Πως και γιατί χρεωθήκαμε τελικά;

Ίσως τα παρακάτω να έχουν ξαναειπωθεί, ίσως πάλι να μην έχουν τεθεί όσο θα έπρεπε στο κέντρο της συζήτησης περί τα οικονομικά, αλλά κάποιες σκέψεις (ή απορίες....) θα με αφήσετε να διατυπώσω πάνω στο θέμα του Ελληνικού Χρέους.

Πρόκειται για ερωτήματα που μάλλον εύκολα έχουν προσπεραστεί, χωρίς ουσιαστική εμβάθυνση. Κι αυτό με βάζει σε σκέψεις. Με βάζει σε σκέψεις όπως κάθε τι που μας σερβίρεται ως θέσφατο, ως μια υπέρτατη αυταπόδεικτη αλήθεια που θα πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένη χωρίς δεύτερη σκέψη.

Κάτι μ' έπιασε λοιπόν σήμερα, και θέλω να μοιραστώ τις απορίες μου μαζί σας.

Θα ξεκινήσω με μία παραδοχή εργασίας, που όμως κατά την εκτίμησή μου δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, ίσως μάλιστα να ταυτίζεται με αυτήν:
Το πρόβλημα χρέους της Ελλάδας (αλλά και τον υπόλοιπων χωρών του Ευρωπαϊκού νότου) αρχίζει να παίρνει μη διαχειρίσιμες διαστάσεις μετά την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη, δηλ. μετά την αντικατάσταση του εθνικού νομίσματος από το νόμισμα του ισχυρού Ευρωπαϊκού βορρά (το Ευρώ €), δηλ. επί της ουσίας την αντικατάσταση του εθνικού νομίσματος με ξένο συνάλλαγμα.

Ιδού λοιπόν οι απορίες:

1. Μια χώρα που δεν μπορεί να τυπώσει νόμισμα και έχει συνεχώς και για δεκαετίες αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο, πως θα συνεχίσει να "ζει" όταν το συνάλλαγμα που δαπανά για την αγορά προϊόντων είναι συνεχώς μεγαλύτερο από το συνάλλαγμα που κερδίζει (είτε μέσω εξαγωγών προϊόντων, είτε μέσω εισροών στον τομέα της παροχής υπηρεσιών)? Δεν θα καταφύγει αναγκαστικά στον δανεισμό?
   
2. Όταν μια χώρα έχει έλεγχο της τελωνειακής της πολιτικής και φυσικά του καθορισμού της ισοτιμίας του εθνικού της νομίσματος, μπορεί να περιορίσει τις εισαγωγές ξένων προϊόντων, είτε επιβάλλοντας δασμούς στα εισαγόμενα προϊόντα, είτε υποτιμώντας το εθνικό νόμισμα. (Αν θυμάστε, στην προ-€υρώ Ελλάδα, μια τηλεόραση ήταν τόσο ακριβή λόγω ισοτιμίας και δασμών που συνήθως έπρεπε να περάσουν πάνω από 5 χρόνια για να την αλλάξουμε με μία καινούργια. Σήμερα έχει σχεδόν ευτελή αξία). Πως λοιπόν όταν η ΕΕ σου απαγορεύει την επιβολή δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα είναι δυνατό να μην έχεις ελλείμματα και χρέη τα οποία θα χρειαστεί αναγκαστικά να καλύψεις με δανεισμό?
   
3. Πως μια χώρα που χρησιμοποιεί στις συναλλαγές της το σκληρό νόμισμα ενός οικονομικού κολοσσού όπως η Γερμανία (μην ξεχνιόμαστε - το € είναι το νόμισμα της Γερμανίας...), είναι ποτέ δυνατόν να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα των δικών της προϊόντων στις ξένες αγορές? Αντίθετα, τα προϊόντα της χάνουν ακόμα και την εσωτερική αγορά σε βάρος των εισαγωγών από χώρες με φτηνό κόστος παραγωγής. Κλασσικό παράδειγμα τα λεμόνια Αργεντινής και οι πατάτες Αιγύπτου. Και όταν με τον τρόπο αυτό καταστρέφεται η εθνική παραγωγή, πως είναι δυνατό για τη χώρα αυτή να μην καταφύγει σε όλο και μεγαλύτερο δανεισμό?
4. Πρόσθετα σε όλα τα παραπάνω, πως είναι δυνατό να περιορίσεις τον ιδιωτικό δανεισμό (κάρτες, στεγαστικά, καταναλωτικά δάνεια) κάτω από το ισχυρό Γερμανικό νόμισμα (το €) και κάτω από την πλύση εγκεφάλου των οικονομολόγων της εποχής Σημίτη (όταν όλοι τους μας διαβεβαίωναν για την δήθεν σύγκλιση της "εύρωστης" Ελληνικής οικονομίας με αυτήν των ισχυρών Ευρωπαϊκών χωρών)? Πως λοιπόν να περιορίσεις τον δανεισμό όταν η αύξηση των τιμών (και η αντικειμενική μείωση της "αξίας" του χρήματος) χτύπουν στην μετά € εποχή κόκκινο? Το 2000 αν θυμάστε, ένας μισθός 200.000 δρχ ήταν ένας πολύ καλός μισθός. Σήμερα, με το αντίστοιχο ποσό των 600€ είναι δυνατόν να ζήσει άνθρωπος? Αυτός ο υπερπληθωρισμός της αξίας του χρήματος, δεν οδηγεί σε διαρκώς αυξανόμενο δανεισμό?
   

Θα μου πείτε, "άρα υπονοείς ότι όλα αυτά είναι μέρος κάποιου σχεδιασμού?". Ναι, θεωρώ ότι είναι μέρος σχεδιασμού. Όχι όμως συνωμοσίας του ...... κακού Σιωνισμού ή των Νεφελίμ!!!! Αυτά είναι -με το συμπάθιο- για αφελείς.............
Δεν είναι ούτε καν αυτό με το οποίο ο δημοσιογράφος Μπογιόπουλος τιτλοφόρησε το νέο του βιβλίο "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε!" (πηγή)

Είναι κάτι πιο πρωτόγονο, πιο θεμελιώδες.
Είναι ένα παιχνιδάκι που για αιώνες παίζεται από τους ισχυρούς στην πλάτη των αδύναμων. Είναι το παιχνίδι του ελέγχου και της επιβολής.

Να σας το αποδείξω?
Σας μεταφράζω μικρό τμήμα από το πρωτότυπο στα αγγλικά του βιβλίου "Ο έμπορος του Prato" της Ι. Origo ("The Merchant of Prato", σελ. 59, Penguin, έκδοση 1992).
Πρόκειται για ένα βιβλίο ιστορίας που βασίστηκε στην αλληλογραφία ενός Ιταλού εμπόρου του 14ου αιώνα από την μικρή (και ανίσχυρη) πόλη Prato της Τοσκάνης, που ατύχησε να βρίσκεται κοντά στην πανίσχυρη Φλωρεντία.

Γράφει λοιπόν η συγγραφέας για την ιστορική εκείνη περίοδο:

"Η ιστορία του Prato το πρώτο μισό του 14ου αιώνα, σύμφωνα με τον Καθηγητή Nicastro είναι μια ιστορία διαρκούς αγώνα επιβίωσης, αγώνα για την ελευθερία. Ο αιώνας ξεκίνησε με την κατάληψη από τους Φλωρεντίνους του παλιού κάστρου της πόλης, με την δικαιολογία της προστασίας της πόλης, και στη συνέχεια εκ των πραγμάτων και χωρίς επίσημη νομιμοποίηση, η μικρή πόλη πέρασε υπό τον έλεγχο της ισχυρότερης. Οι κάτοικοι του Prato υποχρεώθηκαν να οχυρώσουν την πόλη τους κατ' εντολή της Φλωρεντίας και με δικά τους έξοδα (σημ.: όπως εμείς αγοράζουμε κατ' εντολή της ΕΕ τα δικά τους πανάκριβα όπλα), αναγκάστηκαν να δεχτούν αξιωματούχους διορισμένους από την ηγεσία της Φλωρεντίας (σημ.: όπως οι επίτροποι του ΔΝΤ και ο κύριος Reichenbach), να στέλνουν άντρες, όπλα και χρήματα για τους πόλεμους της Φλωρεντίας (σημ.: όπως εμείς στέλνουμε στρατό, χρήματα και φρεγάτες σε Σομαλίες και Αφγανιστάν για λογαρισμό του ΝΑΤΟ), να ανοίξουν τις πύλες τους χωρίς να επιβάλουν δασμούς στα προιόντα της Φλωρεντίας (σημ.: όπως και εμείς στα προιόντα της ΕΕ), και επιπλέον ήταν σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι για τις εξαγωγές των δικών τους προιόντων στους έμπορους της ισχυρής πόλης. Τα υφάσματα του Prato, πουλούνταν κυρίως στη Φλωρεντία ή όπου αλλού από Φλωρεντίνους εμπόρους και παράλληλα το Prato εξαρτιόταν από την Φλώρεντία για την αγορά αλατιού (σημ.: όπως δηλαδή είναι και σήμερα οι εμπορικές σχέσεις Ελλάδας - ΕΕ)".


Δεν είναι έτσι?

Για τη ταμπακιέρα θα πούμε επιτέλους κάτι;

Ναι, εντάξει, το καταλάβαμε...
Τώρα είναι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που φταίνε για όλα.
Είναι βέβαιο.
Όσο βέβαιο ήταν και πριν από λίγο καιρό, όταν για όλα έφταιγαν οι μετανάστες.

Το θέμα είναι ποιοι έχουν τώρα σειρά για να σηκώσουν το επόμενο ανάθεμα. Γιατί κάποια στιγμή ξέρετε, ακόμα και οι κοινωνικές ομάδες τελειώνουν.
Πάω λοιπον στοίχημα ότι ο τελευταίος στόχος της τακτικής του κοινωνικού στιγματισμού και κανιβαλισμού, θα είναι οι εργαζόμενοι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα. Χρονικά το κόβω κοντά στην 7η ή 8η δόση, να σκάει το παραμύθι....

Μα θα πείτε, για αυτούς τι μπορεί να πει κανείς? Ότι είναι τεμπέληδες ή ότι έχουν τη σιγουριά της μονιμότητας? Κι όμως, μια χαρά θα μας σερβίρουν το παραμύθι ότι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα φταίνε για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας. Γιατί? Μα γιατί αυτοί οι αλήτες δεν θα δέχονται να δουλέψουν 10ωρα για 500€. Άκου εκεί φοβερό θράσος, θα μας πουν!
Και τα δημοσιογραφάκια θα ζητούν τότε να μην μιλάμε, απειλώντας μας ότι υπάρχουν και μισθοί Βουλγαρίας των 300€, έτσι για μην ξεχνιόμαστε...
Δεν το ξεχνάμε αγαπητά μας παπαγαλάκια. Το βιώνουμε! Το βιώνουν όσοι παίρνουν έναν βασικό 600-700€ σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που οι τιμές στα ράφια είναι διπλάσιες απ' αυτές της Βουλγαρίας. Αυτό δεν ισοδυναμεί με "μισθό Βουλγαρίας" άραγε?

Τέλος πάντων, ας γυρίσουμε στους αλήτες τους Δημόσιους υπαλλήλους (ΟΛΟΙ αλήτες έτσι? Καμιά εξαίρεση....).
Εφευρέθηκε λοιπόν, το αριστούργημα που ακούει στο όνομα "εργασιακή εφεδρεία". Σούπερ! Τι είναι αυτό δηλαδή? Ο υπάλληλος λέει, δεν θα απολύεται, αλλά θα πηγαίνει σπίτι του με το 60% του βασικού μισθού να πέφτει κάθε μήνα (δηλ. από 400-500€ βαριά) για δυό χρόνια και μετά θα φεύγει, φυσικά χωρίς αποζημίωση απόλυσης.
Να το κάνουμε λιανά:
Εργασιακή εφεδρεία είναι, να σε απολύουν χωρίς αποζημίωση και να σου δίνουν για δύο χρόνια ένα επίδομα στο επίπεδο των επιδομάτων ανεργίας. Τι ωραία που παρακάμπτεται η εργατική νομοθεσία! Φοβερή έμπνευση ομολογώ!

Αλλά το βασικό θέμα (η ταμπακιέρα) σχετικά με την εργασιακή εφεδρεία στο Δημόσιο, δεν είναι αυτό. Αλλού είναι το ζουμί:
Σκεφτήκατε ποτέ με ποια κριτήρια θα επιλέγονται οι "έφεδροι"?

• Αν σκεφτήκατε ότι θα επιλέγονται με κριτήρια εργασιακή απόδοσης, είτε θα ζείτε στη Σουηδία είτε θα εισπνεύσατε πολύ καυσαέριο στην παιδική σας ηλικία.

• Αν πάλι σκεφτήκατε ότι οι προς εφεδρεία (δηλ. απόλυση) υπάλληλοι θα είναι αυτοί με το μικρότερο "γλύψιμο", τότε πετύχατε διάνα!

Εδώ είναι το γελοίον της υπόθεσης!
Υποτίθεται ότι όλη αυτή η ιστορία γίνεται για να ξεφορτωθεί το Δημόσιο μερικούς άχρηστους τεμπέληδες.
Όμως θα γίνει το ακριβώς αντίθετο:
Όσοι δεν έχουν κομματικό γλείψιμο και όσοι δεν έχουν προσβάσεις για ρουσφέτι (άρα κατά τεκμήριο οι πιο άξιοι), θα είναι αυτοί που θα πάρουν πόδι!!!!

Μα θα πουν κάποιοι: "δεν είναι έτσι βρε φίλε! Εδώ η κυβέρνηση εδέησε επιτέλους να ξεφορτώσει το Δημόσιο από τους τεμπέληδες. Γιατί αντιδράς?"

Αντιδρώ λοιπόν, γιατί αν η κυβέρνηση ήθελε να βελτιώσει την αποδοτικότητα και την ποιότητα των Δημόσιων Υπηρεσιών, θα έκανε πρωτίστως 2-3 βασικά πραγματάκια, όπως:

1. Θα επέλεγε αξιοκρατικά τους προϊσταμένους των υπηρεσιών. (Βλέπεις, τα διάφορα opengov όλως τυχαίως επιλέγουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ βρε παιδί μου....)
   
2. Θα επέλεγε τους Συμβούλους των Υπουργών από τη δεξαμενή των διευθυντών των Υπουργείων ή από καταξιωμένους στο χώρο τους ανθρώπους. Δεν θα επέλεγε ως συμβούλους μειράκια των 25-30 ετών, με μοναδική προϋπηρεσία την ιδιότητα του αφισοκολλητή της ΠΑΣΠ.
3. Θα άφηνε τη Δημόσια Διοίκηση να λειτουργήσει ανεξάρτητα από τα κομματόσκυλα, στα χέρια έμπειρων στελεχών της και θα διέλυε το μοντέλο στο οποίο η Δημόσια Διοίκηση περιμένει να λειτουργήσει σύμφωνα με τις βουλές και τις εγκυκλίους του εκάστοτε κομματικού -και κατά κανόνα πανάσχετου- Υπουργού, δηλ. το μοντέλο των τελευταίων 50+ χρόνων.

Αλλά δεν θα κάνει τίποτε απ' αυτά.
Το ΔΝΤ θέλει αίμα, οι αγορές θέλουν αίμα, η κυβέρνηση θέλει να κόψει δαπάνες, να θυσιάσει την "Ιφιγένεια" και να κερδίσει έτσι ένα "χτύπημα" στον ώμο από τα αφεντικά της, άρα πάλι κάποια θύματα θα βρεθούν να την πληρώσουν.

Υ.Γ.:
Άσχετο(?):
Στα πόσα χρόνια πέρνεις πλέον σύνταξη στην Ελλάδα? Στα 65-67?
Ποιός το επέβαλε αυτό? Η τρόικα και το ΔΝΤ?
Κορόιδα!!! (που είμαστε όλοι μας).
Ξέρετε στα πόσα μπορεί να παίρνουν (μειωμένη έστω) σύνταξη τα στελέχη του ΔΝΤ?

Στα 50!

Δεν το πιστεύετε?
Για διαβάστε εδώ στην ιστοσελίδα του ΔΝΤ!

Lifetime pensions are payable starting at age 50 with a minimum of three years of service. The normal retirement age is 62 and any pensions starting earlier are subject to early retirement penalties.

Είπατε κάτι?........

Του χρόνου τα γυρίσματα

Είναι απίστευτα τα παιχνίδια που παίζει ο Χρόνος με την Ιστορία καμιά φορά....

Αμέσως μετά τη Γερμανική κατάληψη της Ελλάδας τον Απρίλιο του 1941, η Γερμανική κυβέρνηση σε συνεργασία με την κατοχική κυβέρνηση των δωσίλογων του Τσολάκογλου, ξεκίνησε μια ληστρική οικονομική πολιτική εντός της χώρας, κατάσχοντας εφόδια, τρόφιμα και πρώτες ύλες προς όφελος του Γ' Ράϊχ, αλλά και αναγκάζοντας την Ελλάδα να πληρώνει υπέρογκη αποζημίωση στη Γερμανία ως αντίτιμο για τη συντήρηση και τα έξοδα των ναζιστικών δυνάμεων κατοχής στη χώρα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, κάποια στιγμή η χώρα βρέθηκε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και τότε ο συνεργάτης των Γερμανών Έλληνας Υπουργός Οικονομικών Σωτ. Γκοτζαμάνης ζήτησε την "επιείκεια" του Βερολίνου σε επίσημη επίσκεψη του στη Γερμανική πρωτεύουσα. Οι Γερμανοί δεν πείστηκαν για τις ικανότητες του δωσίλογου Υπουργού και μάλιστα ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών του Γ' Ράϊχ Φον Ρίμπεντροπ έγραψε στις 17/10/1942: "Η σταθεροποίηση της παρούσας κατάστασης μέσω διαπραγματεύσεων με τις Ελληνικές Αρχές, είναι αδύνατη. Αυτή είναι η πεποίθησή μας".
Στην πραγματικότητα, οι Γερμανοί κατακτητές δεν εμπιστεύονταν κάποιον μη Γερμανό για να βγάλει πέρα την κατάσταση. Έτσι, αποφάσισαν να ορίσουν (16/10/1942 - 18 μήνες μετά την εισβολή) ένα Ναζί αξιωματούχο ως ειδικό απεσταλμένο για τα οικονομικά, ο οποίος θα επέβαλε την γερμανική θέληση για την εφαρμογή δρακόντειων μέτρων στην ελληνική οικονομία. Ο άνθρωπος αυτός ονομάζονταν Hermann Neubacher και ήταν ένας ικανός και έξυπνος τεχνοκράτης οικονομολόγος που είχε θητεύσει από Δήμαρχος της Βιέννης ως και στέλεχος του γερμανικού κολοσσού της χημικής βιομηχανίας με τεράστια συμφέροντα στα Βαλκάνια, IG Farben .

Hermann Neubacher

O Νeubacher κατάφερε αρχικά να ισορροπήσει την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, χωρίς όμως τελικά να μπορέσει να φρενάρει τις υπέρογκες απαιτήσεις της Βέρμαχτ και την τελική οικονομική κατάρρευση. Κατάφερε όμως να εξυπηρετήσει άριστα τα Γερμανικά συμφέροντα, μετριάζοντας την επιρροή άκρως φανατικών απόψεων, όπως αυτών του Αρχηγού των Γερμανικών Υπηρεσιών Ασφαλείας (SiPo/SD) στην Ελλάδα Walter Blume. Ο τελευταίος είχε τη φαεινή ιδέα να ζητήσει την εξόντωση όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού της χώρας γιατί ήταν φιλοβρετανικό. Ο Νeubacher κατάφερε μέσω της επιρροής του στο Βερολίνο, αφενός να διώξει τον Blume από την Ελλάδα, αλλά και να περισώσει τους Έλληνες αστούς πολιτικούς, υπολογίζοντας ότι χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε το Δυτικό μπλοκ να αντιμετωπίσει το συνεχώς ενισχυόμενο αριστερό πολιτικό κίνημα στην Ελλάδα.

(Βιβλιογραφία: Mark Mazower: Inside Hitler's Greece: The Experience of Occupation, 1941-44 (1993) )

______________________________________________________

70 περίπου χρόνια μετά, η Ελλάδα καλείται και πάλι να πληρώσει απίστευτα ποσά προς τους Ευρωπαίους δανειστές της.

Ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών μοιάζει ανήμπορος να ελέγξει την κατάσταση και να πείσει την κυρίαρχη Ευρωπαϊκή Δύναμη (.......τη Γερμανία και πάλι!) για την ικανότητα της κυβέρνησης να λύσει το πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, οι Γερμανοί δεν εμπιστεύονται κάποιον μη Γερμανό για να βγάλει πέρα την κατάσταση. Έτσι, αποφάσισαν να ορίσουν (09/2011 - 16 μήνες μετά το Μνημόνιο) ένα Γερμανό αξιωματούχο ως ειδικό απεσταλμένο για τα οικονομικά, ο οποίος θα επιβάλει την γερμανική θέληση για την εφαρμογή δρακόντειων μέτρων στην ελληνική οικονομία. Η ΕΕ λοιπόν (δηλ. η Γερμανία), στέλνει στην Ελλάδα τον οικονομικό της τοποτηρητή για να ελέγξει την κατάσταση (πηγή). Ο σύγχρονος οικονομικός τοποτηρητής είναι (και πάλι) ένας Γερμανός τεχνοκράτης οικονομολόγος, στέλεχος της ΕΕ, με το όνομα Horst Reichenbach. Θα μπορέσει άραγε αυτός να περιορίσει τις υπέρογκες απαιτήσεις της Βέρμαχτ (συγγνώμη των Δανειστών ήθελα να πω....) ή και πάλι θα καταλήξουμε στην οικονομική κατάρρευση?

Horst Reichenbach

Αυτό κανείς δεν το ξέρει. Κάτι άλλο όμως είναι σίγουρο:

Την εποχή του Νeubacher δεν υπήρχαν τηλεοράσεις και ΜΜΕ, υπήρχαν όμως δωσίλογοι και πρόθυμοι συνεργάτες.

Την εποχή του Reichenbach υπάρχουν πια και κανάλια αλλά και πρόθυμοι. Η πρώτη δημόσια συνέντευξη του νέου Γερμανού οικονομικού τοποτηρητή, δόθηκε κατά αποκλειστικότητα στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ.

Εδώ είναι που λένε:
"Κάθε ομοιότης με πραγματικά περιστατικά ή πρόσωπα είναι τελείως συμπτωματική".
Έτσι δεν είναι?

Τουρκία - Ισραήλ - Αν. Μεσόγειος

Με αφορμή την επικείμενη διερευνητική γεώτρηση της εταιρείας Noble Energy στην ΑΟΖ της Κύπρου (πηγή) με στόχο τον εντοπισμό κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και την αλληλένδετη κρίση που έχει ξεσπάσει στις σχέσεις των μέχρι σήμερα παραδοσιακών συμμάχων Τουρκίας - Ισραήλ, πολλοί μιλάνε για σοβαρή πιθανότητα ανάφλεξης στην Ανατ. Μεσόγειο.

Το ζήτημα είναι εξαιρετικά περίπλοκο, καθώς η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί εδώ και δεκαετίες το πεδίο πάλης πολλών και αντιφατικών γεωπολιτικών συμφερόντων. ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ, Ισραήλ, Τουρκία, Αραβικός κόσμος προσπαθούν να ισχυροποιήσουν τη θέση τους στη περιοχή φυσικά ο καθένας σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα.

Η πρόσφατη κρίση ουσιαστικά ξεκινά με την κοινή ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) μεταξύ Ισραήλ και Κύπρου πριν από μερικά χρόνια. Το γεγονός αυτό φάνηκε να ενοχλεί την Τουρκική Κυβέρνηση, η οποία θεωρεί ότι η οποιαδήποτε απόπειρα εκμετάλλευσης τυχόν κοιτασμάτων στην Ανατ. Μεσόγειο θίγει δικά της κυριαρχικά και οικονομικά συμφέροντα.
Στη πράξη όμως θα πρέπει να σημειωθεί ότι κάτι τέτοιο στερείται κάθε νομικής βάσης, αφού το σημείο που θα γίνουν οι ερευνητικές γεωτρήσεις δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Τουρκική ΑΟΖ. Για του λόγου το αληθές, δείτε εδώ τον χάρτη των υπό έρευνα υποθαλάσσιων περιοχών από το site της Noble Energy.

Αφορμή για την ρήξη των σχέσεων Τουρκίας - Ισραήλ στάθηκε η επιδρομή σε διεθνή ύδατα στις 31/05/2010 Ισραηλινών κομάντος στα πλοία του στολίσκου που όδευε προς την Γάζα, με αποτέλεσμα τον θάνατο 9 Τούρκων πολιτών πάνω στο υπό Τουρκική σημαία πλοίο MV Mavi Marmara.

Δεν θα επεκταθώ στην παράθεση όλων τον ειδησεογραφικών λεπτομερειών γύρω από το θέμα. Κατά τη δική μου άποψη η ερμηνεία των τεκταινόμενων μπορεί να προσεγγιστεί με 2 (πολύ κοντινά και ενδεχομένως αλληλοσυμπληρούμενα) βασικά σενάρια :

Σενάριο 1ο:
Αραβική Άνοιξη. Η ανατροπή των καθεστώτων στις Αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής διαταράσσει την παλιά ισορροπία και αφήνει πίσω της ένα μεγάλο κενό εξουσίας. Μόνη συγκροτημένη πολιτική δύναμη στον εξεγερμένο Αραβικό κόσμο είναι το Πολιτικό Ισλάμ (όπως έχω αναφέρει εδώ). Και επειδή η φύση (αλλά ούτε και .....οι ΗΠΑ) αγαπούν το κενό, κάποιος πρέπει να παίξει το ρόλο του τοποτηρητή των Δυτικών συμφερόντων στην περιοχή. Και αυτός ο κάποιος θα πρέπει να είναι (επί της ουσίας) φιλοδυτικός, σαφώς Μουσουλμάνος στο θρήσκευμα και οπωσδήποτε εκφραστής του Πολιτικού Ισλάμ. Ο μόνος υποψήφιος που διαθέτει 3 στα 3 είναι (σωστά μαντέψατε) η Τουρκία.
Όμως κάθε υποψήφιος "δερβέναγας" για να γίνει αποδεκτός από τους επιτηρούμενους Άραβες, θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Και στο τομέα αυτό η Τουρκία υστερεί, αφού παραδοσιακά οι Τούρκοι αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη (ή ακόμη και με εχθρότητα) από τους Αραβικούς Λαούς κυρίως λόγω του Οθωμανικού τους παρελθόντος κατά το οποίο οι Άραβες ήταν υποτελείς του Σουλτάνου.
Τι λοιπόν θα μπορούσε να κάνει η Τουρκία για να κερδίσει το Αραβικό συναίσθημα και να μπορέσει να επιτελέσει τον ρόλο του Δυτικού Χωροφύλακα στην περιοχή? Μα τι άλλο από το να έρθει σε κόντρα με τον πατροπαράδοτο εχθρό των Αράβων, δηλαδή το κράτος του Ισραήλ. Και αυτό ακριβώς έκανε τον τελευταίο καιρό, όπως έδειξε και η πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στην Αίγυπτο.
Αν λοιπόν ευσταθεί το παραπάνω σενάριο, λογικά δεν θα φτάσουμε σε ένοπλη σύγκρουση. Η Τουρκία θα κάνει τους συνήθης λεονταρισμούς, πιθανώς να ρίξει και δυο μπαταριές για την τιμή των όπλων και όλα θα τελειώσουν κάπου εκεί (ίσως και με την παρέμβαση των ΗΠΑ), το Ισραήλ θα αξιοποιήσει ανενόχλητο τις ενεργειακές του πηγές και έτσι όλοι (Τουρκία-ΗΠΑ-Ισραήλ) θα μείνουν ευχαριστημένοι.

Σενάριο 2ο:
Μετά την Αραβική Άνοιξη και δεδομένου του νέου δόγματος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, η Τουρκία θα προσπαθήσει αυτοδύναμα να αναστήσει διπλωματικά μια νέα Οθωμανική κυριαρχία στην Μέση Ανατολή. Και επειδή αυτό δεν μπορεί να το κάνει με τα όπλα, θα προσπαθήσει να αναδειχθεί σε ηγέτη του Ισλαμικού κόσμου στην περιοχή, χωρίς την άδεια των ΗΠΑ.
Και για να το κάνει αυτό θα επιδιώξει μια έστω μικρής κλίμακας στρατιωτική σύγκρουση με το Ισραήλ. Η κατάσταση αυτή (αν παραμείνει περιορισμένη τοπικά και χρονικά) είναι περίπτωση win-win για την Τουρκία. Γιατί, αν η Τουρκία κερδίσει στρατιωτικά (μάλλον απίθανο) θα αναδειχθεί αυτόματα σε Ισλαμικό Ηγέτη. Αν πάλι χάσει, τότε και πάλι θα ηρωοποιηθεί στα μάτια των Αράβων ως το μόνο Ισλαμικό Κράτος που μετά το 1973 τόλμησε να συγκρουστεί ανοιχτά με το Ισραήλ, ενώ παράλληλα η εκδοχή αυτή θα είναι μία άριστη ευκαιρία για τον Ερντογάν να ξεκαθαρίσει τα πράγματα στο εσωτερικό της Τουρκίας με τους ταπεινωμένους και ηττημένους πλέον στρατιωτικούς.

Τι από τα δύο ή τι άλλο θα γίνει τελικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθεί. Το βέβαιο είναι ότι κρίσιμο και βασικό ρόλο θα παίξουν οι διαθέσεις και οι επιδιώξεις των ΗΠΑ, αλλά και άλλοι αστάθμητοι παράγοντες όπως η νευρωτική Ισραηλινή κυβέρνηση και ο τρόπος αντίδρασής της στην περίπτωση που απειληθεί η μόνη δίοδος του Ισραήλ προς τη Δύση, δηλαδή η θαλάσσια ζώνη της Ανατ. Μεσογείου.
Προσωπικά πάντως θεωρώ πιθανότερο το πρώτο σενάριο.

Ίδωμεν...



Υ.Γ.: Την Ελλάδα και την Κύπρο την αφήνω απέξω και καλά θα κάνουν και οι δύο να μην εμπλακούν, αν δεν θέλουν να βγουν ζημιωμένες. Ελλάδα και Κύπρος καλά θα κάνουν επίσης να μείνουν μακρυά από προβοκάτσιες. Τέτοια γεωπολιτικά παιχνίδια είναι για δυνατούς λύτες και ειδικά η Ελλάδα δεν διέθετε ποτέ και δεν διαθέτει ειδικά σήμερα τέτοιο πολιτικό δυναμικό. Η Κύπρος πάλι δεν μπορώ να σκεφθώ ότι κινδυνεύει. Θεωρώ ότι είναι αδιανόητο να τολμήσει η Τουρκία να επιτεθεί σε έδαφος της ΕΕ.

