Ιαπωνία, Χιροσίμα 1945
Ιαπωνία, Φουκοσίμα 2011Η μία φωτογραφία από την άλλη απέχει χρονικά περίπου 65 χρόνια, δείχνει όμως το ίδιο ακριβώς πράγμα, στην ίδια ακριβώς χώρα.... Μικρά παιδιά, θύματα της πυρηνικής ενέργειας.
Η Ιαπωνία είναι η χώρα που γνώρισε για πρώτη φορά τι σημαίνει Πυρηνικός Εφιάλτης. Είναι η χώρα που ένοιωσε πάνω στο πετσί της δύο πυρηνικές εκρήξεις τον Αύγουστο του 1945. Και πέρα από τα άμεσα θύματα της έκρηξης, η Ιαπωνία είναι η πρώτη χώρα που έμαθε από πρώτο χέρι τι σημαίνει "μακροχρόνιες επιπτώσεις της έκθεσης σε ραδιενέργεια". Αργότερα, όλοι εμείς οι υπόλοιποι κάτοικοι του Πλανήτη πρωτοακούσαμε για την άγνωστη ως τότε πυρηνική ακτινοβολία από την συμφορά που έπεσε στα κεφάλια των Ιαπώνων το 1945.
Οι Ιάπωνες και η πολιτική τους ηγεσία, συντετριμμένοι μετά από το πάθημα τους το 1945, δήλωσαν ότι θα απέχουν από κάθε προσπάθεια κατασκευής ή διάδοσης πυρηνικών όπλων. (Εδώ που τα λέμε και τι να τα έκαναν τα πυρηνικά όπλα οι Ιάπωνες...). Επίσης, δεσμεύτηκαν ότι δεν θα επιτρέψουν την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων άλλων χωρών (δηλ. των ΗΠΑ) στο έδαφός τους.
Και τήρησαν την υπόσχεσή τους. Και έκαναν και πολύ όμορφες και ευαίσθητες τελετές μνήμης στις αρχές κάθε Αυγούστου, για να τιμήσουν τα θύματα και να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στα πυρηνικά.
Παράλληλα όμως αυτοί οι ευαισθητοποιημένοι(!;!;) και συνειδητοποιημένοι(!;!;) άνθρωποι (ή καλύτερα οι ηγεσίες τους), εγκατέστησαν 53 (!) συνολικά πυρηνικούς αντιδραστήρες στο έδαφός τους, κάνοντας την Ιαπωνία την τρίτη χώρα παγκοσμίως σε αριθμό εγκατεστημένων πυρηνικών μονάδων, ώστε να μην πληρώνουν ακριβά την ενέργεια τους καθώς δεν έχουν καμία πηγή πρώτης ύλης καυσίμων ορυκτών.
Και έρχεται του χρόνου το πλήρωμα μαζί με την ειρωνεία της τύχης και η Ιαπωνία 65 χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι βρίσκεται ξανά χτυπημένη από τη ραδιενέργεια......
Τι σχόλιο να κάνει κανείς;
Ότι ο Άνθρωπος είναι εγγενώς υποκριτής;
Ότι ενώ οι άνθρωποι ως κοινωνικά όντα εκφράζουν συλλογικές συμπεριφορές αλληλεγγύης, ταυτόχρονα η φύση του Ανθρώπου τον κάνει να ξεχνάει εύκολα τις συμφορές του σαν να μην υπήρξαν ποτέ;
Ότι όταν το Χρήμα και το Κέρδος έχουν το πάνω χέρι, οι συλλογικότητες πάνε περίπατο;
Όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα μήπως;
Και όταν τα παιδιά της Φουκοσίμα κοιτάξουν στα μάτια τον γονιό τους -όπως έκαναν και τα παιδιά της Χιροσίμα, 65 χρόνια πριν - και τον ρωτήσουν:
"Ω, τι κόσμος μπαμπά είναι αυτός που έφτιαξες για μένα;",
ο γονιός άραγε τι θα απαντήσει;
"Ξέρεις παιδί μου, μετά τη Χιροσίμα έμαθα καλά τι σημαίνει πυρηνική ενέργεια, αλλά το ξέχασα εύκολα και άφησα την πόρτα του ολέθρου ανοιχτή γιατί δεν ήθελα να πληρώνω ακριβά το ρεύμα ούτε εγώ, ούτε η βιομηχανία του κυριού Μιτσουμπίσι ή του κυρίου Χόντα που μου έδινε δουλειά ......."
