Μικρό Λεξικό προς αποσαφήνιση διαφόρων ευφημισμών

Παλιά τα λέγαμε αλλιώς.

Σήμερα, σε μια προσπάθεια να αμβλυνθεί η σημασία των λέξεων, οι νεότεροι τα μαθαίνουν με άλλα ονόματα . Ό,τι όμως και να γίνει, όσο και να χρυσώνεται το χάπι, η ουσία παραμένει η ίδια. Για να δούμε λοιπόν την πραγματική σημασία μερικών όρων που έχουν "μασκαρευτεί" πίσω από ευφημισμούς:

Αγορές: Οι κατέχοντες και δανείζοντες κεφάλαια (πραγματικά ή -κυρίως- virtual). Πρόκειται για εγγενές τμήμα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Είναι κυρίως ιδιωτικές εταιρείες (Τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, επενδυτικοί όμιλοι) αλλά και ιδιώτες (όπως π.χ. ο περιώνυμος Σόρος) που κερδίζουν από το εμπόριο χρήματος και άλλων χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Αποτελούν ένα θεμελιώδες τμήμα του Καπιταλισμού που έχει πλέον πάψει να επενδύει χρήμα σε παραγωγικές τοποθετήσεις και έχει βρει τον εύκολο τρόπο να τζιράρει ρευστό ή συμβόλαια χρήματος, σαν να πρόκειται για πλειστηριασμό σε γκαλερί με αντίκες. Με απλά λόγια από επενδυτές οι "Αγορές" έχουν γίνει πλέον τζογαδόροι, με στόχο το εύκολο κέρδος.

Παγκοσμιοποίηση: Παγκοσμιοποίηση ονομάζεται το παρόν στάδιο ανάπτυξης του Καπιταλισμού. Στο στάδιο αυτό, το κεφάλαιο και η εργασία δεν περιορίζονται από τα εθνικά όρια. Μια επιχείρηση μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να μετακομίσει από τη Γαλλία στο Βιετνάμ, όπως και το πιο μεγάλο χρηματικό ποσό μπορεί να αλλάξει χώρα μέσα σε δευτερόλεπτα. Το ίδιο (για λόγους που έχω επιφανειακά θίξει εδώ) δεν επιτρέπονταν να γίνει στο παρελθόν. Το γεγονός ότι σήμερα η Παγκοσμιοποίηση είναι εφικτή, οφείλεται σε πολιτική απόφαση των ισχυρών (αυτού που λέμε Κεφάλαιο δηλαδή). Η Παγκοσμιοποίηση είναι πολιτική και όχι φυσικό φαινόμενο ή νομοτέλεια. Και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τίποτα το μεταφυσικό ή το συνωμοτικό.

Ανταγωνιστικότητα: Πρόκειται για έναν βασικό ευφημισμό που έχει ως μόνο στόχο την αύξηση των κερδών. Πρώτο θύμα και βασικός στόχος της, οι μισθοί των εργαζόμενων. Για να γίνει πιο κατανοητό, θα θυμίσω ότι πριν περίπου μια δεκαετία, η ελληνική εταιρεία παραγωγής εσωρούχων Palco, αφού εισέπραξε κρατικά δάνεια, μετακόμισε στην Βουλγαρία όπου υπό το πρόσχημα των χαμηλών ημερομισθίων θα αύξανε υποθετικά την ανταγωνιστικότητά της. Αυτό που θα περίμενε κανείς είναι ότι οι τιμές των παραγόμενων προϊόντων θα έπεφταν, αφού μειώθηκε το κόστος παραγωγής. Μαντέψτε τι έγινε. Το προϊόν συνέχισε να έχει την ίδια (και μεγαλύτερη) τιμή και κατά συνέπεια η εξοικονόμηση του κόστους παραγωγής έγινε κέρδος στην τσέπη του ιδιοκτήτη.

Ελεύθερη Aγορά (ή ελεύθερη οικονομία): Το απόλυτο Ανέκδοτο του Αιώνα! Υποτίθεται ότι στην καπιταλιστική οικονομία της "ελεύθερης αγοράς", ο καθένας ελεύθερα αναπτύσσει επιχειρηματική δραστηριότητα και αν είναι άξιος και ικανός υπερτερεί των (λιγότερο άξιων) ανταγωνιστών του. Για να καταλάβετε το πόσο αστείο είναι αυτό, φανταστείτε ότι εσείς ανοίγετε ένα μπακάλικο και δίπλα σας ανοίγει ένα ίδιο μπακάλικο ο .....Βαρδινογιάννης. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να τον κερδίσετε επιχειρηματικά, όταν εκείνος με τα κεφάλαια που διαθέτει μπορεί να πουλά με μηδενικό (ή και αρνητικό) κέρδος τα ίδια με τα δικά σας εμπορεύματα μέχρι εσείς να χρεωκοπήσετε;; Και φυσικά, όταν χρεωκοπήσετε, θα σας εξαγοράσει. Η κατ' ευφημισμό "ελεύθερη αγορά" πάντα οδηγεί σε εξαγορές, συγχωνεύσεις και τελικά σε Καρτέλ, εναρμονισμένες τακτικές και Μονοπώλια. Ελεύθερη οικονομία και Καπιταλισμός είναι έννοιες εξ ορισμού αντίθετες.

Τριμερής Επιτροπή, Λέσχη Μπίλτενμπεργκ και συναφείς ομάδες: Ομάδες εργασίας των εκλεκτών του συστήματος. Στόχος η παραγωγή ιδεών μέσω think tanks, που έχουν ως σκοπό την προώθηση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Μέλη τους είναι κυρίως επιχειρηματίες, πολιτικοί, τραπεζίτες και δημοσιογράφοι. Τα μέλη τους λειτουργούν είτε σαν παραγωγοί ιδεών, είτε σαν εντολοδόχοι. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτε το μυστικιστικό σε αυτές τις ομάδες. Μάλιστα, η Τριμερής για παράδειγμα έχει και δικιά της ιστοσελίδα, απ' όπου μπορείτε να διαβάσετε τα ονόματα των μελών. Στο Ευρώπαϊκό της Τμήμα προΐσταται ο οικονομολόγος-τραπεζίτης κος Mario Monti (δηλαδή ο νέος Ιταλός πρωθυπουργός). Έλληνες μέλη της είναι: ο Έλληνας τραπεζίτης πρωθυπουργός κος Λ. Παπαδήμος, ο κος Βουρλούμης (πρώην μεγάλο αφεντικό του ΟΤΕ), ο πρώην Πρόεδρος του ΣΕΒ και μεγαλοβιομήχανος κος Οδ. Κυριακόπουλος και ο μεγαλοδημοσιογράφος αρχισυντάκτης της Καθημερινής, τέως ανταποκριτής του Mega στη Ν. Υόρκη και νυν ρεπόρτερ του ΣΚΑΙ κος Αλ. Παπαχελάς. Διαβάστε τα μόνοι σας στην επίσημη ιστοσελίδα της Τριμερούς εδώ.

Τα συμπεράσματα δικά σας................

Το Πολυτεχνείο και η Γενιά του

38 χρόνια πέρασαν από τότε που μικρό τμήμα της ελληνικής νεολαίας κλείστηκε στο Πολυτεχνείο διαμαρτυρόμενο για το έλλειμμα ελευθερίας που είχε επιβάλλει στην Ελλάδα το χουντικό στρατιωτικό καθεστώς, ζητώντας "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!" .

38 χρόνια πέρασαν από τότε που το καθεστώς της Χούντας αντέδρασε όπως πάντα αντιδρά η εξουσία όταν αμφισβητείται η δύναμή της.
38 χρόνια πέρασαν από τότε που η ειρηνική διαμαρτυρία του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 κατεστάλει βίαια με τη χρήση αρμάτων μάχης, ακροβολιστών και λυσσασμένων οργάνων της "τάξης".

38 χρόνια μετά, τι έχει απομείνει άραγε από εκείνον το Νοέμβρη?

Κάποιοι θα πουν ότι το μόνο που απέμεινε είναι μια κουτσή πορεία και οι πάγκοι των μικροπωλητών με τα σουβλάκια που τη συνοδεύουν.
Άλλοι θα ισχυριστούν ότι δεν απέμεινε τίποτε άλλο από (άλλη μια) αποστεωμένη επέτειο που κάποιοι εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν για να χτίσουν έναν μύθο γύρω από τον εαυτούλη τους.
Οι πιο "επιθετικοί" θα μιλήσουν μόνο για τα λαμόγια που γέννησε η "Γενιά του Πολυτεχνείου", η οποία μας έφερε στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.

