Θερμικός Θάνατος του "Σύμπαντος Ελλάδα";

Εσύ που βλέπεις το χάος της χώρας μας, να σου εξηγήσω μερικά πράγματα που είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβεις… Όταν υπάρχει δράση, μοιραία, υπάρχει αντίδραση… Αυτό, με άλλα λόγια, θα μπορούσε και να διατυπωθεί με τον εξής τρόπο: Υπάρχει μετατροπή ενέργειας, σε άλλη μορφή. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση ξέρεις; Παράγεται θερμότητα. Σε παρακαλώ να κάνεις τις αναγωγές σου στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας. Όσο λοιπόν αυξάνεται η θερμότητα, αυξάνεται η αταξία του συστήματος. Είναι ευρέως γνωστό, όπως κι εσύ ξέρεις, ότι όσο λιγότερη αταξία υπάρχει, τόσο μεγαλύτερο μηχανικό έργο παράγεται… Ας κάνουμε μία αναγωγή, μαζί αυτή τη φορά, στην ελληνική κοινωνία. Πόσο έργο παρήγαγε και παράγει η Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια; Πριν μου πεις, θα σου πω από μηδενικό έως ελάχιστο. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η αταξία είναι ήδη πολύ μεγάλη (θα σου έλεγα, τείνει στο άπειρο, αλλά είμαι αισιόδοξο άτομο) και οποιαδήποτε παραγωγή θερμότητας, επιπλέον, απλά αυξάνει την… ναι σωστά κατάλαβες, αταξία. Το πρόβλημα αγαπητέ είναι, ότι σε ένα περιβάλλον το οποίο ήδη χαρακτηριζόταν από πολύ μεγάλη αταξία (μη παραγωγή μηχανικού έργου, θυμάσαι; ), η επιπλέον θερμότητα – αταξία μπορεί να οδηγήσει στο θερμικό θάνατο (τα πάντα θα είναι τυχαία και θα επικρατεί πλήρης αταξία, μεταξύ άλλων θεμάτων)…

Ευτυχώς, η ελληνική κοινωνία δεν είναι κλειστό σύστημα, πως θα μπορούσε να είναι άλλωστε, κι έτσι μάλλον θα γλυτώσουμε το θερμικό θάνατο. Όμως, για κακή μας τύχη, οι πολιτικοί μας, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, λειτουργούν με τέτοιο τρόπο που συμβάλλει στην εκθετική αύξηση της εντροπίας του συστήματος. Άρα (λογικό άλμα που πολλοί θα καταλάβουν), μπορεί να μην έχουμε θερμικό θάνατο, ως χώρα κι ως κοινωνία, λόγω του ότι δεν είμαστε κλειστό σύστημα αλλά πίστεψέ με θα έχουμε θερμοπληξία (τουλάχιστον) αυτών που έχουν συμβάλλει στην διόγκωση, σε αυτό το βαθμό, της αταξίας…

Αξιακό σύστημα, ηθική και υποκρισία

Πολλή κουβέντα γίνεται τις τελευταίες μέρες με αφορμή την επίθεση των δυτικών κατά της Λιβύης, σχετικά με την "ηθική" των διεθνών σχέσεων και την αξία των κανόνων δικαίου μπροστά στο δίκαιο που παράγει ο ισχυρότερος.

Η μία σχολή σκέψης λέει ότι είναι σαφώς υποκριτικές οι πράξεις της Δύσης ενάντια στο καθεστώς Καντάφι, αφού ο ισχυρισμός ότι οι βομβαρδισμοί γίνονται κατ' εφαρμογή των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν ευσταθεί, καθώς για ανάλογα θέματα οι Αποφάσεις του ΟΗΕ δεν έχουν εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι ανεφάρμοστες Αποφάσεις του ΟΗΕ σχετικά με την Τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, ενώ βέβαια ουδόλως έχουν εφαρμοστεί οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου σχετικά με την διαρκή κατοχή και τον εποικισμό των Παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ. Και βέβαια κανείς (ούτε καν ο ΟΗΕ) δεν νομιμοποίησε τις επιθέσεις κατά στόχων εδάφους στη Λιβύη, γεγονός που από μόνο του συνιστά εξωτερική επέμβαση σε εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται σε μία χώρα μέλος του ΟΗΕ. Η ίδια σχολή σκέψης αποδίδει την δυτική επέμβαση σε κίνητρα που ταυτίζονται απόλυτα με τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα κάποιων δυτικών χωρών και η οποία (επέμβαση) δεν έχει σε τίποτα να κάνει με προστασία ανθρώπινων δικαιωμάτων ή γενικότερες ηθικές αξίες που πρέπει να διέπουν τις διεθνείς σχέσεις.

Η δεύτερη σχολή σκέψης θεωρεί ότι δεν πρέπει να επιζητάμε την εφαρμογή κανόνων δικαίου στη διεθνή σκηνή και ότι ο μόνος κανόνας δικαίου που επικρατεί στις σχέσεις μεταξύ κρατών είναι (και πρέπει να είναι) το Δίκαιο του Ισχυρότερου. Κατά συνέπεια όλα τα κράτη θα πρέπει να ακολουθούν αυτόν τον δικαιακό κανόνα, δηλ. με λίγα λόγια να ασκούν πολιτική τραμπούκου προς τα πιο αδύναμα κράτη και ταυτόχρονα να σκύβουν το κεφάλι στους ισχυρότερους, προσπαθώντας να τους εξυπηρετούν τα συμφέροντα μήπως κάποια στιγμή οι μεγάλοι τους αφήσουν να γλείψουν και κανένα κόκαλο..........

Οι δε οπαδοί της δεύτερης σχολής αποκαλούν τους οπαδούς της πρώτης "ανόητους αιθεροβάμονες ιδεολόγους", ενώ για τον εαυτό τους κρατούν τον τίτλο του "ρεαλιστή". Βέβαια, εδώ θα πρέπει να πω στους οπαδούς της δεύτερης σχολής, ότι οι ίδιοι οι δυτικοί που βομβαρδίζουν τη Λιβύη, το κάνουν επικαλούμενοι "ηθικά" επιχειρήματα περί προστασίας των Λίβυων από τον αιμοσταγή Καντάφι, κλπ, κλπ., αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Και οι δύο απόψεις είναι καταρχήν βάσιμες.

Επεκτείνοντας λοιπόν την κουβέντα σε όλο το φάσμα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις....

Το ζήτημα λοιπον δεν είναι καθόλου θέμα αναζήτησης της ηθικής των πραγμάτων, ούτε βέβαια είναι θέμα αναζήτησης κάποιας απωλεσθείσης υποκριτικής ηθικολογίας.
Το ζήτημα (και το ζητούμενο ταυτόχρονα) είναι να αποφασίσουμε με ποιό Αξιακό Σύστημα θέλουμε να ζούμε τη ζωή μας, είτε αυτό αφορά τη διεθνή σκηνή, είτε αφορά την κοινωνία, είτε αφορά ακόμα και τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Μπορούμε να ακολουθήσουμε το αξιακό σύστημα που λέει ότι η ζωή είναι ένας αντικατοπτρισμός της ζούγκλας που διέπεται από τον φυσικό κανόνα του Ισχυρότερου. Και επειδή στις ανθρώπινες κοινωνίες η αξία της Δύναμης έχει αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από την αξία του Χρήματος, με αυτή τη λογική θα πρέπει να ανάγουμε το Χρήμα ως την ύψιστη μοναδική Αξία που θα διέπει κάθε ανθρώπινη σχέση. Η ιδέα αυτή δεν είναι καινοφανής. Στην ουσία πρόκειται για μία άποψη που έχει αρχίσει να επιβάλεται καθολικά και εντατικοποιημένα στον πλανήτη τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια, και η οποία είναι υπεύθυνη για τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρώπινη κοινωνία σε παγκόσμιο επίπεδο.

Σκεφτείτε ότι ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού προβλήματος προέρχεται από την αντίληψη ότι μόνο το Χρήμα "μετράει" και άρα όποιος το κατέχει (ή δείχνει ότι το κατέχει) αξίζει του σεβασμού των υπολοίπων.

• Είναι η αντίληψη που μας έχει οδηγήσει στην επιδειξιομανία και κατά συνέπεια στον άκρατο καταναλωτισμό, στα δάνεια και την υπερχρέωση.
• Είναι η αντίληψη που αξιολογεί έναν άνθρωπο όχι από την αξία της προσωπικότητάς του, αλλά από το μέγεθος των τραπεζικών του καταθέσεων ή από την αξία του αυτοκινήτου που οδηγεί.
• Είναι η αντίληψη που μας έφερε το ΚΛΙΚ (το θυμάστε?), η νοοτροπία του life-style, η νοοτροπία που μεταμόρφωσε τον νεο-έλληνα στον άνθρωπο εκείνο που έχει δυο τηλεοράσεις στο σπίτι του, δυο αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιό του, και δυο Ευρώ στην τσέπη του......

Και βέβαια, είναι σε Παγκόμιο Επίπεδο η αντίληψη που μας οδήγησε στην υπερκατανώλωση ενέργειας και την κατασπατάληση φυσικών πόρων, δηλ. η νοοτροπία που ευθύνεται για την καταστροφή του περιβάλλοντος... Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για την νοοτροπία αυτή και θα είχα να πω πολλά, αλλα μάλλον θα κουράσω περισσότερο.

Άρα λοιπον, ΔΕΝ πρέπει στο κέντρο του Αξιακού Σύστημα που θα επιλέξουμε ως κοινωνίες να θέσουμε το Χρήμα και το Κέρδος.

Οι ανθρώπινες κοινωνίες ΔΕΝ είναι απλουστευτικά σύνολα όπως η ζούγκλα. Είναι πολυδιάστατα μορφώματα που για να λειτουργήσουν σωστά (δηλαδή προς όφελος όλων των μελών τους) θα πρέπει να διέπονται από ένα σύνολο Αξιών και Ιδεών (το Κοινωνικό Φαντασιακό όπως το είχε ονομάσει ο Κορνήλιος Καστοριάδης) που θα μπορεί να κανονίζει εύρυθμα τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα.

