Το βασικό μας πρόβλημα ως νεοέλληνες

Συζητώντας σήμερα (όπως όλοι στις μέρες μας άλλωστε) με μια φίλη μου σχετικά με τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης και την Ελληνική ιδιαιτερότητα πέρα από τα οικονομικά ζητήματα, η φίλη σε μια αποστροφή του λόγου της μου είπε κάτι που λένε πολλοί συμπολίτες μας: "Μεταξύ σοβαρού και αστείου, έτσι όπως τα κάναμε και έτσι όπως σκεφτόμαστε, δεν βλέπω πως θα ξεκολλήσουμε από τον πάτο. Κι επειδή χρειάζεται οπωσδήποτε μια ολική επανεκκίνηση της χώρας, δεν θα έβλεπα με κακό μάτι να έρθουν ξένοι, ακόμα και Γερμανοί, να μας κυβερνήσουν όπως εκείνοι ξέρουν....".

Αν της απαντούσα σε σχέση με τις ιδιαιτερότητές μας ως νεοέλληνες (δεν το έκανα τελικά γιατί μάλλον δεν θα είχε όρεξη να ακούσει τις "αναλύσεις" μου), θα της έλεγα μάλλον τα εξής:

Καταρχήν, σε ένα πρώτο επίπεδο κανένας Γερμανός ή άλλος τοποτηρητής δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για το καλό των Ελλήνων. Κι αυτό όχι για λόγους "ανθελληνισμού" ή άλλων ανοησιών, αλλά για τον πολύ απλό λόγο ότι το μόνο που ενδιαφέρει τον όποιο τοποτηρητή δεν είναι τίποτε άλλο από τα δικά του συμφέροντα - τελεία και παύλα....

Όμως, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι με ένα μαγικό (Γερμανικό;) ραβδί λύναμε τα γνωστά προβλήματα του χρέους, της αδυναμίας παραγωγής, της κακοδιοίκησης και τα λοιπά επίκαιρα προβλήματα (που νομοτελειακά πλέον μας οδηγούν σε κοινωνικό ολοκαύτωμα), θα συνέχιζαν να υπάρχουν εγγενή και θεμελιώδη ζητήματα που μας χαρακτηρίζουν ως νεοέλληνες, και τα οποία συγκριτικά με τα προηγούμενα είναι απείρως πιο δύσκολο να ξεπεραστούν.
Ακόμα, λοιπόν κι αν καταφέρουμε να βάλουμε σε τάξη τα οικονομικά μας, ακόμα και αν βρούμε τρόπο να βγούμε από την ύφεση, φοβάμαι ότι τίποτα ουσιαστικό δεν θα αλλάξει και ότι και πάλι στην επόμενη "στροφή" θα μας περιμένουν οι κερδοσκοπικές ύαινες του μέλλοντος για να μας ισοπεδώσουν εκ νέου.

Κι τούτο γιατί δεν θα αλλάξει σε τίποτε αυτό που θα ονομάζαμε νεο-ελληνικός κοινωνικοπολιτικός πολιτισμός.
Τι εννοώ; Με πολύ απλά λόγια, εννοώ ότι ο νεοέλληνας:

• δεν γνωρίζει τι σημαίνει στην ουσία ο όρος "αξιοκρατία",
• δεν έχει ποτέ μάθει να αναγνωρίζει και να σέβεται την αξία του συνανθρώπου του γιατί βλέπεις πάντα ο ίδιος είναι καλύτερος σε όλα.....,
• δεν έχει ποτέ αποκτήσει κοινωνική συνείδηση και δεν γνωρίζει την έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης,
• δεν έχει ποτέ διδαχθεί να σέβεται καν την ουρά μπροστά στο ταμείο ή στο φανάρι,
• δεν έχει ποτέ καταλάβει βασικά πράγματα σε μια δημοκρατία, όπως π.χ. ότι να πληρώνει τους φόρους του είναι υποχρέωση προς τον διπλανό του και όχι καταναγκασμός απέναντι σε ένα απρόσωπο Κράτος.