Ο Γυμνός Βασιλιάς

Το παραμύθι του Άντερσεν "Τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα" μας είναι πολύ γνωστό:

"Ο κόσμος είχε μαζευτεί στους δρόμους και περίμενε να δει τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα και το μαγικό ύφασμα που ξεχώριζε τους έξυπνους από τους κουτούς. Οι θαλαμηπόλοι προσποιήθηκαν ότι κρατούσαν το μανδύα γιατί δεν ήθελαν να καταλάβει κανείς ότι δεν έβλεπαν τίποτα!
Η παρέλαση άρχισε και όλοι όσοι την παρακολουθούσαν φώναζαν δυνατά,από φόβο μην τους περάσουν για κουτούς: «Τι κομψά που είναι τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα!! Τι ταιριαστά! Τι ωραίος μανδύας!» Κανείς δεν τολμούσε να ομολογήσει πως δεν έβλεπε τίποτα γιατί αυτό θα σήμαινε είτε ότι ήταν ανόητος είτε άχρηστος για τη θέση του.
«Μα ο αυτοκράτορας δεν φοράει τίποτα! Είναι γυμνός!» Ένα μουρμουρητό απλώθηκε στην ομήγυρη που σύντομα συνοδεύτηκε από φωνές και γέλια. «Το παιδί έχει δίκιο! Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός! Είναι γυμνός!»
Ο βασιλιάς κατάλαβε πως το πλήθος είχε δίκιο. Οι δυο ραφτάδες τον είχαν ξεγελάσει. Δεν τόλμησε όμως να το παραδεχτεί. Σήκωσε το κεφάλι ψηλά και συνέχισε την παρέλαση μέχρι που κατακόκκινος από ντροπή και θυμό έφτασε στο παλάτι."

(Αντιγραφή από εδώ)

Ε, λοιπόν το ίδιο μου θυμίζει η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα.

• Στο ρόλο του Βασιλιά, βάλτε την κυβέρνηση και τους αξιωμάτουχους της εξουσίας εν γένει.
• Στο ρόλο των ραφτάδων βάλτε όποιον θέλετε. Την ΕΕ, το ΔΝΤ, τους οίκους αξιολόγησης, όλο τον νεοφιλελεύθερο συρφετό δηλαδή.
  
• Στο ρόλο των ανύπαρκτων αλλά πολυτελέστατων ρούχων, βάλτε τα 3 Μνημόνια (μετρήστε: Μνημόνιο 1, Μεσοπρόθεσμο και τέλος το πρόσφατο πακέτο μέτρων) που το καθένα από μόνο του θα μας έβγαζε με βεβαιότητα από το αδιέξοδο, μέχρις βέβαια που εμφανίστηκε το επόμενο....
• Στο ρόλο των θαλαμηπόλων του Βασιλιά που του κρατούν τα άφαντα ρούχα, βάλτε τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ που προσποιούνται ότι με τα μέτρα λιτότητας θα ξεπεράσουμε την κρίση.
• Στο ρόλο του λαού που ζητωκραύγαζε για την απαράμιλλη ομορφιά των καινούργιων ρούχων, βάλτε όσους από τους συμπολίτες μας πίστεψαν στον Μεσσιανικό χαρακτήρα του ΔΝΤ και των μέτρων λιτότητας. Και όπως και στο παραμύθι, αυτοί οι συμπολίτες φωνάζουν πιο δυνατά απ' όλους για την ομορφιά των ρούχων, μόνο και μόνο για να μην τους πάρουν για ανόητους. Βλέπετε, κατά τα "κρατικά" ΜΜΕ (ΕΤ, Mega, ΣΚΑΙ) όσοι τάσσονται με το Μνημόνιο είναι οι "σύγχρονοι και "έξυπνοι" πολίτες που αντιλαμβάνονται τις προκλήσεις των καιρών, σε αντίθεση με τους άλλους ....τους "χαζούς" που δεν βλέπουν το ρόδινο μέλλον που ξανοίγεται μπροστά μας....

Βάλτε όλα αυτά μαζί και έχετε μια απόλυτη ταύτιση με την αλληγορία του Άντερσεν!

Το μόνο που μας απομένει να βρούμε είναι ποιος θα παίξει το ρόλο του "παιδιού" που θα φωνάξει για την πασιφανή "γύμνια" του Βασιλιά!

Τα παιδία παίζει..... (ή Τι "παίζει" με την Παιδεία...)

Θα μπορούσε να ήταν αστείο, αν δεν ήταν θλιβερό:

• Οι άνθρωποι που ίδρυσαν δεκάδες πανεπιστημιακές σχολές ανά την επικράτεια χωρίς ουσιαστικά κανένα αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, καθαρά για να εξυπηρετήσουν τα ψηφοθηρικά τους συμφέροντα,
• Οι άνθρωποι που κατάργησαν τη βάση του 10 στις εισαγωγικές με αποτέλεσμα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά τμήματα να αδυνατούν να κρατήσουν ψηλά το επίπεδο σπουδών, με φοιτητές που δεν γνωρίζουν ούτε τις βασικές γνώσεις του Λυκείου, και πάλι για να εξυπηρετήσουν τα ψηφοθηρικά τους συμφέροντα,
• Οι άνθρωποι που ανέθρεψαν το κομματικό κατεστημένο στα ΑΕΙ και δημιούργησαν τις κομματικές νεολαίες - εκτρώματα της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ (που μέχρι και θέματα εξετάσεων μοιράζουν στα στελέχη τους), για να βολεύουν τα "δικά τους παιδιά" (σημ.: Οι περισσότεροι σημερινοί σύμβουλοι Υπουργών είναι πρώην κομματόσκυλα της ΠΑΣΠ....)

οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι θα αναβαθμίσουν -λέει- σήμερα την Ανώτατη Παιδεία, με γνώμονα την αξιοκρατία, χωρίς κομματισμό, σε ένα σύγχρονο "ανταγωνιστικό"(!?!?) Πανεπιστήμιο, την ίδια στιγμή που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε καν την έγκαιρη διανομή βιβλίων στη Μέση Εκπαίδευση. Μάλιστα....

Και για να τα πετύχουν όλα αυτά, έχουν βάλει τα γνωστά παπαγαλάκια των ΜΜΕ να μιλάνε συνεχώς για Πρυτάνεις - Λαμόγια (συλλήβδην), για την ανάγκη κατάργησης του Ασύλου, για το μέγιστο (!!) πρόβλημα των "αιώνιων" φοιτητών, τις καταλήψεις και άλλα ζητήματα που θα μπορούσαν ανετα να λυθούν είτε με την κείμενη νομοθεσία, είτε με απλές νομοθετικές ρυθμίσεις.
Δεν θα τους ακούσουμε όμως ποτέ να μιλάνε για την μείωση κατά 50% της Κρατικής επιχορήγησης στα ΑΕΙ (που γρήγορα θα οδηγήσει στην θέσπιση διδάκτρων) ή για τη στελέχωση των νέων διοικητικών οργάνων των ΑΕΙ από εξωπανεπιστημιακές "προσωπικότητες", όπως π.χ. ο Μητροπολίτης της γειτονιάς σας....

Ας μην καλλιεργούμε αυταπάτες:

Τίποτε δεν πρόκειται να γίνει που να θίγει τα συμφέροντα του κομματικού και του (εκάστοτε) κυβερνητικού καταστημένου. Η σημερινή πολιτική ελίτ είναι εκ φύσεως ανίκανη να χτυπήσει τον κομματισμό που την ανέθρεψε. Θέλετε παράδειγμα? Η Υπουργός Παιδείας κα Διαμαντοπούλου έχει στο γραφείο της 46 συμβούλους!!!!! (πηγή) (Δηλαδή, ο Ομπάμα πόσους συμβούλους θα πρέπει να έχει άραγε;)

Το πρόβλημα που καλείται να "λύσει" ο νέος νόμος, δεν είναι τίποτε άλλο από το ζήτημα του Δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας.
ΑΕΙ χωρίς κρατική χρηματοδότηση και χωρίς λειτουργική αυτονομία, νομοτελειακά θα οδηγηθούν στην πλήρη ιδιωτικοποίηση.

Παλιότερα, συζητάγαμε αν θα έπρεπε και με ποιούς όρους να ιδρυθούν ιδιωτικά ΑΕΙ. Σήμερα έχουμε προχωρήσει πέραν αυτού. Σήμερα, συζητάμε πως και πόσο γρήγορα θα ιδιωτικοποιηθούν τα Δημόσια ΑΕΙ.

Σε λίγα χρόνια η Παιδεία (αλλά και η κοινωνία ολόκληρη) ξαναγυρνά στην εποχή του Dickens. (θυμηθείτε αυτό).
Έχεις (αρκετά) λεφτά? Σπουδάζεις, μορφώνεσαι.
Δεν έχεις? Δεν σου μένει άλλη διέξοδος. Φτηνό εργατικό δυναμικό, νοικιασμένος εργάτης των 500€.

Είναι τυχαίο άραγε ότι η κα Υπουργός σύμφωνα με τις διαρροές των Wikileaks (πηγή) συζητούσε στις 19/12/2009 στην Αμερικανική Πρεσβεία (μετά του κυρίου Πρέσβεως, βεβαίως, βεβαίως) πως θα μπορούσαν τα πτυχία των Αμερικάνικων Κολλεγίων Deree και Anatolia να αναγνωριστούν από το Ελληνικό Δημόσιο και πως τα δύο αυτά ιδρύματα θα τύχουν καλύτερης φορολογικής μεταχείρισης από το Ελληνικό Κράτος, την ίδια ακριβώς ώρα που επεξεργάζονταν την μείωση της Κρατικής επιχορήγησης στα Δημόσια ΑΕΙ;

Αλλά τι να πει κανείς για την κα Υπουργό με τους 46 συμβούλους....
Αναρωτιέμαι σε τι ψυχικό δυϊσμό θα πρέπει να βρίσκεται όταν αναφέρει με περηφάνεια στο βιογραφικό της (πηγή) σχετικά με τους γονείς της:

"Ο Δημήτρης Διαμαντόπουλος και η Εκάβη Χατζηζογίδου παντρεύτηκαν στη δύσκολη μετεμφυλιακή εποχή και ξεκίνησαν τη ζωή τους από τα ορυχεία χρωμίου στη Σκούμτζα Κοζάνης, η μόνη δουλειά που μπορούσε να βρει ο νεαρός κομμουνιστής πατέρας μου τα χρόνια εκείνα. "

Δηλαδή θα είναι ευχαριστημένη η κα Υπουργός που οι αυριανοί νέοι συμπατριώτες μας δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν και θα είναι τυχεροί αν καταφέρουν να βρουν δουλειά στα ορυχεία, όπως και ο πατέρας της στην μετεμφυλιακή Ελλάδα;

Θα είναι χαρούμενη που επιστρέφουμε σε συνθήκες μετεμφυλιακής Ελλάδας;
Αν ναι, τουλάχιστον ας μην το πει στον πατέρα της.......