Το ποιό ακριβώς θα είναι το σύνολο αυτών των αξιών, αυτό το αποφασίζει ιστορικά η κάθε κοινωνία. Ένα όμως είναι το βέβαιο:

ΔΕΝ μπορεί το Χρήμα να υποκαταστήσει ως μόνη Αξία το σύνολο των Ιδεών και Αξιών που έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα στο διάβα των αιώνων... Το προσπάθησε, αλλά απέτυχε και μάλιστα παταγωδώς....

Οι κοινωνίες χρειάζονται "πολύχρωμες" Ιδέες και Συνοχή για να προοδεύσουν.
Ούτε ηθικολογίες ούτε υποκρισίες.
Μόνο Ιδέες και Παιδεία για να τις παράγει!!

Μέτρον – Ύβρις – Νέμεσις – Κάθαρσις

• 2^ο εξάμηνο 2010: Κόλπος του Μεξικού. Τεράστια οικολογική καταστροφή.
• 3^ος 2011: Ιαπωνία. Πυρηνική καταστροφή.

Είμαι σίγουρος ότι αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα βρούμε κι άλλα περιστατικά τα οποία προξένησαν πρόβλημα σε τοπικό ή ευρύτερο επίπεδο.

Τι προκάλεσε αυτά τα ατυχήματα; Οι εύκολες απαντήσεις είναι το ανθρώπινο λάθος συνδυασμένο με τις δυσκολίες του εγχειρήματος στην πρώτη περίπτωση και η δύναμη της φύσης στην άλλη. Είναι όμως έτσι; Μήπως αν μείνουμε σε αυτές ουσιαστικά προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε κάτι βαθύτερο; Παραβλέποντας την οικονομική διάσταση, αυτό που υποκρύπτεται είναι η εμπιστοσύνη στις τεχνικές δυνατότητες. Εμπιστοσύνη που πλέον δείχνει να έχει φτάσει στα όρια της αλαζονείας. Κι αναφέρομαι κυρίως στην τελευταία περίπτωση, αυτή της Ιαπωνίας. Παρακαλώ εξηγήστε μου, ποιος νοσηρός εγκέφαλος αποφάσισε να φτιαχτούν 53 πυρηνικά εργοστάσια στην πλέον σεισμογενή περιοχή του πλανήτη; Μια περιοχή που εκτός του ότι δίνει πολλούς σεισμούς, τους περισσότερους, δίνει και ισχυρότατους! Αν αυτό δεν είναι ύβρις τότε τι είναι; 

Άνθρωποι που βίωσαν τον πυρηνικό όλεθρο δεν συνετίστηκαν κι εγκατέστησαν τον θάνατο δίπλα στα σπίτια τους. Για πολλά χρόνια απολάμβαναν φτηνή ενέργεια. Με τι κόστος όμως τελικά! Ο μέσος ιάπωνας και μαζί με αυτόν και ο μέσος άνθρωπος σε όλο τον κόσμο έμαθαν για το καίσιο, το ιώδιο κι όλα τα στοιχεία που πλέον θα τα έχουμε στο… τραπέζι μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία όλων μας!

Το κακό είναι ότι θα ευαισθητοποιηθούμε όλοι μόνο για το διάστημα κατά το οποίο θα προβάλλεται η είδηση από τα ΜΜε. Μόλις αλλάξει η θεματολογία σχεδόν όλοι μας θα γυρίσουμε στην καθημερινότητα και τη νιρβάνα μας! Φυσικά αν συμβεί αυτό είναι εύλογο ότι είναι θέμα χρόνου να πάθουμε τα ίδια.

Ελπίζω να κατανοήσουμε ότι στο βωμό του κέρδους δεν πρέπει να θυσιάζουμε τίποτα και κυρίως τις ζωές μας… Επίσης, καλό θα ήταν να μη θεωρούμε εαυτούς παντοδύναμους αλλά να γνωρίσουμε τα όρια και τις αδυναμίες μας. Το θέμα λοιπόν είναι να ξαναβρούμε το απολεσθέν μέτρο. Σε αυτή τη χρονική περίοδο, κι όχι μόνο, έχουμε χάσει το μέτρο και συνεπεία αυτού έχουμε περάσει στην ύβρη. Αυτά τα οποία βιώνουμε είναι η απαρχή της Νέμεσης; Το μόνο βέβαιο είναι ότι τελικά θα έρθει η Κάθαρσις αλλά φοβάμαι τον τρόπο…

Εν κατακλείδι και συμπυκνωμένα:

Δεν πρέπει ο άνθρωπος να μεγαλοφρονεί, μια και είναι θνητός. Γιατί η περηφάνεια όταν ανθίζει, συνήθως καρπίζει σε στάχυα συμφοράς, απ’ όπου θερίζει θέρισμα γεμάτο δάκρυα  - Αισχύλος (Πέρσαι 820-822)

Ω, τι κόσμος μπαμπά !!!!!

Ιαπωνία, Χιροσίμα 1945

Ιαπωνία, Φουκοσίμα 2011

Η μία φωτογραφία από την άλλη απέχει χρονικά περίπου 65 χρόνια, δείχνει όμως το ίδιο ακριβώς πράγμα, στην ίδια ακριβώς χώρα.... Μικρά παιδιά, θύματα της πυρηνικής ενέργειας.

Η Ιαπωνία είναι η χώρα που γνώρισε για πρώτη φορά τι σημαίνει Πυρηνικός Εφιάλτης. Είναι η χώρα που ένοιωσε πάνω στο πετσί της δύο πυρηνικές εκρήξεις τον Αύγουστο του 1945. Και πέρα από τα άμεσα θύματα της έκρηξης, η Ιαπωνία είναι η πρώτη χώρα που έμαθε από πρώτο χέρι τι σημαίνει "μακροχρόνιες επιπτώσεις της έκθεσης σε ραδιενέργεια". Αργότερα, όλοι εμείς οι υπόλοιποι κάτοικοι του Πλανήτη πρωτοακούσαμε για την άγνωστη ως τότε πυρηνική ακτινοβολία από την συμφορά που έπεσε στα κεφάλια των Ιαπώνων το 1945.

Οι Ιάπωνες και η πολιτική τους ηγεσία, συντετριμμένοι μετά από το πάθημα τους το 1945, δήλωσαν ότι θα απέχουν από κάθε προσπάθεια κατασκευής ή διάδοσης πυρηνικών όπλων. (Εδώ που τα λέμε και τι να τα έκαναν τα πυρηνικά όπλα οι Ιάπωνες...). Επίσης, δεσμεύτηκαν ότι δεν θα επιτρέψουν την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων άλλων χωρών (δηλ. των ΗΠΑ) στο έδαφός τους.

Και τήρησαν την υπόσχεσή τους. Και έκαναν και πολύ όμορφες και ευαίσθητες τελετές μνήμης στις αρχές κάθε Αυγούστου, για να τιμήσουν τα θύματα και να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στα πυρηνικά.

Παράλληλα όμως αυτοί οι ευαισθητοποιημένοι(!;!;) και συνειδητοποιημένοι(!;!;) άνθρωποι (ή καλύτερα οι ηγεσίες τους), εγκατέστησαν 53 (!) συνολικά πυρηνικούς αντιδραστήρες στο έδαφός τους, κάνοντας την Ιαπωνία την τρίτη χώρα παγκοσμίως σε αριθμό εγκατεστημένων πυρηνικών μονάδων, ώστε να μην πληρώνουν ακριβά την ενέργεια τους καθώς δεν έχουν καμία πηγή πρώτης ύλης καυσίμων ορυκτών.

Και έρχεται του χρόνου το πλήρωμα μαζί με την ειρωνεία της τύχης και η Ιαπωνία 65 χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι βρίσκεται ξανά χτυπημένη από τη ραδιενέργεια......

Τι σχόλιο να κάνει κανείς;

Ότι ο Άνθρωπος είναι εγγενώς υποκριτής;
Ότι ενώ οι άνθρωποι ως κοινωνικά όντα εκφράζουν συλλογικές συμπεριφορές αλληλεγγύης, ταυτόχρονα η φύση του Ανθρώπου τον κάνει να ξεχνάει εύκολα τις συμφορές του σαν να μην υπήρξαν ποτέ;
Ότι όταν το Χρήμα και το Κέρδος έχουν το πάνω χέρι, οι συλλογικότητες πάνε περίπατο;
Όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα μήπως;

Και όταν τα παιδιά της Φουκοσίμα κοιτάξουν στα μάτια τον γονιό τους -όπως έκαναν και τα παιδιά της Χιροσίμα, 65 χρόνια πριν - και τον ρωτήσουν:
"Ω, τι κόσμος μπαμπά είναι αυτός που έφτιαξες για μένα;",
ο γονιός άραγε τι θα απαντήσει;
"Ξέρεις παιδί μου, μετά τη Χιροσίμα έμαθα καλά τι σημαίνει πυρηνική ενέργεια, αλλά το ξέχασα εύκολα και άφησα την πόρτα του ολέθρου ανοιχτή γιατί δεν ήθελα να πληρώνω ακριβά το ρεύμα ούτε εγώ, ούτε η βιομηχανία του κυριού Μιτσουμπίσι ή του κυρίου Χόντα που μου έδινε δουλειά ......."

Τι να πει κανείς;
Αν είναι έτσι, ας το αποδεχτούμε σιωπηρά κατά τα λεγόμενα και του Αλλάχ, όπως τα φαντάστηκε ο Νίκος Γκάτσος στον "Κεμάλ":

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

Εναλλακτικές λύσεις στην παραγωγή ενέργειας. Υπάρχουν;

(Φωτό: Πειραματική εγκατάσταση αντιδραστήρα σύντηξης)

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το πρόσφατο ατύχημα στο συγκρότημα των πυρηνικών αντιδραστήρων σχάσης (fission) της Φουκοσίμα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ατύχημα μετά το Τσερνόμπιλ, και σαφώς χειρότερο από αυτό του Three Mile Island.