Κι όμως, αν και όλα τα παραπάνω περιέχουν αρκετή αλήθεια, ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε κάποια βασικά ζητήματα που οι περισσότεροι μάλλον δείχνουν να προσπερνούν με μεγάλη ευκολία.

Οι συμπολίτες μας (φοιτητές ή μη) που εκείνο το Νοέμβρη είτε κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, είτε βοήθησαν με την παρουσία τους στον γύρω χώρο, δεν ξεπερνούν σε καμμία περίπτωση τις λίγες χιλιάδες, ίσως δε να 'ναι και ακόμα λιγότεροι. Απ΄αυτούς απειροελάχιστοι (λιγότεροι από 20) εξαργύρωσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την παρουσία τους στο Πολυτεχνείο για να καταλάβουν μια θέση στον πολιτικό στίβο. Αλλά και απ' αυτούς που ασχολήθηκαν με την πολιτική, δεν ξεπούλησαν όλοι τα ιδανικά τους, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε (π.χ η Νάντια Βαλαβάνη - πόσοι την ξέρουν άραγε?).

Η λεγόμενη Γενιά του Πολυτεχνείου, δηλ. όσοι βρίσκονται σήμερα κοντά στα 60, δεν είναι μόνο οι Λαλιώτηδες και οι Δαμανάκηδες. Είναι αυτοί που αγωνίστηκαν ανιδιοτελώς για τη Δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο και σήμερα είναι απλοί υπάλληλοι, επιστήμονες, επαγγελματίες, που ποτέ δεν ζήτησαν να εξαργυρώσουν αυτό που τότε τους επέβαλε η συνείδησή τους. Και αυτή είναι η συντριπτική πλειονότητα όσων τότε αγωνίστηκαν.

Υπάρχει όμως ένα απείρως μεγαλύτερο τμήμα της Γενιάς του Πολυτεχνείου, που σε όλη τη διάρκεια της χουντικής επταετίας δεν έβγαλε κιχ! Όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας που δεν αντέδρασαν, δεν μίλησαν, δεν διαμαρτυρήθηκαν, αλλά απλά υποτάχτηκαν σιωπηλά στο στρατιωτικό καθεστώς και συνέχισαν τη ζωή τους, ως να μην είχε τίποτα συμβεί την 21η Απριλίου του 1967.
Δεν τους κατηγορώ. Δεν μπορείς να ζητάς από τον καθένα να γίνει ήρωας έστω και για 3 ημέρες. Όμως, είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν αντιτάχθηκαν στη Χούντα, οι ίδιοι που μετά το 1974 έγιναν οι χειροκροτητές του κάθε τυχάρπαστου πολιτικάντη, οι ίδιοι που αρκέστηκαν να ζουν πάνω σε ένα καναπέ βλέποντας σήριαλ, οι ίδιοι που αντικατέστησαν το Νέο Κύμα, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, με τη Βίσση, τη Βανδή και τον Φοίβο, οι ίδιοι που παρακολουθούν επί δεκαετίες αμήχανοι ό,τι συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα.

Αν λοιπόν θεωρήσουμε ότι για όλα τα δεινά ευθύνεται η Γενιά του Πολυτεχνείου, θα πρέπει να ρίξουμε το ανάθεμα όχι σε εκείνους που τότε ύψωσαν το ανάστημα σώζοντας στην κυριολεξία την αξιοπρέπεια ενός λαού, αλλά στο συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα εκείνης της Γενιάς που απείχε από το Νοέμβρη του 1973 και που πάντα αποδέχονταν μοιρολατρικά και αδιαμαρτύρητα ότι γίνονταν ή γίνεται σε αυτόν τον τόπο.

Τι έχει λοιπόν απομείνει σήμερα από εκείνον το Νοέμβρη?
Ιδέες και μόνο Ιδέες!
Η αγάπη για τη Ελευθερία και την Δημοκρατία, το πνεύμα του αγώνα και το μεθυστικό άρωμα της εφηβικής αθωότητας. Αυτά έχουν μείνει και αυτά πρέπει να μείνουν.