Αντίθετα, τα τελευταία 60 τουλάχιστον χρόνια (και σαφώς πολύ πριν την Μεταπολίτευση που όλοι τόσο εύκολα πετροβολούν) ο νεοέλληνας έχει συστηματικά και μεθοδικά εκπαιδευτεί:

• να κλέβει από τη μία τον φόρο που του αναλογεί και παράλληλα να δηλώνει με περισσό θράσος ότι "εγώ ρε τους πληρώνω τους Δημόσιους Υπάλληλους!" (δηλ. ο συστηματικός κλέφτης πληρώνει το θύμα της κλοπής!!......)
• να αποθεώνει όχι τις αξίες, αλλά τις "γραβάτες" και τα "άδεια πουκάμισα" διαφόρων σοβαροφανών ντενεκέδων,
• να ωρύεται όταν στο νοσοκομείο δυσκολεύεται να βρει μια μπουκάλα αίμα για τον συγγενή του, ενώ την ίδια στιγμή αρνείται να γίνει αιμοδότης,
• να οχυρώνεται γύρω από το προσωπικό του όφελος, την ομαδούλα του ή το συγγενολόι του αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο, σαν εκείνο τον μεγαλοπαράγοντα του ποδοσφαίρου που είχε δηλώσει το γνωστό "Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε, και οι άλλοι να παν να γαμηθούνε......",
• να κυνηγάει το εύκολο, το εφήμερο, το εντυπωσιακό και ποτέ τίποτε το ουσιαστικό

Τι μπορεί να φταίει για όλα αυτά;

Πολλά, αλλά πρωτίστως η κυρίαρχη ελίτ αυτής της κοινωνίας και η κουλτούρα που έχει επιβάλει σε αυτόν τον τόπο. Ένα ολόκληρο σύστημα αξιών χτίστηκε πάνω στην πλάτη των κατοίκων αυτής της χώρας ως αποτέλεσμα του Εμφυλίου Πολέμου, τις συνέπειες του οποίου ακράδαντα πιστεύω ότι ακόμα πληρώνουμε σε κοινωνικό επίπεδο. Είναι γεγονός (άσχετα με την πολιτική θεώρηση του καθενός), ότι μετά τον Εμφύλιο ο μισός σχεδόν ελληνικός πληθυσμός τέθηκε για 30 τουλάχιστον χρόνια στο περιθώριο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Και ένα ακόμα μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού έμαθε να κρύβει την άποψή του, να κρύβει τις σκέψεις του, να μην "ενοχλεί" το σύστημα, να γλύφει την εξουσία και κυρίως να κοιτάει την ζωούλα του, το σόι του και την τσεπούλα του αδιαφορώντας για τους άλλους και την κοινωνία. Εκ των άνωθεν επιβλήθηκε και κυριάρχησε το μοντέλο της ατιμωρησίας (κανείς κατοχικός συνεργάτης των Ναζί δεν τιμωρήθηκε ποτέ στην Ελλάδα), της κρυψίνοιας, του γλυψίματος και του προσωπικού μικροσυμφέροντος.
Και όποτε αυτός ο λαός τόλμησε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να σηκώσει κεφάλι και να ραγίσει το καύκαλο της σάπιας κυρίαρχης φεουδαρχικής ελίτ, πάντα το σύστημα είχε τον τρόπο να πατάσει την ελπίδα: Μετά την πολιτιστική άνθιση της δεκαετίας του '60, μας φορέσανε τη Χούντα και μετά την ελπίδα της Δημοκρατίας που για πρώτη φορά από το 1936 γύρισε στην Ελλάδα μόλις το 1974, μας έφεραν τον καταναλωτισμό, τη φτήνεια, το σκυλάδικο και τη βλαχομπαρόκ αισθητική κάτι κασμηρολινάτσων που πλασάρονταν μέσα από τα ΚΛΙΚ, τα ΝΙΤRO και την ΑΘΗΝΑ 2004....

Τι κρύβει το μέλλον, θα το δούμε.
Ένα είναι σίγουρο: Με αφορμή την κρίση είτε θα βρούμε τη διέξοδο ανατρέποντας τη σαπίλα των μετεμφυλιακών δεκαετιών, είτε αυτός ο τόπος θα καρφώσει το τελευταίο καρφί στο φέρετρό του.