Η εμπειρία έχει (δυστυχώς) αποδείξει ότι τα τελευταία 35 χρόνια έχουμε 3 σοβαρά πυρηνικά ατυχήματα (Three Mile Island, Τσερνόμπιλ, Φουκοσίμα), δηλαδή περίπου ένα ατύχημα ανά 10-15 χρόνια, αριθμός σαφώς υπερ-πολλαπλάσιος των προβλέψεων των εταιρειών πυρηνικής τεχνολογίας. Και είναι πια πολύ πιθανό ότι οι πιέσεις που θα ασκηθούν στις κυβερνήσεις από το αντιπυρηνικό κίνημα, θα οδηγήσουν στην παύση εγκατάστασης νέων πυρηνικών αντιδραστήρων σχάσης, τουλάχιστον στις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Προβάλει λοιπόν το εύλογο ερώτημα, τι θα γίνει με την παραγωγή ενέργειας σε παγκόσμιο επίπεδο αν κάποια στιγμή κλείσουν τα πυρηνικά εργοστάσια σχάσης; Δεν θα υπάρξει έλλειμμα ενέργειας; Κι αν ναι, πως αυτό θα καλυφθεί;

Το πρόβλημα είναι μεγάλο αν σκεφθούμε ότι αρκετές χώρες καλύπτουν σε πολύ μεγάλο ποσοστό τις ανάγκες τους σε ηλεκτρική ενέργεια από πυρηνικά εργοστάσια σχάσης. Π.χ. η Γαλλία σε ποσοστό 80% (!), η Ιαπωνία σε ποσοστό 35%, οι ΗΠΑ σε ποσοστό 20%, η Ρωσία σε ποσοστό 16%, κλπ.

Καταρχήν λοιπόν, δεν είναι δυνατό από τη μία μέρα στην άλλη να κλείσουν όλα αυτά τα πυρηνικά εργοστάσια. Αυτό που σε πρώτη φάση μπορεί να γίνει είναι να σταματήσει η εγκατάσταση νέων και σε δεύτερη φάση σταδιακά να κλείσουν και τα υπάρχοντα.

Τι θα τα αντικαταστήσει όμως;

Σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να αποκλείσουμε την προσφυγή στις παλιές τεχνολογίες καύσης καυσίμων (κάρβουνο, πετρέλαιο, αέριο) λόγω των γνωστών προβλημάτων που δημιουργούνται από την απελευθέρωση στην ατμόσφαιρα μεγάλων ποσοτήτων διοξειδίου του άνθρακα και την επακόλουθη επίδραση που αυτό θα έχει στην παγκόσμια κλιματική αλλαγή. Ίσως βέβαια οι νέες ιδέες για την αποθήκευση του CO2 σε βαθιά πετρώματα, να δώσουν μία -προσωρινή- λύση στο πρόβλημα.

Από κει και πέρα, πρέπει σίγουρα να αυξηθεί η συμμετοχή των ΑΠΕ στην παγκόσμια παραγωγή ενέργειας. Ήδη η ΕΕ ζητά από τα κράτη-μέλη να φτάσουν το 20% σε παραγωγή από ΑΠΕ μέχρι το 2020. Μάλιστα η Γερμανία που είχε δεσμευτεί (πριν την Μέρκελ) να κλείσει σταδιακά τα πυρηνικά της, παράγει ήδη μόνο από αιολικές πηγές περίπου 14GW ηλεκτρικής ενέργειας ετησίως! Σκεφτείτε ότι η συνολική παραγωγή ενέργειας στην Ελλάδα δεν υπερβαίνει τα 11GW ετησίως......

Και μένει η μεγάλη ελπίδα για την ανθρωπότητα:
Η πυρηνική σύντηξη (fusion).

Η πυρηνική σύντηξη είναι ο τρόπος παραγωγής ενέργειας που "χρησιμοποιούν" τ' αστέρια....
Πρόκειται για ελαφρά άτομα (συνήθως ισότοπα υδρογόνου ή Λίθιου) που συνενώνονται (εξ ου και ο όρος Σύντηξη) δημιουργώντας βαρύτερους πυρήνες (συνήθως Ηλίου) και μεγάλα ποσά ενέργειας. Ας σημειωθεί ότι η πυρηνική σχάση λειτουργεί με τον αντίθετο τρόπο. Βαρείς πυρήνες (συνήθως Ουράνιο ή Πλουτώνιο) διασπώνται σε ελαφρύτερους παράγωντας ενέργεια.

Η πυρηνική σύντηξη λοιπόν είναι ένας τελείως διαφορετικός τρόπος παραγωγής ενέργειας που παρουσιάζει σημαντικότατα πλεονεκτήματα σε σχέση με την πυρηνική σχάση:

• Χρησιμοποιεί πρώτη ύλη υδρογόνο ή Λίθιο που υπάρχει στη φύση σε τεράστιες ποσότητες
• Τα πυρηνικά απόβλητα που παράγει είναι απειροελάχιστα σε ποσότητα σε σχέση με αυτά που παράγουν οι αντιδραστήρες σχάσης
• Τα πυρηνικά απόβλητα που παράγει εκπέμπουν μόνο ακτινοβολία β, η οποία απορροφάται από μόλις 1-2 εκατοστά χαρτιού...
  
• Τα πυρηνικά απόβλητα που παράγει απενεργοποιούνται φυσικά μέσα σε λίγες δεκαετίες και όχι μέσα σε χιλιετίες όπως συμβαίνει με τα απόβλητα της σχάσης
  
• Εγγενώς δεν μπορεί να προκαλέσει ατυχήματα της κλίμακας του Τσερνόμπιλ ή της Φουκοσίμα καθώς κάθε στιγμή δεν χρησιμοποιούνται παραπάνω από μερικά γραμμάρια καύσιμης ύλης κατά την παραγωγή ενέργειες
  

και φυσικά δεν παράγει CO2. (Περισσότερα εδώ)

Βέβαια, όπως όλες οι τεχνολογίες έχει και μειονεκτήματα. Ένα από αυτά είναι ότι ένας τέτοιος αντιδραστήρας μετά το πέρας της επιχειρησιακής του ζωής πρέπει να "ταφεί" όπως ακριβώς και ένας κλασσικός αντιδραστήρας σχάσης.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι ότι προς το παρόν η εφαρμογή αυτής της τεχνολογίας δεν έχει ξεπεράσει το στάδιο του πειραματισμού. Οι πρώτες προσπάθειες ξεκίνησαν την δεκαετία του 1950 κυρίως από Βρετανούς και Σοβιετικούς. Σήμερα, χτίζεται στη Γαλλία ένας αντιδραστήρας σύντηξης παραγωγής 500MW με διεθνή συμμετοχή και κόστος 15 δις $ . Πρόκειται για το πρόγραμμα ITER (Περισσότερα εδώ).

Υπολογίζεται ότι ο πρώτος εμπορικός αντιδραστήρας σύντηξης θα είναι έτοιμος το 2040 , ενώ θα απαιτηθούν για την έρευνα και την κατασκευή του πρώτου εμπορικού αντιδραστήρα περίπου 80 δις $. Πολλά για την παγκόσμια κοινότητα; Δεν νομίζω, αν σκεφτούμε ότι μόνο το Ελληνικό χρέος είναι ήδη πάνω από 350 δις $.

Τα χρήματα που ετησίως ξοδεύονται για την έρευνα & ανάπτυξη της σύντηξης είναι περίπου το 1/4 αυτών που ξοδεύονται για την έρευνα & ανάπτυξη των υπαρχόντων τεχνολογιών σχάσης. (πηγή)

Γιατί λοιπόν αντί να ρίχνουμε αυτά τα χρήματα που σπαταλώνται στην (όπως έχω πει) ατελή, ανασφαλή, μη διαχειρίσιμη και επικίνδυνη τεχνολογία σχάσης, να μην επενδύσουμε στο μέλλον, δηλαδή στις ΑΠΕ και στην σύντηξη;;;;;

Μέχρι πότε η παγκόσμια κοινότητα θα κάνει τα χατίρια των συμφερόντων της πυρηνικής βιομηχανίας σχάσης;





Y.Γ.: Μόλις σήμερα αρχίζουν να λένε την αλήθεια (Πηγή):
Παραδέχτηκαν ότι το 70% των ράβδων καυσίμου του αντιδραστήρα Νο 1 και το 33% του αντιδραστήρα Νο 3, έχει "υποστεί ζημιές" και ότι υπάρχει τήξη στους πυρήνες και των δύο αντιδραστήρων. Σιγά - σιγά θα μας πούνε και για τον Νο 2 και δυστυχώς έπεται και συνέχεια...

Πυρηνικά Ψέματα συνέχεια.....

Δυστυχώς πριν από λίγο και δεύτερη έκρηξη στον αντιδραστήρα Νο 3 της Φουκοσίμα, ενώ και ο Νο 2 απώλεσε την δυνατότητα ψύξης....
Μάλιστα, το αμερικάνικο αεροπλανοφόρο USS R. Reagan που βρίσκονταν 100 μίλια ανοιχτά για να παράσχει βοήθεια, αναγκάστηκε να φύγει αφού ανίχνευσε ακόμα και σε αυτήν την απόσταση επίπεδα ακτινοβολίας ίσα με την μέση μηνιαία επιτρεπτή δόση!
Πηγή

Δυστυχώς επιβεβαιώνεται η προηγούμενη άποψή μου.

Μιλάμε ξεκάθαρα για δύο επί της ουσίας βεβαιωμένα (σιγά - σιγά αρχίζουν να το ψελίζουν) περιστατικά μερικής (τουλάχιστον) τήξης πυρήνα (αντιδραστήρες 1 και 3) , ενώ ένας ακόμα βαίνει ταχέως προς τήξη, αν δεν την έχει ήδη πάθει....

Η παραγωγή ενέργειας από πυρηνική σχάση δεν είναι ούτε ασφαλής, ούτε διαχειρίσιμη.

Τουλάχιστον ας σταματήσει η καταστροφή εδώ.

Πυρηνικά Ψέματα

H προσπάθεια εφησυχασμού της κοινής γνώμης από ΜΜΕ και "ειδικούς" της πυρηνικής τεχνολογίας σχετικά με το πυρηνικό ατύχημα στον αντιδραστήρα Νο 1 της Φουκοσίμα στην Ιαπωνία, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Θα αργήσουν αρκετά να παραδεχθούν την αλήθεια.
Η αλήθεια είναι ότι ο αντιδραστήρας Νο 1 έχει ήδη υποστεί μερική (τουλάχιστον) τήξη. (Παίρνω το ρίσκο για την πρόβλεψη αυτή).

Αλλιώς δεν εξηγείται η διαρροή ραδιενεργών ισοτόπων Καισίου και Ιωδίου στην ατμόσφαιρα.
Αυτό πρακτικά ισοδυναμεί με ένα ατύχημα επιπέδου παρόμοιου με αυτό του Three Mile Island που συνέβη το 1979 στις ΗΠΑ, άσχετα με το ότι δεν το παραδέχονται. Να θυμίσω ότι και τότε είχε γίνει τήξη του πυρήνα (core) χωρίς να γίνει διάρρηξη του καλύματος (casing).

Και όχι μόνο αυτό! Ήδη οι πηγές αναφέρουν ότι και ο αντιδραστήρας Νο 3 φαίνεται να έχει πρόβλημα! Και το χειρότερο είναι ότι ο Νο 3 χρησιμοποιεί ως καύσιμο εκτός από Ουράνιο (όπως ο Νο 1) ΚΑΙ Πλουτώνιο, το οποίο ως υλικό πέραν της ραδιενέργειας είναι επιπλέον απείρως πιο τοξικό.....

Η συγκάλυψη έχει πολλές πτυχές.
Παρατηρείστε ότι οι περισσότεροι ειδικοί που εμφανίζονται στα ΜΜΕ είναι κυρίως εκπρόσωποι σε διεθνείς οργανισμούς σχετικούς με την πυρηνική βιομηχανία. Κάποιον ανεξάρτητο επιστήμονα (π.χ. τον καθηγητή Γεράνιο) ΔΕΝ είδα ακόμα στα κανάλια...
Παρατηρείστε την προσπάθεια που γίνεται να μας πείσουν ότι ο αντιδραστήρας του Τσερνόμπιλ ήταν εντελώς άλλoς τύπος αντιδραστήρα απ' αυτόν της Φουκοσίμα. Ψέμα! Και οι δύο αντιδραστήρες είναι τύπου BWR (Boiling Water Reactor). Η διαφορά έγκειται στις κατασκευαστικές ιδιαιτερότητες του σοβιετικού αντιδραστήρα οι οποίες σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης δυσκόλευαν πολύ την ανάκτηση ελέγχου, καθώς και το γεγονός ότι οι Σοβιετικοί (βέβαιοι για το ασφαλές της πυρηνικής τεχνολογίας) δεν έβαζαν ποτέ περιβλήματα ασφαλείας γύρω από την καρδιά του συστήματος......
Θυμηθείτε πόσο "κακοί", "εγκληματίες" και "άχρηστοι" ήταν οι Σοβιετικοί που έκρυβαν το περιστατικό (που σαφώς δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου), ενώ για την σημερινή συγκάλυψη απλά δεν τρέχει μία......

Μάθετε επίσης ότι η ηλεκτρική εταιρεία που εκμεταλλεύεται την πυρηνική εγκατάσταση (TEPCO) έχει και στο παρελθόν κατηγορηθεί για συγκάλυψη πληροφοριών. Αντιγράφω από εδώ:
"Tepco itself has been implicated in a series of cover-ups down the years. In 2002, the chairman and four other executives resigned, suspected of having falsified safety records at Tepco power stations. Further examples of falsification were identified in 2006 and 2007."

Σε κάθε περίπτωση μέχρι τώρα έχουν εκκενωθεί 200.000 άτομα από τη γύρω περιοχή (πηγή), ενώ θα πρέπει να ξέρουμε ότι και οι δύο αντιδραστήρες πρέπει να θεωρούνται εντελώς αχρηστευμένοι δια παντός....

Συμπέρασμα:

• Η εξουσία και τα συμφέροντα της πυρηνικής βιομηχανίας, είτε αυτά είναι σοβιετικά είτε Δυτικά, ΠΑΝΤΑ θα μας κρύβουν την αλήθεια σε τέτοια ζητήματα. Είναι πολλά τα λεφτά και βαρύ το prestige......
• Η προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια για την επαναφορά των πυρηνικών εργοστασίων στο προσκήνιο της παραγωγής ενέργειας με αφορμή την αύξηση των τιμών του πετρελαίου και με βιτρίνα την (δήθεν) περιβαλλοντικά "καθαρή"(!!!!) και "ασφαλή" πυρηνική ενέργεια, δεν είναι παρά ένα καλοσχεδιασμένο σχέδιο της πυρηνικής βιομηχανίας να επιβιώσει, καθώς μετά το Τσερνόμπιλ ο αριθμός των πυρηνικών εργοστασίων έχει πέσει κατακόρυφα.

Και το σπουδαιότερο:
Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η παραγωγή πυρηνικής ενέργειας από σχάση, ούτε ασφαλής είναι, ούτε φιλική στο περιβάλλον, όσο και αυστηρά να είναι τα μέτρα ασφαλείας, όσο και τεχνολογικά καταρτισμένοι να είναι οι χειριστές αυτής της τεχνολογίας.

Η παραγωγή πυρηνικής ενέργειας από σχάση είναι μια τεχνολογία ξεπερασμένη, εγγενώς ατελής και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ που πρέπει σταδιακά να εξαλειφθεί .

Μήπως ήρθε η ώρα σε Παγκόσμια Κλίμακα να ρίξουμε όλο το βάρος στις ΑΠΕ και σε άλλες ασφαλείς περιβαλλοντικά τεχνολογίες; Μήπως;

Υπάρχουν λύσεις της οικονομικής κρίσης;

..... ή μήπως όπως όλοι με μια φωνή θέλουν να μας πείσουν : Τhere Is No Alternative (η γνωστή ΤΙΝΑ) και κατά συνέπεια "σκάστε και τραβήξτε κουπί";;;;;;

Το ζήτημα είναι τεράστιο, όπως τεράστιος είναι και ο όγκος της προπαγάνδας που δεχόμαστε καθημερινά από τα ΜΜΕ για να πεισθούμε πως πρέπει πάλι όλοι εμείς οι τεμπέληδες και κοπρίτες να υποστούμε το κόστος της χρεωκοπίας ώστε να σωθούν οι Τράπεζες.

Θα αναδημοσιεύσω λοιπόν την πρόταση του καθηγητή Γ. Βαρουφάκη, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι ούτε επαναστατική, ούτε αντισυμβατική, ούτε γραφική, ούτε τίποτε απ' όλα αυτά που τα ΜΜΕ "στολίζουν" σε όποιον τολμήσει να φέρει αντίρρηση στις νεο-φιλελεύθερες ιδεοληψίες.

Είναι μία συμβατική λύση εντός του συστήματος, από έναν άνθρωπο που φαίνεται ότι μπορεί να σκέφτεται κάτι παραπάνω απ' ότι τα "λογιστάκια" που μας κυβερνούν πανευρωπαϊκά.

Όλo το κείμενο είναι εδώ:
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5718

Θα παραθέσω μόνο τις προτάσεις:

"Η Φύση της Κρίσης και της έως τώρα Αποτυχίας

Η ευρωζώνη αντιμετωπίζει τρεις κρίσεις ταυτόχρονα: (1) κρίση κρατικών χρεών, (2) κρίση τραπεζικού συστήματος, και (3) κρίση επενδύσεων. (Θα μπορούσα να προσθέσω και μια τέταρτη κρίση: την κρίση των δημοκρατικών θεσμών της ΕΕ, κάτι που έκανα εδώ. Δεν θα το κάνω όμως για να μην προσθέσω κι άλλη έκταση σε ένα ήδη μακροσκελές κείμενο.)

Ο λόγος τώρα που οι έως τώρα πολιτικές και οι νέοι θεσμοί (π.χ. το Ταμείο EFSF, το μέγα δάνειο προς την Ελλάδα κλπ) απέτυχαν να σταματήσουν την Κρίση, είναι απλούστατος: Η ΕΕ προσπάθησε να λύσει την μία από τις τρεις εκφάνσεις της Κρίσης (εκείνη του δημόσιου χρέους), χωρίς να κάνει το παραμικρό για τις άλλες δύο εκφάνσεις της. Λογικό είναι μια τέτοια μερική απάντηση στην Κρίση (ιδίως όταν βασίζεται σε μέτρα που διογκώνουν το πρόβλημα, π.χ. ακριβά δάνεια σε πτωχευμένα κράτη, τα οποία μάλιστα αντλούνται μέσω τοξικών παραγώγων, πολιτική λιτότητας που μειώνει την φορολογική βάση κλπ) να αποτύχει.

Τέσσερεις βασικές αρχές που πρέπει να διέπουν την λύση-πακέτο

Πρώτον, να χτυπάει και τις τρεις αλληλοσυνδεόμενες κρίσεις ταυτόχρονα: το χρέος, τις τραπεζικές ζημίες και την έλλειψη επενδύσεων. Δεύτερον, να προβλέπει συμψηφισμό κάποιων από τα χρέη των κρατών-μελών με κάποιες από τις ζημίες των τραπεζών, χωρίς αυτό να σημαίνει γενικό κούρεμα ομολόγων (έτσι ώστε να μην πλήττονται τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ιδιώτες μικρο-ομολογιούχοι). Τρίτον, η λύση-πακέτο να μην απαιτεί χρηματοδότηση από τον Γερμανό, τον Ολλανδό ή τον Φιλανδό φορολογούμενο. Τέλος, η λύση-πακέτο να μην απαιτεί μεγάλες θεσμικές αλλαγές στην ΕΕ (π.χ. ομοσπονδοποίηση) που, από πλευράς πολιτικού κόστους, είναι αδύνατες. Υπάρχει λύση-πακέτο που να πληροί και τις τέσσερις αυτές αρχές; Πιστεύουμε πως ναι. Και είναι η εξής, αποτελούμενη από τρεις πολιτικές (μια για κάθε έκφανση της Κρίσης) που πρέπει όμως να εφαρμοστούν από κοινού:

1η Πολιτική - Η λύση της Κρίσης Χρέους: Αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της ευρωζώνης χωρίς κόστος για τους φορολογούμενους είτε του ευρωπαϊκού Βορρά είτε του Νότου. (Φορέας: Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα)