Τι να πει κανείς;
Αν είναι έτσι, ας το αποδεχτούμε σιωπηρά κατά τα λεγόμενα και του Αλλάχ, όπως τα φαντάστηκε ο Νίκος Γκάτσος στον "Κεμάλ":
Η Ιαπωνία είναι η χώρα που γνώρισε για πρώτη φορά τι σημαίνει Πυρηνικός Εφιάλτης. Είναι η χώρα που ένοιωσε πάνω στο πετσί της δύο πυρηνικές εκρήξεις τον Αύγουστο του 1945. Και πέρα από τα άμεσα θύματα της έκρηξης, η Ιαπωνία είναι η πρώτη χώρα που έμαθε από πρώτο χέρι τι σημαίνει "μακροχρόνιες επιπτώσεις της έκθεσης σε ραδιενέργεια". Αργότερα, όλοι εμείς οι υπόλοιποι κάτοικοι του Πλανήτη πρωτοακούσαμε για την άγνωστη ως τότε πυρηνική ακτινοβολία από την συμφορά που έπεσε στα κεφάλια των Ιαπώνων το 1945.
Οι Ιάπωνες και η πολιτική τους ηγεσία, συντετριμμένοι μετά από το πάθημα τους το 1945, δήλωσαν ότι θα απέχουν από κάθε προσπάθεια κατασκευής ή διάδοσης πυρηνικών όπλων. (Εδώ που τα λέμε και τι να τα έκαναν τα πυρηνικά όπλα οι Ιάπωνες...). Επίσης, δεσμεύτηκαν ότι δεν θα επιτρέψουν την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων άλλων χωρών (δηλ. των ΗΠΑ) στο έδαφός τους.
Και τήρησαν την υπόσχεσή τους. Και έκαναν και πολύ όμορφες και ευαίσθητες τελετές μνήμης στις αρχές κάθε Αυγούστου, για να τιμήσουν τα θύματα και να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στα πυρηνικά.
Παράλληλα όμως αυτοί οι ευαισθητοποιημένοι(!;!;) και συνειδητοποιημένοι(!;!;) άνθρωποι (ή καλύτερα οι ηγεσίες τους), εγκατέστησαν 53 (!) συνολικά πυρηνικούς αντιδραστήρες στο έδαφός τους, κάνοντας την Ιαπωνία την τρίτη χώρα παγκοσμίως σε αριθμό εγκατεστημένων πυρηνικών μονάδων, ώστε να μην πληρώνουν ακριβά την ενέργεια τους καθώς δεν έχουν καμία πηγή πρώτης ύλης καυσίμων ορυκτών.
Και έρχεται του χρόνου το πλήρωμα μαζί με την ειρωνεία της τύχης και η Ιαπωνία 65 χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι βρίσκεται ξανά χτυπημένη από τη ραδιενέργεια......
Τι σχόλιο να κάνει κανείς;
Ότι ο Άνθρωπος είναι εγγενώς υποκριτής;
Ότι ενώ οι άνθρωποι ως κοινωνικά όντα εκφράζουν συλλογικές συμπεριφορές αλληλεγγύης, ταυτόχρονα η φύση του Ανθρώπου τον κάνει να ξεχνάει εύκολα τις συμφορές του σαν να μην υπήρξαν ποτέ;
Ότι όταν το Χρήμα και το Κέρδος έχουν το πάνω χέρι, οι συλλογικότητες πάνε περίπατο;
Όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα μήπως;
Και όταν τα παιδιά της Φουκοσίμα κοιτάξουν στα μάτια τον γονιό τους -όπως έκαναν και τα παιδιά της Χιροσίμα, 65 χρόνια πριν - και τον ρωτήσουν:
"Ω, τι κόσμος μπαμπά είναι αυτός που έφτιαξες για μένα;",
ο γονιός άραγε τι θα απαντήσει;
"Ξέρεις παιδί μου, μετά τη Χιροσίμα έμαθα καλά τι σημαίνει πυρηνική ενέργεια, αλλά το ξέχασα εύκολα και άφησα την πόρτα του ολέθρου ανοιχτή γιατί δεν ήθελα να πληρώνω ακριβά το ρεύμα ούτε εγώ, ούτε η βιομηχανία του κυριού Μιτσουμπίσι ή του κυρίου Χόντα που μου έδινε δουλειά ......."
Τι να πει κανείς;
Αν είναι έτσι, ας το αποδεχτούμε σιωπηρά κατά τα λεγόμενα και του Αλλάχ, όπως τα φαντάστηκε ο Νίκος Γκάτσος στον "Κεμάλ":
Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου