του Δημόσιους Υπαλλήλους για τον πολύ απλό λόγο ότι ένας ιδιωτικός υπάλληλος που απεργεί ρισκάρει πάντα να απολυθεί.

Αύριο τα πράγματα δεν θα πρέπει να είναι έτσι και αυτό όχι μόνο γιατί θα μπορούν να συμμετέχουν και αρκετοί εμποροϋπάλληλοι. Αύριο θα πρέπει να μην λείψει ούτε ένας από τους ανέργους (που πλησιάζουν ήδη το 1 εκατ. πανελλαδικά), ούτε ένας από τους συνταξιούχους που μπορούν να είναι εκεί.

Αυτοί που κυβερνούν έχει φανεί πλέον ότι δρουν με σχέδιο. Για τους πλέον δύσπιστους αυτό επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από την επικοινωνία Παπανδρέου - Στρως Καν τον Δεκέμβριο του 2009 ενώ τα spreads ήταν σχεδόν στις 200 μονάδες και το πρόβλημα του ελληνικού χρέους θα είχε αρκετά εύκολα ελεγχθεί με έναν γενναίο δανεισμό τότε. Αντ' αυτού προτιμήθηκε η προσφυγή στο ΔΝΤ, το οποίο μέχρι τότε η "σοσιαλιστική" μας κυβέρνηση απεκύρηττε μετά βδελυγμίας...

Η πολιτική αυτή είναι πλέον ξεκάθαρο και στον πλεόν δύσπιστο ότι δεν έχει στόχο να "εξυγιάνει" τους (όντως) πεπαλαιωμένους θεσμούς, ούτε απλά να βάλει τάξη στα δημοσιονομικά. Στόχος είναι η πλήρης αποδιάρθρωση κάθε εργασιακής σχέσης και κάθε εργατικού δικαιώματος ώστε να αυξηθούν ακόμη περισσότερο τα κέρδη των επιχειρηματιών. Αυτό δηλ. που κατ' ευφημισμό αναφέρεται ως "άυξηση της ανταγωνιστικότητας", λες και η ανταγωνιστικότητα συναρτάται μόνο με το μεροκάματο....

Απέναντι σε αυτήν την ξεκάθαρη βούληση των εξουσιαζόντων, οφείλουμε όλοι να αντισταθούμε.
Οφείλουμε να αντισταθούμε, αν θέλουμε να έχουμε την οποιαδήποτε προοπτική στη ζωή μας και να μην δουλεύουμε απλά για να μπορούμε να έχουμε ένα πιάτο φαί
Οφείλουμε να αντισταθούμε, αν θέλουμε η επόμενη γενιά να έχει κάποιο μέλλον σε αυτήν την χώρα
Οφείλουμε να αντισταθούμε, αν θέλουμε να διατηρήσουμε το όποιο δικαίωμά μας για πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και σε αξιοπρεπή σύνταξη
Οφείλουμε να αντισταθούμε, στο όνομα των παιδιών μας που με τις παρούσες συνθήκες θα είναι η πρώτη μεταπολεμική γενιά στην Ελλάδα που θα ζήσει χειρότερα από τους πατεράδες της
Οφείλουμε να αντισταθούμε, γιατί θέλουμε να λεγόμαστε Άνθρωποι και θέλουμε να διατηρήσουμε το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα στην Αξιοπρέπεια.

Τέλος, οφείλουμε να αντισταθούμε γιατί αυτό είναι το μόνο που μπορεί να τους φοβήσει!

Αύριο είναι η ευκαιρία να ασκήσουμε πραγματικά το δημοκρατικό μας δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Δημοκρατία είναι η καθημερινή έκφραση της φωνής των πολλών. Δημοκρατία ΔΕΝ είναι η ψηφοφορία κάθε 4 χρόνια....

Αλλιώς, μπορούμε να συνεχίσουμε να καθόμαστε στον αναπαυτικό καναπέ μας, βλέποντας την Ελενίτσα στα πρωινάδικα, και αφήνοντας τους άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή μας....

Όπως θα 'λεγε και ο ποιητής:

Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,

σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα

όπου μας εύρει, μας πατεί:

δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Επίκαιρο

Επίκαιρο όσο ποτέ, και ακόμα πιο επίκαιρο όσο περνάνε τα χρόνια....

Μιχάλης Κατσαρός

Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες ατέλιωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

(........)
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
απο φωνή
απο τροφή
απο άλογο
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Δείτε τον ποιητή να το απαγγέλλει

O Νόμος uber alles!

Δεν θέλετε να πληρώσετε διόδια σε ανύπαρκτους αυτοκινητόδρομους;

Είστε παράνομοι!
Δεν θέλετε να πληρώσετε 477δρχ (1,4€) για μία διαδρομή με το αστικό λεωφορείο;
Είστε εκτός νομιμότητας!
Δεν σας αρέσει η προοπτική που διαγράφεται για την κοινωνία της χώρας σας, όπως τη διαμορφώνουν το Μνημόνιο και οι υποστηρικτές του;
Είστε άνομοι, αναρχικοί, σχεδόν συμμορίτες!

Κάτι τέτοιους ισχυρισμούς εξακοντίζουν οι άνθρωποι του συστήματος ενάντια σε όποιον έχει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να υπερασπιστεί την Αλήθεια και το Αυτονόητο σε αυτή τη χώρα. Όποιος τολμά να αμφισβητεί την αυθεντία της Εξουσίας, θα πρέπει να στιγματισθεί από κανάλια, άεργους δημοσιογραφούντες και βαρύγδουπους ξερόλες "αναλυτές" ως άνομος. Κάθε πολίτης που τολμά να αμφισβητήσει αυτό που του επιβάλεται "άνωθεν" πρέπει να φορτωθεί με ένα κάρο ενοχές, προς το παρόν ψυχικές και -ίσως σε λίγο- και ποινικές.

Το ζήτημα δεν είναι σημερινό και φυσικά δεν είναι Ελληνικό.
Η -χωρίς δεύτερη σκέψη- τυφλή υπακοή στο Νόμο, είναι μια αντίληψη που έχει εισαχθεί στις ανθρώπινες κοινωνίες ως δήθεν απαραίτητη προυπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία των κοινοτήτων και ως υποχρέωση των υπεύθυνων και ώριμων πολιτών.

Είναι όμως έτσι;

Την απάντηση την έχει δώσει (μεταξύ άλλων) ο Κορνήλιος Καστοριάδης, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε το 1965 στο περιοδικό "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" που εξέδιδε τότε στη Γαλλία.

"Μα ακριβώς η παιδική κατάσταση είναι ότι η ζωή μας είναι δοσμένη, και ότι ο Νόμος μας είναι δοσμένος. Στην παιδική κατάσταση η ζωή μας δίνεται γιά τίποτα· και ο Νόμος μας δίνεται χωρίς τίποτα άλλο, και χωρίς δυνατότητα συζήτησης. Αυτό που θέλω είναι εντελώς το αντίθετο: να φτιάχνω εγώ τη ζωή μου, και να δίνω ζωή, ή δυνατόν, εν πάση περιπτώση να δίνω γιά τη ζωή μου. Ο Νόμος να μη μου δίνεται απλώς αλλά να τον δίνω και εγώ συγχρόνως στον εαυτό μου. Αυτός που διαρκώς βρίσκεται σε παιδική κατάσταση είναι ο κομφορμιστής ή ο απολιτικός: γιατί αποδέχεται τον Νόμο ασυζητητί και δεν επιθυμεί να συμμετέχει στη διαμόρφωσή του. Εκείνος που ζει μέσα στη κοινωνία χωρίς καμία θέληση που ν’ αφορά τον Νόμο, χωρίς πολιτική θέληση, απλώς αντικαθιστά τον ιδιωτικό πατέρα με τον ανώνυμο πατέρα. Η παιδική κατάσταση είναι, πρώτα, να δέχεσαι χωρίς να δίνεις και, μετά, να κάνεις ή να υπάρχεις γιά να δέχεσαι. Αυτό που θέλω είναι, αρχινώντας, μία δίκαιη ανταλλαγή, και στη συνέχεια το ξεπέρασμα της ανταλλαγής. Η παιδική κατάσταση είναι η δυική σχέση, το φάντασμα της συγχώνευσης - και μ’ αυτή την έννοια, η σημερινή κοινωνία παιδικοποιεί διαρκώς τους πάντες με τη συγχώνευση που πραγματοποιεί στο φαντασιακό με απραγματικές οντότητες: τους αρχηγούς, τα έθνη, τους κοσμοναύτες ή τις βεντέτες. Αυτό που θέλω είναι η κοινωνία να πάψει πιά να είναι μία οικογένεια, ψεύτικη επιπλέον μέχρι γελοίου, γιά να αποκτήσει την αληθινή της διάσταση ως κοινωνίας, ως δικτύου σχέσεων μεταξύ αυτόνομων ενηλίκων".

Όποιος λοιπόν αντιδρά (με επιχειρήματα) στο Νόμο, δεν είναι ούτε ανώριμος, ούτε ανεύθυνος. Είναι ακριβώς το αντίθετο!

Είναι εκείνος που δεν θεωρεί τίποτα "δοσμένο" άνωθεν, είτε αυτό το άνωθεν είναι ο Θεός, είτε η Εξουσία.
Ειναι εκείνος που δεν θέλει δυνάστες "πατερούληδες" στη ζωή του, αλλά θέλει να είναι ο ίδιος μαζί με τους συνανθρώπους του ρυθμιστής της δικής του ζωής αλλά και της κοινωνίας.
Είναι εκείνος που δεν θέλει πια να κρύβεται σαν παιδί πίσω από την προστασία της όποιας "οικογένειας" γιατί ενηλικιώθηκε πια (που να πάρει!)
Είναι ο πραγματικά συνειδητοποιημένος πολίτης!

Η σιωπή είναι χρυσός ή... άνθρακες ο θησαυρός;

Ένας μικρός χαχόλος, κάθε φορά που έβλεπε μιά αδικία στον κόσμο γύρω του, ήθελε να φωνάξει, να ουρλιάξει αν χρειαστεί, για να την διορθώσει.Να τραβήξει την προσοχή των μεγάλων.Να παρέμβουν.Να ξανάβρει ο κόσμος του, την ισορροπία του.
-Σσσσς... του έλεγαν οι μεγάλοι.

"Η σιωπή είναι χρυσός. Να το θυμάσαι πάντα αυτό στην ζωή σου"

Και αυτός, σαν μικρός χαχόλος που ήταν, τους πίστευε. Και σιωπούσε. Στα φανερά.
Από μέσα του όμως, έβραζε. Ούρλιαζε. Δεν τον ενδιέφερε ο χρυσός που του έταζαν. Ήθελε δικαιοσύνη. Αλλά πάλι... μεγάλοι ήταν αυτοί... κάτι θα ήξεραν παραπάνω απ' αυτόν...
Έπειτα... ο χρυσός. Ε... όσο νά 'ναι, κάτι θα αξίζει σκεφτόταν.
Και σιωπούσε...

Ο μικρός χαχόλος, έγινε μεγάλος χαχόλος. Και ακόμα... σιωπούσε. Αλλά μετά από τόσα χρόνια σιωπή και δεν είχε μαζέψει ούτε κόκκο χρυσού; τι είχε γίνει;
Τον κορόιδεψαν οι μεγάλοι; η σιωπή τελικά... δεν ήταν χρυσός;

Και βγήκε στην πιάτσα να ρωτήσει. Και βρήκε κι άλλους χαχόλους. Και αυτοί του είπαν παρόμοιες ιστορίες με την δική του. Και ψάξαν όλοι μαζί, να βρούν που είναι ο χρυσός που τους έταξαν, αν έμεναν σιωπηλοί μπροστά στην αδικία, τόσα χρόνια.

Και τον βρήκαν. Τον είχαν πάρει, άλλοι χαχόλοι. Μεγαλωμένοι από άλλης πάστας γονείς. Με άλλες αρχές. Που μάθαιναν στα παιδιά τους το ψέμα, την κλοπή, την σκληρότητα προς την φύση και τους συνανθρώπους τους. Με μοναδικό σκοπό, να μαζέψουν το χρυσό, που οι δικοί μας γονείς, είχαν μαζέψει.

Και ο μεγάλος πιά χαχόλος... κατάλαβε.

Η σιωπή είναι χρυσός, μόνο για τους θήτες. Για τα θύματα... άνθρακες ο θησαυρός...!
Από τότε, ο μεγάλος χαχόλος, εκ του γένους των χαχολοειδών, δεν λέει να σωπάσει με τίποτα.
Και σιγά σιγά, θα τα πεί όλα...!

...

Εκκωφαντική η σιωπή γύρω μας!

Σιωπή του φίλου, του παλιού συντρόφου, του νυν και αεί συνανθρώπου
Σιωπή του Λόγου, σιωπή του διαλόγου, σιωπή της επικοινωνίας

Μονάχα Άναρθρες Κραυγές και Θόρυβος!

Και να ο Προμηθέας μόνος του πάνω στο βράχο
να υπομένει το μαρτύριο των θεών,
επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει τη δύναμη της Εξουσίας,
επειδή θέλησε να δοξάσει τον Άνθρωπο

Απέραντη σιωπή παντού λοιπόν.
Μόνη τη χαοτική βούη της ακούω να δυναμώνει από το βάθος της Σπηλιάς.......

...

Υπάρχουν στιγμές που είναι αχρείαστο το ο,τιδήποτε και το μόνο που μπορεί και πρέπει να κάνει κανείς είναι να… σωπάσει. Σε αυτές τις στιγμές υπάρχει πολλή βουή! Είναι η σιωπή που σημαίνει τόσα πολλά. Κάτι τόσο μικρό και λίγο, όπως η σιωπή, που όμως για να αποτυπώσει κάποιος τα νοήματά της θα έπρεπε να αφιερώσει σελίδες κειμένου και πάλι ίσως το αποτέλεσμα να ήταν ατελές.

Η σιωπή στο λόγο είναι πολύ σημαντική. Βρίσκεται στα σημεία εκείνα που πρέπει να υπάρξει σκέψη. Σκέψη που θα αποδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτά τα οποία θα ακολουθήσουν. Ακόμα, η σιωπή-παύση είναι δομικό στοιχείο της μουσικής μια και συμβάλλει στην Αρμονία.

Η σιωπή είναι παρούσα σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Η σημαντικότητά της γίνεται αντιληπτή κυρίως όταν ως παρατηρητές-εξερευνητές προσπαθούμε να χαρτογραφήσουμε-εξερευνήσουμε τα όρια του εαυτού μας. Τότε πραγματοποιείται ένα σιωπηλό μα συνάμα συναρπαστικό ταξίδι γεμάτο από αντιθέσεις, αποκαλύψεις, κριτική και στο τέλος, αν τα καταφέρουμε, φτάνουμε στην κάθαρση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και απολύτως σιωπηλά έχουμε κάνει την μέγιστη και πλέον ηχηρή αλλαγή. Την αλλαγή του εγώ μας και πιθανώς να έχουμε φτάσει και στη συνειδητότητα του εμείς μέσα από αυτό.

Η σιωπή λοιπόν έχει και δύναμη. Δύναμη να αλλάζει αλλά ταυτόχρονα και να τρομάζει! Μπορεί λοιπόν να τρομάξει εμάς γιατί θα δούμε τις αδυναμίες μας αλλά κυρίως τρομάζει τους τρίτους καθώς είναι χαοτική και είναι αδύνατο εξαιτίας αυτού να κατανοήσουν τις σκέψεις μας. Μας οδηγεί σε άλλες ατραπούς. Ατραπούς που όταν δεν υπάρχει σιωπή είναι αδύνατο να βρούμε.

Έτσι σιωπηλά λοιπόν, ξεκινάμε αυτό το ιστολόγιο προκειμένου να ταξιδέψουμε μαζί στις σκέψεις μας, να προσπαθήσουμε να βρούμε το μέτρο, την αρμονία, όσο αυτό είναι δυνατόν, κι ό,τι μα ό,τι ο καθένας μας μπορεί να ψάχνει.

Καλό μας ταξίδι