Η ΕΚΤ να λειτουργήσει ως μοχλός που βοηθά την ευρωζώνη να μειώσει το συνολικό δημόσιο χρέος αλλά και να θέσει το χρέος των υπερχρεωμένων κρατών-μελών σε μια διαχειρίσιμη πορεία. Η βασική ιδέα είναι, κατόπιν αίτησης μιας χώρας, το κατά-Μάαστριχτ νόμιμο χρέος της (δηλαδή ομόλογά της ίσης αξίας με το 60% του ΑΕΠ της χώρας) να περάσει στην ΕΚΤ. Ο τρόπος είναι απλός: Στην περίπτωση της Ελλάδας, οι ομολογιούχοι δύνανται να εγγράψουν σε μια συγκεκριμένη υπηρεσία της ΕΚΤ το 40% των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που κατέχουν (καθώς το 60% του ΑΕΠ μας αντιστοιχεί περίπου στο 40% των ελληνικών ομολόγων). Αυτά τα ομόλογα πλέον τα εξυπηρετεί η ΕΚΤ. Για να το πράξει αυτό, εκδίδει η ίδια δικά της 10ετή ή και 30ετή ακόμα ομόλογα (ευρωομόλογα ή e-bonds) αρκετής αξίας ώστε να εξυπηρετείται το συγκεκριμένο ελληνικό χρέος. Σημειωτέον ότι τα ελληνικά ομόλογα που θα περάσουν με αυτόν τον τρόπο στην ΕΚΤ θα έχουν διαφορετικές ημερομηνίες λήξης. Κάποια θα λήγουν γρήγορα, άλλα σε 3 ή 5 ή 8 χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο εξακολουθεί να χρωστά τα χρήματα αυτά στην ΕΚΤ μόνο που του δίνεται η δυνατότητα να τα αποπληρώνει σε βάθος χρόνου και με επιτόκια που αντανακλούν εκείνα που εξασφάλισε η ΕΚΤ πουλώντας τα ευρωομόλογά της (επιτόκια της τάξης του 3%). Στην πράξη, η ΕΚΤ θα ανοίξει δανειακό λογαριασμό για το ελληνικό δημόσιο στον οποίο το κράτος μας θα καταβάλει ανά εξάμηνο τέτοια ποσά αποπληρωμής ώστε το κόστος αυτής της ουσιαστικής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους για την ΕΚΤ να είναι μηδενικό μακροπρόσθεσμα. Να λοιπόν πως μπορεί να γίνει ουσιαστική αναδιάρθρωση χωρίς να πληρώσει δεκάρα ούτε ο Γερμανός φορολογούμενος αλλά ούτε και το ΙΚΑ (που κατέχει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου).

Το παραπάνω θεσμικό πλαίσιο δίνει και άλλες δυνατότητες στην ΕΚΤ. Π.χ. κάθε φορά που μια τράπεζα ζητά από την ΕΚΤ ρευστότητα (δηλαδή ζεστό χρήμα) χωρίς να έχει εχέγγυα της προκοπής (π.χ. όπως κάνουν πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες σήμερα), η ΕΚΤ μπορεί να απαιτεί από αυτές να 'σκίζουν', ως αντάλλαγμα, ένα μέρος των ομολόγων που κατέχουν της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κλπ. Η ίδια η ΕΚΤ μπορεί να χρεώνει τον δανειακό λογαριασμό της Ελλάδας ή της Ιρλανδίας με ένα ποσοστό αυτών των διαγραμμένων χρεών (ώστε να καλύπτει τα κόστη της) όμως και οι χώρες αυτές θα βλέπουν το συνολικό τους χρέος να μειώνεται.

2η Πολιτική - Η λύση της Κρίσης Τραπεζικού Συστήματος: Καθάρισμα των βιβλίων των τραπεζών από τοξικά παράγωγα και προβληματικά κρατικά ομόλογα (Φορέας: Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας - EFSF)

Οι τράπεζες τις ευρωζώνης είναι γεμάτες με χαρτιά άνευ αξίας, τοξικά παράγωγα και κρατικά ομόλογα (πχ. ελληνικά ή ιρλανδικά) τα οποία φοβούνται ότι δεν θα πληρωθούν ποτέ στο ακέραιο. Αυτό κάνει τις τράπεζες να κηρύττουν στάση δανεισμού απέναντι σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ενισχύοντας τις υφεσιακές δυνάμεις που καθηλώνουν την Ευρώπη. Η ιδέα εδώ είναι απλή: Να υποχρεωθούν οι τράπεζες σε έναν σοβαρό λογιστικό έλεγχο (stress tests) που να παίρνει ως δεδομένο ένα κούρεμα των τοξικών της τάξης του 90% και ένα αντίστοιχο κούρεμα των ομολόγων των υπερχρεωμένων κρατών της τάξης του 30% με 50%. Στόχος αυτού του ελέγχου είναι να υπολογιστεί το νέο κεφάλαιο που απαιτείται για να μην κηρυχθούν πτωχευμένες ώστε, μετά τον υπολογισμό αυτόν, να τεθούν υπό το εξής δίλημμα: Είτε εκδίδουν νέες μετοχές σε βαθμό που να αντλήσουν τα απαιτούμενα κεφάλαια από επενδυτές είτε, σε περίπτωση που δεν τα καταφέρουν, να αποδεχθούν τα κεφάλαια αυτά από το EFSF με αντάλλαγμα μετοχές που θα παρακρατήσει το EFSF εκ μέρους των ευρωπαίων φορολογούμενων. Έτσι, οι τράπεζες εξυγιαίνονται και, κάποια στιγμή, το EFSF πουλάει τις μετοχές αυτές με κέρδος, το οποίο καλύπτει τα κόστη λειτουργίας του.

3η Πολιτική - Η λύση της Κρίσης Επενδύσεων: Ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη (Φορέας: Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, Ευρωπαϊκό Επενδυτικό Ταμείο)

Η 1η και η 2η Πολιτική θα βοηθήσουν να καταλαγιάσει εντυπωσιακά η Κρίση. Όμως τίποτα δεν μπορεί να την δαμάσει μιας δια παντός όσο η ισομερής ανάπτυξη. Τα τελευταία χρόνια οι επενδύσεις, γενικά στην ευρωζώνη, κινούνται σε χαμηλά επίπεδα και, ειδικότερα, έχουν καταβαραθρωθεί στην περιφέρεια. Αποτέλεσμα είναι η ευρωζώνη στο σύνολό της να χωλαίνει καθώς οι προβληματικές της περιοχές και χώρες λειτουργούν σαν βαρίδια που της μειώνουν την συνολική δυναμική. Μια τέτοια συγκυρία απαιτεί σημαντικές επενδύσεις που οι τράπεζες, ακόμα και μετά την εξυγίανση που θα φέρει η 2η Πολιτική, δεν θα χρηματοδοτήσουν.

Για αυτόν τον σκοπό υπάρχει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, η ΕΤΕπ. Η ΕΤΕπ έχει αστείρευτες χρηματοδοτικές ικανότητες και είναι 'ταγμένη' στην δημιουργία υποδομών αλλά και στην προαγωγή της κοινωνικής συνοχής μέσα πό επενδυτικά project που στοχεύουν στην υγεία, στην παιδεία, στις οικολογικές τεχνολογίες, στην αναμόρφωση των αστικών περιοχών (που τόσο ανάγκη έχουμε) κλπ. Το μόνο που σταματά την ΕΤΕπ από το να εκπονήσει ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη είναι το γεγονός ότι η ΕΤΕπ μπορεί να συγχρηματοδοτήσει μόνο το 50% ενός επενδυτικού έργου. Όμως το άλλο 50% πρέπει να έρθει από τον κρατικό προϋπολογισμό του κράτους-μέλους. Και επειδή τα κράτη-μέλη, ιδίως τα υπερχρεωμένα τα οποία έχουν την μέγιστη ανάγκη από επενδύσεις, δεν έχουν τα χρήματα για αυτό το 50%, η επένδυση απλώς δεν γίνεται.

Πως μπορεί να απεγκλωβιστεί η επενδυτική ικανότητα της ΕΤΕπ; Πολύ απλά, επιτρέποντας τα κράτη-μέλη να αντλούν το δικό τους 50% από τον δανειακό λογαριασμό που έχουν στην ΕΚΤ (βλ. 1η Πολιτική πιο πάνω) χωρίς αυτά τα δάνεια να προσμετρούνται στο εθνικό χρέος εφόσον το project έχει εγκριθεί από την ΕΤΕπ. Έτσι, η ΕΤΕπ μπορεί, με μια απλή θεσμική αλλαγή που δεν απαιτεί τροποποιήσεις των βασικών Συνθηκών της ΕΕ, να μετατραπεί στον μηχανισμό που θα επενδύει τα πλεονάσματα της ευρωζώνης σε παραγωγικές μονάδες λειτουργώντας έτσι ως ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ για την μετά την Κρίση ευρωζώνη.

Επίλογος

Στις παραπάνω γραμμές θελήσαμε να δώσουμε μια νότα αισιοδοξίας. Να δείξουμε ότι υπάρχει απάντηση στο ερώτημα: "Καλά, και ο έλληνας πρωθυπουργός, τι πρόταση για λύση-πακέτο θα μπορούσε να παρουσιάσει στην Σύνοδο Κορυφής;" Θεωρώ ότι μια τέτοια πρόταση θα έφερνε την κα Μέρκελ σε δύσκολη θέση. Δεν απαιτεί ούτε ένα ευρώ από τον Γερμανό φορολογούμενο. Δεν βασίζεται σε περαιτέρω δανεισμό των ισχυρών για να βοηθηθούν οι σπάταλοι ανίσχυροι. Απαιτεί από τις πτωχευμένες τράπεζες να πληρώσουν ένα μέρος της Κρίσης (όπως ζητά εδώ και καιρό η κα Μέρκελ) και να εξυγιανθούν είτε από μόνες τους είτε αποδεχόμενες κρατικά κεφάλαια που θα τις βοηθήσουν να ορθοποδήσουν πριν ξανα-ιδιωτικοποιηθούν. Τέλος, προωθεί νέα δάνεια μόνο στον βαθμό που συνεισφέρουν σε παραγωγικές επενδύσεις από τις οποίες κερδίζουν όλοι οι Ευρωπαίοι.

Εν συντομία, η πρότασή μας δείχνει ότι το πρόβλημα επιδέχεται τεχνοκρατικής λύσης που είναι, συνάμα, δίκαιη και ορθή. Οπότε θέτει τους έχοντες την εξουσία προ του αμείλικτου ερωτήματος: Γιατί δεν βρίσκετε, αν όχι αυτή την λύση-πακέτο, μια αντίστοιχη;"

Μήπως τελικά η ΤΙΝΑ είναι ψεύτρα;;;;

Αλήθειες, Ψέματα και Πατριδοκαπηλία

"Την θέση της Άγκυρας ότι το Καστελόριζο ανήκει στη Μεσόγειο και όχι στο Αιγαίο, με τη διευκρίνιση ότι δεν αμφισβητείται πως το νησί είναι ελληνικό, επανέλαβε και από την Αθήνα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον υπουργό Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα."