Μα και κάτι άλλο. Ένα σύνθημα. Ένα σύνθημα πιο επίκαιρο παρά ποτέ:

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!

Και κάπου εδώ τελειώνει και η Δημοκρατία....

Το σενάριο ολοκληρώνεται με αριστοτεχνική σπουδή.

Τα δύο μεγάλα κόμματα συναινούν πια στα φανερά, εγκαθιστούν ως Πρωθυπουργό τον λατρεμένο των Αγορών κο Παπαδήμο, παρουσιάζοντάς τον ως τον Μεσσία που θα μας σώσει από το χαμό. Στα κανάλια και τα ΜΜΕ μάλιστα, μόνο που δεν ανοίγουν σαμπάνιες!

Πρωθυπουργός λοιπόν από το πουθενά ο κος Παπαδήμος. Δεν τον επέλεξε κανείς - Δεν τον ψήφισε κανείς. Απλά, τον ενθρόνισε το πολιτικό σύστημα και οι "Αγορές".

Γιατί αυτόν? Και γιατί αυτός να παρουσιάζεται ως ο "καταλληλότερος"?

Οι απαντήσεις απλές, αν θυμηθούμε το βιογραφικό του.

• Ο άνθρωπος αυτός ήταν Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) την περίοδο 1994-2002. Ήταν ο άνθρωπος που επί κυβερνήσεως Σημίτη έδωσε στην ΕΕ πλαστά στοιχεία για την Ελληνική οικονομία (δεν το λέω εγώ, ο Σαρκοζύ το είπε.....) ώστε να μπει η Ελλάδα στο Ευρώ, εν πλήρη γνώση των εταίρων φυσικά.
• Ο ίδιος άνθρωπος ήταν Διοικητής της ΤτΕ όταν φαγώθηκαν εκατοντάδες δις δραχμές στη φούσκα του Χρηματιστηρίου το 1999. Και δεν θυμάμαι να σταμάτησε την απάτη, ούτε να προσπάθησε να προφυλάξει τον κόσμο......
• Και μετά απ' όλα αυτά, ανταμείφθηκε από το τραπεζικό σύστημα, αναλαμβάνοντας τη θέση του Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (2002-2010), κορυφαία δηλαδή θέση στη Μήτρα όλων των οικονομικών προβλημάτων.

Ποιοι τον έστεψαν Πρωθυπουργό?

Όλες οι "πρόθυμες" φιλομνημονιακές δυνάμεις. Τα υπουργεία μοιράστηκαν (όπως και τα "ιμάτια" των Ελλήνων) ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα του κατεστημένου που μας έφερε στο σημερινό χάλι (ΠΑΣΟΚ & ΝΔ) και την ακροδεξιά (ΛΑΟΣ). Προφανώς, υπουργείο θα έπαιρνε και η κα Μπακογιάννη (η γνησιότερη εκφραστής του νεο-φιλελευθερισμού και της οσφυοκαμψίας στις Αγορές) αν δεν είχε προσωπική κόντρα με τον Σαμαρά. Και φυσικά η Ντόρα θα στηρίξει τη νέα Κυβέρνηση!

Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του Μαύρου Μετώπου, τότε τι είναι?

Έχει κανείς την εντύπωση ότι μιλάμε για (έστω και στοιχειωδώς) φιλολαϊκή κυβέρνηση?
Έχει κανείς την εντύπωση ότι μιλάμε για μια κυβέρνηση που θα αλλάξει προς το καλύτερο την πολιτική των δυο τελευταίων ετών?

Ας μη γελιόμαστε:

Η Κυβέρνηση Παπαδήμα δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Ή καλύτερα, δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα για τον απλό πολίτη, αλλά θα λύσει τα προβλήματα των Τραπεζών. Η Κυβέρνηση Παπαδήμα είναι 100% κυβέρνηση των Τραπεζών, δηλαδή εξυπηρετεί ακριβώς αυτά τα συμφέροντα που έχουν φέρει ΟΛΗ πια την Ευρώπη ένα βήμα πριν το νέο, μεγάλο, ΚΡΑΧ._

Το μόνο που μας επιφυλάσσει το νέο σχήμα είναι Μέτρα-Περικοπές-Ανεργία και μετά ακόμα περισσότερα Μέτρα-Περικοπές-Ανεργία....

Από σήμερα λοιπόν μας κυβερνάνε και επίσημα οι Αγορές και οι Τράπεζες.
Ά, και όσον αφορά τις εκλογές, απλά τις εκλογές ξεχάστε τες!
Εκλογές δεν πρόκειται να κάνουν, αν δεν έχουν εξασφαλίσει διάδοχο σχήμα. Και αυτό θα αργήσει ακόμα.

Οι Αγορές διόρισαν τον άνθρωπό τους, ανάγκασαν τους αχυρανθρώπους τους (τα κόμματα) να χειροκροτούν με ενθουσιασμό, μας επέβαλαν την πολιτική που θα ακολουθούμε στο εσωτερικό της χώρας (χαραγμένη σε πλάκες όπως έδωσε ο Θεός στο Μωυσή), μας απαγόρεψαν κάθε προσφυγή στην κάλπη στερώντας μας ακόμα το (πολυδιαφημισμένο) δικαίωμα να εκλέγουμε την πολιτική ηγεσία και έπεται και συνέχεια.
Αν αυτό δεν είναι πολιτική ανωμαλία, τότε τι είναι?

Φαίνεται τελικά ότι ο Mazower (θυμηθείτε εδώ) είχε δίκιο. Η Ελλάδα είναι για άλλη μια φορά το πειραματόζωο.
Τα προσχήματα κατέρρευσαν. Το πείραμα ήδη επεκτείνεται και σε άλλες χώρες, πρωτίστως στην Ιταλία που η διάδοχος κεντροαριστέρα δεν είναι τίποτα διαφορετικό από το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη. Ήδη και εκεί δρομολογείται "συναινετική" κυβέρνηση των Τραπεζών, για να πάρει τα "απαραίτητα" μέτρα.

Φαίνεται πως η Δημοκρατία δύει στον τόπο που γεννήθηκε.....



Υ.Γ.:
Πάντως, ακόμα και οι λεπτομέρειες έχουν τη σημασία τους: Επεβλήθη εις άπασαν την Επικράτεια άκρα του τάφου σιωπή. Εδώ και μέρες στα ΜΜΕ δεν βλέπεις αντιμνημονιακές απόψεις ή καλεσμένους. Τους εξαφάνισαν! Μόνο "πρόθυμους", "λιβανιστήρια" και τον Φ. Κουβέλη (κρίμα....) σε ρόλο ευνουχισμένου δήθεν σώφρονος αριστερού.

Μαθήματα νεοελληνικής ιστορίας: 1965

(Διαδηλώσεις Αθήνα 1965)

Ανάμεσα στις ντρίμπλες και στις κωλοτούμπες του Πρωθυπουργού (κάνω δημοψήφισμα / δεν κάνω δημοψήφισμα, παραιτούμαι / ξε-παραιτούμαι) καθώς και τις λοιπές ιλαροτραγωδίες των τελευταίων ημερών και ωρών, οι δύο "μεγάλοι" (οι συμφοιτητές Γιωργάκης & Αντωνάκης δηλαδή...) φαίνεται ότι παζαρεύουν τον τρόπο με τον οποίο θα σχηματίσουν συμμαχική κυβέρνηση ώστε να ψηφιστούν από το Κοινοβούλιο οι συμφωνίες της 27ης Οκτωβρίου.

Την εν δυνάμει κυβέρνηση την ονομάζουν ευφημικά "Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας" ταυτίζοντας -χωρίς να ρωτήσουν κανέναν- την Εθνική Σωτηρία με την ψήφιση της τελευταίας ευρω-συμφωνίας που μας επέβαλλε το διευθυντήριο της ΕΕ.

Για το γεγονός ότι εδώ και δύο χρόνια εφαρμόζεται στην Ελλάδα μια πολιτική χωρίς να έχει για αυτήν ζητηθεί η έγκριση του Ελληνικού λαού (το μέλλον του οποίου δεσμεύεται για τα επόμενα 20 τουλάχιστον χρόνια), ουδείς λόγος γίνεται!

Το γεγονός ότι οι ισορροπίες στην σημερινή Βουλή έχουν διαμορφωθεί κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες ώστε η αντιπροσώπευση των πολιτικών δυνάμεων να είναι σήμερα τελείως πλασματική, δεν φαίνεται να τους συγκινεί.

Το γεγονός ότι όλα τα μέτρα που μέχρι σήμερα έχουν παρθεί, έχουν ληφθεί (λόγω των παραπάνω) χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, τους είναι παντελώς αδιάφορο!

Αντί δηλαδή να πάνε σε εκλογές (σε αυτό δηλαδή που μας λένε ότι είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας) και να ζητήσουν την τοποθέτηση των Ελλήνων για όλα αυτά που ζούμε, μιλάνε για συμμαχική κυβέρνηση που θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική την οποία μέχρι σήμερα ουδείς έχει εγκρίνει!

_____________________________________________________
Να θυμηθούμε λίγο ιστορία, για να καταλάβουμε ότι το απλό ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας, χωρίς την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, μόνο ανωμαλία μπορεί να φέρει!

Τον Ιούλιο του 1965 ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου (παππούς του Γιωργάκη, γνωστός και ως "παπατζής" για τις κωλοτούμπες του...) θέλησε να αλλάξει τον Υπουργό Εθν. Άμυνας, τοποθετώντας τον γιο του (και μπαμπά του Γιωργάκη) Ανδρέα. Ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος (γνωστός και ως "Κοκός") για να μην χάσει τον έλεγχο του Στρατού, αντέδρασε αρνούμενος. Ο παππούς τότε ζήτησε να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο, αλλά ο Κοκός και πάλι αρνήθηκε. Ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε και τότε αντί η χώρα να οδηγηθεί άμεσα σε εκλογές, ξεκίνησε ένα ανακάτεμα της τράπουλας με τη δημιουργία διαφόρων θνησιγενών ασταθών κυβερνήσεων τις οποίες στήριξαν βουλευτές του κόμματος του παππού (Ένωση Κέντρου) που στο μεταξύ είχαν αποστατήσει από το κόμμα, μαζί με τους βουλευτές του τότε κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΕΡΕ).
Τα γεγονότα έγινα γνωστά ως "Ιουλιανά" ή "Αποστασία".

Οι ασταθείς αυτές κυβερνήσεις είχαν μικρό χρόνο ζωής και η μία διαδέχονταν την άλλη. Το κλίμα αυτό της πολιτικής ανωμαλίας κράτησε κοντά δύο χρόνια. Τελικά συμφωνήθηκαν εκλογές για τις 28 Μαΐου 1967, ΟΜΩΣ τους πρόλαβαν οι Χουντικοί αξιωματικοί και έκαναν το Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

Όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί (όπως θα είχαν αποφευχθεί και τα αποτελέσματα της Χούντας, δηλ. η Κυπριακή Τραγωδία του 1974) αν η τότε πολιτική ελίτ είχε αφήσει τον λαό να εκφραστεί με εκλογές αμέσως μετά την παραίτηση του παππού Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου του 1965 !!!!!!!!

Έτσι και σήμερα.

Αφήστε λοιπόν τις "Κυβερνήσεις Εθνικής Σωτηρίας" που μόνο στόχο έχουν να πάρθουν και άλλα μέτρα στην πλάτη των Ελλήνων και κάντε αυτό που ορίζει η Δημοκρατία και η Ευνομία:

ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ

Χαζός, Τρελός ή ...Βαλτός;;;;

Ζήτησε Δημοψήφισμα.

Δημοψήφισμα με πιθανό ερώτημα "Θέλετε να υπογράψουμε τη νέα δανειακή σύμβαση με ό,τι αυτό συνεπάγεται (που φυσικά δεν θα μας εξηγήσουν έγκαιρα ποτέ.....) ή θέλετε να χρεωκοπήσουμε και να φύγουμε από την ευρωζώνη?"

Είναι Χαζός?
Το Δημοψήφισμα θα μπορούσε να το είχε κάνει αν όχι πριν την ψήφιση του αρχικού Μνημονίου, τουλάχιστον πριν το Μεσοπρόθεσμο, όταν δηλαδή ήταν φανερό ότι το Μνημόνιο απέτυχε. Το Δημοψήφισμα θα μπορούσε να το είχε κάνει έστω πριν την συμφωνία του Οκτωβρίου. Θα έπρεπε να το είχε κάνει σε κάποια απ' αυτές τις χρονικές στιγμές, αν πραγματικά ήθελε να το χρησιμοποιήσει ως ισχυρό εργαλείο πίεσης ώστε να θέσει την Ευρωπαϊκή ηγεσία μπροστά στις ευθύνες της. Το πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο και κάτω από ποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις θα μπορούσε η Ελληνική Κυβέρνηση να προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να "απειλήσει" τους Ευρωπαίους, το έχει εξηγήσει άριστα ο Γ. Βαρουφάκης στο άρθρο που θα βρείτε εδώ. Επέλεξε όμως να μην κάνει τίποτε απ' όλα αυτά.

Είναι τρελός?
Το Δημοψήφισμα (που το αποτέλεσμά του θέτει εν αμφιβόλω τις συμφωνίες του Οκτωβρίου) αυτή τη χρονική στιγμή και ενώ όλη η Ευρωζώνη (αλλά και το Παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα) κρέμεται κυριολεκτικά από μία κλωστή, το μόνο που κάνει είναι να απειλεί ακόμα και τη σταθερότητα ..........του Καπιταλισμού! Ποιός ξέρει, μπορεί ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς να τρελλάθηκε και να σήκωσε τη σημαία της επανάστασης........

Ή μήπως βαλτός?
Μήπως το Δημοψήφισμα έντεχνα έρχεται στο τραπέζι ακριβώς την ύστατη στιγμή, όταν η Ελλάδα είναι εντελώς αποδυναμωμένη οικονομικά και κοινωνικά, με σχεδόν ελάχιστα περιθώρια ελιγμών ή διαπραγμάτευσης?
Μήπως το διλημματικό ερώτημα "Θέλετε να υπογράψουμε τη νέα δανειακή σύμβαση ή θέλετε να χρεωκοπήσουμε και να φύγουμε από την ευρωζώνη?" έρχεται ακριβώς αυτήν τη στιγμή που ο πολίτης αισθάνεται ανασφαλής και ευάλωτος όσο ποτέ πριν?
Μήπως όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας καλά στημένος εκβιασμός με το εκβιαστικό δίλημμα να μεταφράζεται σε: "είτε παίρνεις τα δανεικά και μαζί ξεπουλάς το μέλλον σου για τα επόμενα 20-30 χρόνια, ειδάλλως σε ρίχνουμε στην πτώχευση τώρα που δεν έχεις πια τίποτα να περιμένεις από την διαλυμμένη παραγωγική και κοινωνική σου βάση?"
Μήπως πρέπει ο λαός να εξωθηθεί στο να νομιμοποιήσει την παραχώρηση της εθνικής του κυριαρχίας και τελικά στην ίδια του την αυτοχειρία, προς όφελος όλων αυτών που στηρίζουν το σύστημα?

Μήπως μετά το "Μαζί τα φάγαμε!",
ήρθε και η ώρα του "Μαζί το ψηφίσαμε!"?

Η όλη κατάσταση όπως διαμορφώνεται μου φέρνει στο μυαλό ένα άλλο δημοψήφισμα. Αυτό που είχε κάνει ο Δικτάτορας Παπαδόπουλος τον Ιούλιο του 1973, ζητώντας από τον λαό να εγκρίνει την τροποποίηση του Συντάγματος και την κατάργηση της Μοναρχίας, επιδιώκοντας στην ουσία να νομιμοποιήσει το παράνομο καθεστώς του. Τότε το σλόγκαν ήταν:

Σήμερα, προβλέπω ότι αν τελικά γίνει το Δημοψήφισμα, η προπαγάνδα των ΜΜΕ θα είναι εξίσου ισοπεδωτική και η προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης πρωτο φανής.

Κι όποιος πει ΟΧΙ, θα πάθει ότι και ο Βέγγος στο απόσπασμα από την ταινία "Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας" που ακολουθεί.....