TA NEA 08/03/2011

Η παραπάνω δήλωση ανήκει στον ΥΠΕΞ της Τουρκίας Α. Νταβούτογλου και δεν λέει τίποτα άλλο από τα απολύτως αυτονόητα, δηλαδή ότι:

1. Το Καστελόριζο ανήκει στην Μεσόγειο και όχι στο Αιγαίο. Προφανές για όποιον ξέρει βασική γεωγραφία, αφού το Αιγαίο στο ανατολικό του όριο τελειώνει στα στενά Κρήτης-Κάσου-Καρπάθου-Ρόδου-Μ. Ασίας. Το Καστελόριζο είναι έξω από την νοητή αυτή γραμμή και ανήκει στο τμήμα της Ανατολικής Μεσογείου που λέγεται Λεβαντίνη.
2. Το νησί είναι Ελληνικό. Εξίσου προφανές που δεν αμφισβητείται και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.

Επ' αυτής λοιπόν της δηλώσεως έχουν γραφεί ένα κάρο μπούρδες κυρίως σε ιστοσελίδες και portal που ανήκουν στον κατ' ευφημισμό "πατριωτικό" χώρο. Αυτοί συνήθως ανήκουν σε δύο κατηγορίες ανθρώπων:

α) Σε αυτούς που κινούνται από ειλικρινή πατριωτικά κίνητρα, αλλά είναι παντελώς παραπληροφορημένοι χωρίς να γνωρίζουν την ουσία των θεμάτων
β) Σε αυτούς που εκφράζουν συμφέροντα περιοδικών "ειδικού τύπου" (δηλ. στρατιωτικών ζητημάτων) και οι οποίοι προφανώς θέλουν διαρκώς να εφευρίσκουν ανύπαρκτα ζητήματα σε δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων ώστε να δημιουργούν ψευδο-εντάσεις και να πουλούν έτσι φύλλα.

Ας θέσουμε λοιπον τα ζητήματα στην πραγματική τους βάση:

Το πρόβλημα ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία σε ότι αφορά το Καστελόριζο, ακούει στο όνομα ΑΟΖ, δηλ. Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και όχι σε θέματα κυριότητας επί της νήσου. Η ΑΟΖ είναι ένας νομικός όρος που πρωτοεμφανίστηκε στη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (Η ίδια συνθήκη αλλού αναφέρεται ως UNCLOS ή ως Συνθήκη του Montego Bay).

ΑΟΖ με απλά λόγια ονομάζεται μία ζώνη έξω από τις ακτές ενός Κράτους, εντός της οποίας το Κράτος δεν έχει κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά μόνο δικαιώματα οικονομικής εκμετάλλευσης. Η Ζώνη αυτή μπορεί να εκτείνεται ως και 200 ναυτ. μίλια έξω από τις ακτές του Κράτους. Όταν όμως στην περιοχή αυτή συνυπάρχει και η ΑΟΖ άλλου Κράτους, τότε το όριο των ΑΟΖ των δύο χωρών ακολουθεί τη Μέση Γραμμή, δηλ. την γραμμή που ισαπέχει από τη ακτογραμμή των δύο Κρατών. Η έννοια της ΑΟΖ εισήχθη το 1982 όπως είπαμε, και αντικατέστησε (ή καλύτερα συμπλήρωσε) την μέχρι τότε έννοια της Υφαλοκρηπίδας.
Η Υφαλοκρηπίδα είχε στο παρελθόν οριστεί ως η ζώνη εκείνη έξω από της ακτές ενός Κράτους, εντός της οποίας το βάθος της θάλασσας δεν υπερέβαινε τα 200 μέτρα. Κατά τα λοιπά, και οι δύο έννοιες παράγουν τα ίδια έννομα αποτελέσματα, δηλ. εντός της ΑΟΖ (ή της Υφαλοκρηπίδας) το Κράτος δεν έχει κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά μόνο δικαιώματα οικονομικής εκμετάλλευσης. Η μόνη διαφορά της ΑΟΖ με την Υφαλοκρηπίδα είναι ότι η πρώτη έχει μόνο νομικά χαρακτηριστικά, ενώ η δεύτερη είναι ΚΑΙ γεωλογική έννοια.

Το ζήτημα τώρα μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας είναι το εξής:

Η Ελλάδα (όπως και οι ΕΕ, ΗΠΑ, αλλά και οι περισσότερες χώρες) έχει υπογράψει την Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία δέχεται πως τα νησιά που μπορούν να συντηρήσουν οικονομική ζωή (όπως το Καστελόριζο) έχουν δική τους ΑΟΖ.
Η Τουρκία ΔΕΝ έχει υπογράψει την Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας και κατά συνέπεια ΔΕΝ δέχεται ότι τα νησιά έχουν δική τους ΑΟΖ, αλλά μόνο η ηπειρωτική χώρα.

Προφανώς καμία από τις δύο χώρες δεν πρόκειται να πεισθεί με απλή ανταλλαγή επιχειρημάτων να εγκαταλείψει τη θέση της. Άρα το μόνο που μπορεί να γίνει (εκτός πολεμικής σύρραξης) είναι το εξής:

• Είτε η Τουρκία να μπει στην ΕΕ, που συνεπάγεται ότι αυτόματα θα αποδεχτεί τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας καθώς αυτή είναι βασική και υποχρεωτική συνθήκη για όλα τα Κράτη Μέλη της ΕΕ (πράγμα μάλλον απίθανο.....),
• Είτε οι δύο χώρες να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αφού πρώτα υπογράψουν ένα "Συνυποσχετικό" όπως λέγεται, δηλ. αποδεχθούν από κοινού ότι θα συμμορφωθούν πλήρως με την όποια απόφαση του Δικαστηρίου.

Και εδώ υπάρχει ρίσκο για την Ελλάδα. Γιατί;

Γιατί η Ελλάδα σαφώς έχει το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος της. Συνήθως όμως η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι το Διεθνές Δικαστήριο έχει την τάση να εκδίδει αποφάσεις που να τηρούν κάποια "ισομέρεια". Ή σε απλά Ελληνικά, μια ενδεχόμενη απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης επί της χάραξης της Ελληνοτουρκικής ΑΟΖ, θα δικαιώσει την Ελλάδα, θα δώσει όμως και "κάτι" στην Τουρκία για να κρατήσει ισορροπίες....
Τι θα είναι αυτό το "κάτι", ουδείς γνωρίζει.......

Κάποια στιγμή θα πάμε νομοτελειακά στη Χάγη με την Τουρκία. Πρέπει όμως να προσέξουμε μερικά βασικά πράγματα:

1. Να πάμε για καθορισμό της ΑΟΖ. Και ΟΧΙ της Υφαλοκρηπίδας. Αν προσφύγουμε για καθορισμό της Υφαλοκρηπίδας, δίνουμε ένα επιχείρημα στην Τουρκία, γιατί η Υφαλοκρηπίδα είναι και γεωλογική έννοια. Οι Τούρκοι θα ισχυριστούν (όπως κάνουν και σήμερα) ότι τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου βρίσκονται πάνω στην Υφαλοκρηπίδα της Μ. Ασίας. Αυτό είναι μεν αδύναμο ως επιχείρημα, αλλά είναι επιχείρημα. Αντίθετα, όπως είπαμε, η ΑΟΖ δεν έχει καμία σχέση με γεωλογικά χαρακτηριστικά και αυτό στερεί από την Τουρκία τα όποια επιχειρήματα
2. Ίσως θα έπρεπε τώρα να ζητήσουμε καθορισμό της ΑΟΖ μόνο για την περιοχή Ρόδου - Καστελόριζου-Κύπρου και όχι για το Αιγαίο. Στην πρώτη περίπτωση θα εξεταστεί ένα μόνο θέμα, αυτό της ΑΟΖ του Καστελόριζου και έτσι δεν θα μπορούν εύκολα να υπάρξουν "εξισορροπητικά" ανταλλάγματα για την Τουρκία στην ενδεχόμενη απόφαση του Δικαστηρίου. Αν προσφύγουμε όμως και για το Αιγαίο και για την Αν. Μεσόγειο, μπορεί (υποθετικά μιλάω...) να κερδίσουμε πλήρως στο Αιγαίο και να χάσουμε την ΑΟΖ του Καστελόριζου........ Κι αν τα πετρέλαια (όπως φαίνεται από τις ενδείξεις) υπάρχουν μόνο στην περιοχή της Λεβαντίνης και όχι στο Αιγαίο;;;;;;;

Αυτά για ξέρουμε για τι μιλάμε, και που βρισκόμαστε, χωρίς προσπάθειες δημιουργίας εντυπώσεων και χωρίς εμπόριο πατριωτισμού

Δύση και Αραβικός Κόσμος

(Μέρος 2ο και τελευταίο)

Η έννοια των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων είναι μία νομική έννοια που κατά κύριο λόγο έγινε κομμάτι του διεθνούς και εθνικού δικαίου μετά το τέλος του Β' ΠΠ και την ίδρυση του ΟΗΕ. Η προάσπιση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων είναι μία πολύ σπουδαία υπόθεση και όπως συμβαίνει με όλες τις πολύ σπουδαίες υποθέσεις, έγινε και αυτή εργαλείο στο πεδίο άσκησης της διεθνούς πολιτικής. Η έννοια των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων συνδέεται άμεσα με την έννοια της Δημοκρατίας. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.

Ο Αραβικός κόσμος είναι ένας κόσμος με πολιτική κουλτούρα παντελώς διαφορετική απ' αυτή της Δύσης. Στον Αραβικό κόσμο η έννοια του κοινοβουλευτισμού ή της Δημοκρατίας (αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται ιστορικά) είναι ουσιαστικά άγνωστη. Η πολιτική κουλτούρα των Αράβων από την εποχή που πέρασαν υπό την Οθωμανική κυριαρχία και μετά, είναι μία κουλτούρα αυταρχισμού και δεσποτισμού. Προσθέτως, λόγω της δημιουργία "πλαστών" Αραβικών κρατών από τους Δυτικούς (όπως εξήγησα στο πρώτο μέρος), στα περισσότερα αραβικά κράτη δεν υπάρχει εθνική συνείδηση συνδεδεμένη με το Κράτος παρά μόνο με το εν γένει Αραβικό έθνος. Η εθνική συνείδηση των Αράβων είναι πρωτίστως συνδεδεμένη με το Αραβικό έθνος και αμέσως μετά με την τοπική φυλή. Πάντως όχι με το Κράτος. Για παράδειγμα, ο κάτοικος της Λιβύης αισθάνεται πρώτα άραβας και μετά "Warfallah" ή "Zawiya" ανάλογα σε πια φυλή (από τις πολλές) ανήκει. Στο τέλος μπορεί να νοιώθει και λίγο Λίβυος....

Είναι λοιπόν τουλάχιστον ανιστόρητο και ουτοπικό να προσπαθεί κάποιος να επιβάλει σε ένα Αραβικό κράτος πολίτευμα όμοιο με αυτό του δυτικού κοινοβουλευτισμού. Δεν γίνεται άνθρωποι που πιστεύουν στην εξουσία και τη δύναμη της φατρίας τους ή που έχουν μάθει να επιβιώνουν σε ένα δεσποτικό σύστημα χτισμένο γύρω από έναν "ηγέτη", ξαφνικά να αρχίζουν να σκέφτονται και να δρουν συλλογικά εντός κάποιου δημοκρατικού συστήματος.

Έτσι, η προσπάθεια της Δύσης να "επιβάλει" στα Αραβικά Κράτη πολιτικά συστήματα όμοια με αυτά των δυτικών χωρών, είναι:

• είτε τόσο ανιστόρητη και ανόητη που θα αποτύχει πριν καν εφαρμοστεί,
• είτε εξυπηρετεί ιδιοτελείς επιδιώξεις, που δεν είναι άλλες από τον έλεγχο των Αραβικών Κρατών, πάντα υπό το -ευγενές- πρόσχημα της προάσπισης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Ας θυμηθούμε τι έγινε πρόσφατα στο Ιράκ
Η Δύση για τους δικούς της λόγους επέλεξε να ξεμπερδέψει με τον Σαντάμ Χουσείν, ο οποίος με τα δυτικά μας στάνταρτς ήταν σίγουρα δικτάτορας και μάλιστα από τους πιο σκληρούς στην περιοχή. Ήταν μάλιστα τόσο σκληρός που μπορεί να είχε εξοντώσει αρκετές δεκάδες χιλιάδες αντιφρονούντες στο Ιράκ. Και θα πίστευε κανείς ότι με την ανατροπή του Σαντάμ και την εισβολή των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων, θα ξημέρωνε μια καλύτερη μέρα για τη χώρα.
Αποτέλεσμα της επέμβασης στο Ιράκ μέχρι τώρα: ίσως πάνω από 1.000.000 νεκροί!

Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: Μήπως κακώς τον φάγαμε το Σαντάμ, αν δούμε το θέμα από την ανθρωπιστική του πλευρά;

Το ίδιο φοβάμαι ότι πάει να συμβεί και τώρα στη Λιβύη.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ο Καντάφι ούτε μαζικές διώξεις πολιτικών του αντιπάλων έχει κάνει (σε σύγκριση με Σαντάμ Χ. ή Μουμπάρακ), ούτε η σύγκρουση στη Λιβύη έχει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Η σύγκρουση στη Λιβύη είναι περισσότερο σύγκρουση για το μοίρασμα της εξουσίας ανάμεσα στις φυλές της χώρας και πολύ λιγότερο αντικαθεστωτική εξέγερση, σε αντίθεση με την εξέγερση της Αιγύπτου που είχε πολιτικά χαρακτηριστικά. Αυτή φαίνεται να είναι η πραγματικότητα αν την δούμε έξω από την Δυτική θεώρηση. Αναντίρρητα, ο Καντάφι και γερασμένος είναι, και μεγαλομανής έχει καταντήσει, και διαταραγμένος ψυχικά μοιάζει, και καθεστώς νεποτισμού και οικογενειοκρατίας έχει εγκαταστήσει, αλλά δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή για τη Δύση να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς μαζί του. Ένας εμφύλιος πόλεμος τώρα στη Λιβύη θα τίναζε την παγκόσμια οικονομία στον αέρα! Η Δύση οφείλει αυτή τη στιγμή να δράσει διπλωματικά για να ισορροπήσει την πολιτική κατάσταση στη Λιβύη και όχι να ρίξει λάδι στη φωτιά με επέμβαση τύπου Ιράκ. Αν κάνει κάτι τέτοιο, θα πράξει για άλλη μια φορά ένα τραγικό λάθος!

Δεν είναι η ώρα για υποκριτικά παιχνίδια δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή.
Αν θέλει η Δύση να φέρει τη Δημοκρατία στον Αραβικό κόσμο, ας ξεκινήσει από το σκληρότερο καθεστώς της περιοχής, την Σαουδική Αραβία. Δεν θα το πράξει όμως ποτέ γιατί όταν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα καταπατώνται από τους "φίλους" μας ...... έ, δε τρέχει και τίποτα βρε αδελφέ!!

Τι μένει λοιπόν;
Όπως έγραψα στο πρώτο μέρος, η μόνη πολιτική δύναμη που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον Αραβικό Κόσμο είναι (είτε το θέλουμε - είτε όχι) το Πολιτικό Ισλάμ.

Και καλώς ή κακώς με γενναιότητα η Δύση πρέπει να ακολουθήσει τον διαφαινόμενο Μονόδρομο. Τη προσέγγιση και τη συνεργασία με το Πολιτικό Ισλάμ και την συνακόλουθη επίλυση του Παλαιστινιακού

Δύση και Αραβικός Κόσμος

(Μέρος 1ο)

Οι σχέσεις ανάμεσα στη Δύση και τον Αραβικό κόσμο τα τελευταία τουλάχιστον 100+ χρόνια, είναι σχέσεις πρακτικά μονομερείς. Ο Αραβικός κόσμος αντιμετωπίστηκε ως πεδίο άσκησης της Δυτικής αποικιοκρατικής πολιτικής που ενδυναμώθηκε ακόμα περισσότερο έπειτα από την μεταπολεμική ανακάλυψη των κοιτασμάτων πετρελαίου στη Μέση Ανατολή.

Μετά την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας τον 19ο αιώνα, Βρετανοί και οι Γάλλοι χώρισαν τον Αραβικό χώρο (Μέση Ανατολή, Β. Αφρική) σε κράτη - προτεκτοράτα, με την χρήση του πολύτιμου επιστημονικού και εθνολογικού εργαλείου που λέγεται .........χάρακας! Μια απλή ματιά στο χάρτη της περιοχής αποδεικνύει ότι τα σύνορα των Αραβικών κρατών μοιάζουν περισσότερο με τετραγωνισμένα οικόπεδα σε πολεοδομικό σχέδιο παρά με σύνορα κρατών.

Εφαρμόστηκε λοιπόν σε πρώτη φάση εναντίον των Αράβων η κλασική πετυχημένη Εγγλέζικη αρχή του "διαίρει & βασίλευε" απέναντι σε ένα έθνος με μακρόχρονη πολιτιστική παράδοση που μόλις εισέρχονταν στον μοντέρνο κόσμο μετά την Οθωμανική κατοχή. Κανείς ποτέ βέβαια δεν κατάλαβε σε τι διαφέρει η "εθνική" ταυτότητα του Ιρακινού σε σχέση με αυτή του Ιορδανού ή του Σύριου....

Ακολουθώντας λοιπόν τις ιστορικές εξελίξεις και την ανακάλυψη των πετρελαιοπηγών, η Δύση στη λογική και πάλι του "διαίρει & βασίλευε" εγκατέστησε μετά το τέλος του Β' ΠΠ (κλέβοντας βεβαίως τα αραβικά εδάφη της Παλαιστίνης και δημιουργώντας εκατόμβες αθώων θυμάτων) και έναν τοποτηρητή της στην περιοχή . Ο τοποτηρητής δεν είναι άλλος από το κράτος του Ισραήλ.

Έρχεται όμως το πλήρωμα του χρόνου και το ξεδόντιασμα του Βρετανικού αυτοκρατορικού Λέοντα παράγει ανά τον κόσμο τα λεγόμενα αντι-αποικιακά, απελευθερωτικά κινήματα. Στον Αραβικό κόσμο αυτή η πολιτική τάση εκφράζεται κυρίως μέσα από τα λεγόμενα Μπααθικά κινήματα που αναπτύσσονται σε όλο σχεδόν το αραβικό έθνος. Χαρακτηριστικά αυτών των πολιτικών κινημάτων είναι ο έντονος αντι-ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας σε ένα μείγμα με πατριωτικά, αλλά και σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά που εστιάζουν κυρίως στη δημιουργία κοινωνικού κράτους. Κύριος εκφραστής αυτού του κινήματος είναι ο Αιγύπτιος ηγέτης Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ, που κατορθώνει να διώξει τους δυτικούς από την οικονομική και πολιτική διοίκηση της Αιγύπτου και να εθνικοποιήσει την πολύτιμη για τη Δύση διώρυγα του Σουέζ μετά την αποτυχημένη Αγγλο-γαλλική στρατιωτική επέμβαση του 1956. Έτσι, οι ξεπεσμένοι πλέον Αγγλο-γάλλοι αποχωρούν πολιτικά από την περιοχή και τη θέση τους καταλαμβάνουν πια οι Αμερικάνοι, οι οποίοι εναγκαλίζονται πλήρως με το νεοϊδρυθέν Ισραήλ, που και επίσημα πλέον εκπροσωπεί την Δυτική πολιτική στην Μέση Ανατολή.

Από την άλλη πλευρά ο Μπααθισμός επεκτείνεται σε όλο σχεδόν τον αραβικό κόσμο. Μαζί με την Αίγυπτο ακολουθούν Συρία, Ιράκ, Ιορδανία (η οποία όμως κρατάει το βασιλιά της) και η Λιβύη. Η Αλγερία κατορθώνει το 1962 να διώξει τους Γάλλους αποικιοκράτες. Δημιουργείται η ιδεολογία του Παναραβισμού ως αντίδραση στην υποστηριζόμενη από τους Αμερικανούς Ισραηλινή πολιτική στην περιοχή, μια πολιτική που ξεσπιτώνει αραβικούς πληθυσμούς από τα πατρογονικά τους εδάφη. Ανακλαστικά, από τη στιγμή που οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το Ισραήλ, ο Αραβικός κόσμος προσεγγίζει την ΕΣΣΔ κυρίως για στρατιωτική και τεχνολογική υποστήριξη, όχι όμως πολιτικά. Ακολουθούν 2 μεγάλοι αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι (1967, 1973) και πλήθος μικρότερες συρράξεις. Η αραβοϊσραηλινή αντιπαράθεση είναι πλέον το κέντρο του ψυχρού πολέμου ΗΠΑ-ΕΣΣΔ.

Η συνέχεια λίγο-πολύ γνωστή. Το Ισραήλ επιβιώνει, η ΕΣΣΔ καταρρέει, οι Άραβες βάζουν νερό στο κρασί τους, η Δύση όμως εκδικείται............

Οι Μπααθιστές που ήταν εξαρχής "μαύρα πρόβατα" για τη Δύση, αλώνονται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Η Αίγυπτος πλέον υπό τον Μουμπάρακ γίνεται ο Νο2 σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή μετά το Ισραήλ, ο Καντάφι "συνεργάζεται" πλήρως μετά το 1990, το Ιράκ καταλαμβάνεται από Δυτικά στρατεύματα, η Ιορδανία κόβει τους δεσμούς της με τους παλαιστίνιους, η επανάσταση στην Αλγερία γίνεται καθεστώς, η Συρία κάθεται στ' αυγά της, κλπ.

Έτσι, απομένουν στη Μέση Ανατολή δύο είδη Αραβικά καθεστώτα:

• οι συμβιβασμένοι (ή αν προτιμάτε οι "ηττημένοι") και
• οι μόνιμοι συνεργάτες της Δύσης (Σαουδική Αραβία και κάτι Εμιράτα του κόλπου).

Και μέχρις εδώ όλα καλά για τη Δύση. Έλα όμως που πάντα στην ιστορία όλο και κάτι θα ξεμείνει. Και στην περίπτωσή μας ξέμεινε ένας λαός με μεγάλη ιστορία -ο Αραβικός- που νοιώθει προδομένος στα εθνικά του ζητήματα (παλαιστινιακό) και τελματωμένος μέσα σε ένα ασφυκτικό πολιτικό καθεστώς που παραμένει απαράλλαχτο επί δεκαετίες. Μην γελιόμαστε όμως. Και τα δύο αυτά δεινά είναι αποτέλεσμα 100% του Δυτικού σχεδιασμού και της Δυτικής πολιτικής απέναντι στους Άραβες.

Και εδώ μπαίνει ένας καθοριστικός παράγοντας:
Τα Μπααθικά κόμματα είχαν ένα βασικό πολιτικό μειονέκτημα. Δεν επέτρεψαν την δημιουργία καμίας πολιτικής δράσης εντός των αραβικών χωρών. Έτσι, μετά την κατάρευση ή την απαξίωση των αραβικών καθεστώτων, η μόνη υπαρκτή πολιτική δύναμη αυτή τη στιγμή στον Αραβικό κόσμο είναι το Πολιτικό Ισλάμ.

Το ζήτημα λοιπόν είναι αν το ποτάμι του πολιτικού ισλαμισμού μπορεί να γυρίσει πίσω.
Ή μάλλον το ζήτημα είναι αν το ποτάμι στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία θα έπρεπε να γυρίσει πίσω!

Φαίνεται ότι η Δύση έσπειρε ανέμους και αναμένεται να θερίσει θύελλες....

Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις .....

..... είχε πει κάποτε ο Τσαρούχης, σχολιάζοντας την νεο-ελληνική παράνοια.

Και τις τελευταίες μέρες το ρητό επιβεβαιώθηκε για άλλη μία φορά με τον πλέον τραγικό τρόπο, με αφορμή τον τραγικό θάνατο 2 νέων συνανθρώπων μας που υπηρετούσαν στην ΕΛ.ΑΣ. ως ειδικοί φρουροί.

Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή:

Πριν την έλευση της "εκσυγχρονιστικής" κυβέρνησης Σημίτη, η Αστυνομία απασχολούσε άνδρες και γυναίκες οι οποίοι καταλάμβαναν θέσεις αξιωματικών, υπαξιωματικών και απλών αστυφυλάκων μέσω των πανελληνίων εξετάσεων, όπως ακριβώς ισχύει και για τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων.
Όμως το σύστημα αυτό ήταν αξιοκρατικό και αντικειμενικό, άρα ανεπιθύμητο στην Ελληνική πραγματικότητα....
Έτσι το 1999 με το N.2734/1999 συστάθηκαν οι 1.000 πρώτες θέσεις Ειδικών Φρουρών, οι οποίες και συμπληρώθηκαν το 2000 με 1.300 θέσεις, το 2007 με 2000 νέες θέσεις και το 2009 με άλλες 1500 θέσεις, δηλ. 5800 φρουροί συνολικά (το 15% περίπου των ανδρών της ΕΛ.ΑΣ.). Υποτίθεται ότι οι άνθρωποι αυτοί προσλήφθηκαν για να φυλάσσουν σταθερούς στόχους (Πρεσβείες, Τράπεζες, συγκεκριμένα άτομα που έχρηζαν προστασίας) και γι αυτό δεν θεωρούνται (και δεν είναι βάσει του νόμου) μέχρι σήμερα Αστυφύλακες.

Για να λέμε λοιπόν τα πράγματα όπως είναι, οι κυβερνήσεις βρήκαν μέσω του θεσμού των ειδικών φρουρών έναν εύκολο τρόπο να παρακάμψουν κάθε είδους αξιοκρατία, εξετάσεις, κλπ, αφού οι θέσεις αυτές καταλαμβάνονταν εκτός διαδικασιών με τα λεγόμενα "αντικειμενικά κριτήρια". Δηλαδή οι κυβερνήσεις βρήκαν έναν εύσχημο τρόπο να διορίσουν ρουσφετολογικά τα "δικά μας" παιδιά και το κατάφεραν!

Γι αυτό οι ειδικοί φρουροί σύντομα έπαψαν να κάνουν αυτό για το οποίο τυπικά προσελήφθησαν (δηλαδή υπηρεσίες security και τίποτα περισσότερο!!!!) και άρχισαν να εκτελούν καθαρά αστυνομικά καθήκοντα. Φυσικά, αντίστοιχη της θέσεώς τους είναι και η εκπαίδευσή τους η οποία δεν έχει καμία σχέση με την εκπαίδευση ενός κανονικού Αστυνομικού. Πρόκειται για ολιγόμηνη εκπαίδευση, αντίστοιχη με αυτή που λαμβάνει ένας υπάλληλος της Karakitsos Security, αφού όπως προείπα ειδικός φρουρός σημαίνει εξ ορισμού σεκιουριτάς του Κράτους .....

Οι ίδιοι βέβαια ισχυρίζονται πως κάτι τέτοιο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού αρκετοί απ' αυτούς έχουν υπηρετήσει την στρατιωτική τους θητεία στα ΛΟΚ ή στους Αλεξιπτωτιστές. Μεγαλύτερη μπούρδα απ' αυτό το "επιχείρημα", δεν υπάρχει!!! Λες και αν κάποιος εκπαιδευτεί να καταλαμβάνει εχθρικές θέσεις εν καιρώ πολέμου (πχ Λοκατζής), αυτό αυτόματα τον καθιστά ικανό να ασκήσει το έργο της αστυνόμευσης!!!!! Αλλά είπαμε, στην Ελλάδα ό, τι δηλώσεις είσαι!

Βάζει λοιπόν το Κράτος παιδάκια 20-25 ετών να το παίζουν "αστυνόμοι" για 800€, και το τραγικότερο απ' όλα είναι ότι τα ίδια αυτά τα παιδάκια πιστεύουν κιόλας ότι είναι αστυνόμοι!!
Αλλά δεν φταίνε αυτοί! Δεν κατηγορείς έναν αδαή για την αμάθειά του!
Έτσι τους είπαν οι ανώτεροι, είναι και πιτσιρικάδες, ιδιαίτερη μόρφωση δεν έχουν, γυαλίζει και το αναθεματισμένο το σήμα του σερίφη στο μπράτσο, είναι και το σκουριασμένο το πιστολάκι καλή γκομενοπαγίδα στις καφετέριες του Μπουρναζίου, μαζί και η εντούρο, οπότε ..... έδεσε το γλυκό!!!!

Και από τότε σε ότι μαλακία ή ατύχημα γίνεται στην ΕΛ.ΑΣ., από πίσω κρύβεται σχεδόν πάντα ένας Ειδικός Φρουρός (θυμηθείτε: Κορκονέας - Γρηγορόπουλος, υπόθεση κλοπής Πακιστανών μικροπωλητών, προστασία μαγαζιών, κλπ). Και μετά αρχίζουν να έρχονται και τα αδικοχαμένα θύματα, όπως τα δύο παιδιά χθές ή ο ειδικός φρουρός που έμεινε ανάπηρος στα Ανώγεια (και εκεί από Καλάσνικοφ.....)

Και έτσι στην όμορφη χώρα μας είμαστε όλοι "ευχαριστημένοι":

• Οι πολιτικοί γιατί έκαναν τα ρουσφετάκια τους
• Οι ανώτεροι της ΕΛ.ΑΣ γιατί βρήκαν πρόθυμα "θύματα" να ρίξουν ως αθώα πρόβατα στον βωμό της όλο και πιο σκληρής εγκληματικότητας, νίπτοντας έτσι τας χείρας τους για τις τεράστιες δικές τους ευθύνες και ανικανότητες
  
• Τα κανάλια, για να γεμίσουν τα δελτία χύνοντας υποκριτικά δάκρυα για την τηλεθέαση
• Και εμείς για να καλύψουμε την ανάγκη μας στη δημιουργία ηρώων....

Υ.Γ.: Συγχωρέστε μου όμως μία τελευταία απορία, έτσι για το γαμώτο:
Ποιός ηλίθιος επιτελικός της ΕΛ.ΑΣ θεώρησε καλή ιδέα να στείλει μοτοσυκλετιστές να καταδιώξουν και να σταματήσουν αυτοκίνητο με κακοποιούς που διαπιστωμένα κατείχαν πολεμικά τυφέκια;;;
Τα πολυδιαφημισμένα ελικόπτερα με τις υπέρυθρες κάμερες της ΕΛ.ΑΣ., που ήταν προχθές το βράδυ;;