(Μέρος 2ο και τελευταίο)
Η έννοια των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων είναι μία νομική έννοια που κατά κύριο λόγο έγινε κομμάτι του διεθνούς και εθνικού δικαίου μετά το τέλος του Β' ΠΠ και την ίδρυση του ΟΗΕ. Η προάσπιση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων είναι μία πολύ σπουδαία υπόθεση και όπως συμβαίνει με όλες τις πολύ σπουδαίες υποθέσεις, έγινε και αυτή εργαλείο στο πεδίο άσκησης της διεθνούς πολιτικής. Η έννοια των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων συνδέεται άμεσα με την έννοια της Δημοκρατίας. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.
Ο Αραβικός κόσμος είναι ένας κόσμος με πολιτική κουλτούρα παντελώς διαφορετική απ' αυτή της Δύσης. Στον Αραβικό κόσμο η έννοια του κοινοβουλευτισμού ή της Δημοκρατίας (αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται ιστορικά) είναι ουσιαστικά άγνωστη. Η πολιτική κουλτούρα των Αράβων από την εποχή που πέρασαν υπό την Οθωμανική κυριαρχία και μετά, είναι μία κουλτούρα αυταρχισμού και δεσποτισμού. Προσθέτως, λόγω της δημιουργία "πλαστών" Αραβικών κρατών από τους Δυτικούς (όπως εξήγησα στο πρώτο μέρος), στα περισσότερα αραβικά κράτη δεν υπάρχει εθνική συνείδηση συνδεδεμένη με το Κράτος παρά μόνο με το εν γένει Αραβικό έθνος. Η εθνική συνείδηση των Αράβων είναι πρωτίστως συνδεδεμένη με το Αραβικό έθνος και αμέσως μετά με την τοπική φυλή. Πάντως όχι με το Κράτος. Για παράδειγμα, ο κάτοικος της Λιβύης αισθάνεται πρώτα άραβας και μετά "Warfallah" ή "Zawiya" ανάλογα σε πια φυλή (από τις πολλές) ανήκει. Στο τέλος μπορεί να νοιώθει και λίγο Λίβυος....
Είναι λοιπόν τουλάχιστον ανιστόρητο και ουτοπικό να προσπαθεί κάποιος να επιβάλει σε ένα Αραβικό κράτος πολίτευμα όμοιο με αυτό του δυτικού κοινοβουλευτισμού. Δεν γίνεται άνθρωποι που πιστεύουν στην εξουσία και τη δύναμη της φατρίας τους ή που έχουν μάθει να επιβιώνουν σε ένα δεσποτικό σύστημα χτισμένο γύρω από έναν "ηγέτη", ξαφνικά να αρχίζουν να σκέφτονται και να δρουν συλλογικά εντός κάποιου δημοκρατικού συστήματος.
Έτσι, η προσπάθεια της Δύσης να "επιβάλει" στα Αραβικά Κράτη πολιτικά συστήματα όμοια με αυτά των δυτικών χωρών, είναι:
Ας θυμηθούμε τι έγινε πρόσφατα στο Ιράκ
Η Δύση για τους δικούς της λόγους επέλεξε να ξεμπερδέψει με τον Σαντάμ Χουσείν, ο οποίος με τα δυτικά μας στάνταρτς ήταν σίγουρα δικτάτορας και μάλιστα από τους πιο σκληρούς στην περιοχή. Ήταν μάλιστα τόσο σκληρός που μπορεί να είχε εξοντώσει αρκετές δεκάδες χιλιάδες αντιφρονούντες στο Ιράκ. Και θα πίστευε κανείς ότι με την ανατροπή του Σαντάμ και την εισβολή των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων, θα ξημέρωνε μια καλύτερη μέρα για τη χώρα.
Αποτέλεσμα της επέμβασης στο Ιράκ μέχρι τώρα: ίσως πάνω από 1.000.000 νεκροί!
Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: Μήπως κακώς τον φάγαμε το Σαντάμ, αν δούμε το θέμα από την ανθρωπιστική του πλευρά;
Το ίδιο φοβάμαι ότι πάει να συμβεί και τώρα στη Λιβύη.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ο Καντάφι ούτε μαζικές διώξεις πολιτικών του αντιπάλων έχει κάνει (σε σύγκριση με Σαντάμ Χ. ή Μουμπάρακ), ούτε η σύγκρουση στη Λιβύη έχει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Η σύγκρουση στη Λιβύη είναι περισσότερο σύγκρουση για το μοίρασμα της εξουσίας ανάμεσα στις φυλές της χώρας και πολύ λιγότερο αντικαθεστωτική εξέγερση, σε αντίθεση με την εξέγερση της Αιγύπτου που είχε πολιτικά χαρακτηριστικά. Αυτή φαίνεται να είναι η πραγματικότητα αν την δούμε έξω από την Δυτική θεώρηση. Αναντίρρητα, ο Καντάφι και γερασμένος είναι, και μεγαλομανής έχει καταντήσει, και διαταραγμένος ψυχικά μοιάζει, και καθεστώς νεποτισμού και οικογενειοκρατίας έχει εγκαταστήσει, αλλά δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή για τη Δύση να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς μαζί του. Ένας εμφύλιος πόλεμος τώρα στη Λιβύη θα τίναζε την παγκόσμια οικονομία στον αέρα! Η Δύση οφείλει αυτή τη στιγμή να δράσει διπλωματικά για να ισορροπήσει την πολιτική κατάσταση στη Λιβύη και όχι να ρίξει λάδι στη φωτιά με επέμβαση τύπου Ιράκ. Αν κάνει κάτι τέτοιο, θα πράξει για άλλη μια φορά ένα τραγικό λάθος!
Δεν είναι η ώρα για υποκριτικά παιχνίδια δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή.
Αν θέλει η Δύση να φέρει τη Δημοκρατία στον Αραβικό κόσμο, ας ξεκινήσει από το σκληρότερο καθεστώς της περιοχής, την Σαουδική Αραβία. Δεν θα το πράξει όμως ποτέ γιατί όταν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα καταπατώνται από τους "φίλους" μας ...... έ, δε τρέχει και τίποτα βρε αδελφέ!!
Τι μένει λοιπόν;
Όπως έγραψα στο πρώτο μέρος, η μόνη πολιτική δύναμη που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον Αραβικό Κόσμο είναι (είτε το θέλουμε - είτε όχι) το Πολιτικό Ισλάμ.
Και καλώς ή κακώς με γενναιότητα η Δύση πρέπει να ακολουθήσει τον διαφαινόμενο Μονόδρομο. Τη προσέγγιση και τη συνεργασία με το Πολιτικό Ισλάμ και την συνακόλουθη επίλυση του Παλαιστινιακού
Η έννοια των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων είναι μία νομική έννοια που κατά κύριο λόγο έγινε κομμάτι του διεθνούς και εθνικού δικαίου μετά το τέλος του Β' ΠΠ και την ίδρυση του ΟΗΕ. Η προάσπιση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων είναι μία πολύ σπουδαία υπόθεση και όπως συμβαίνει με όλες τις πολύ σπουδαίες υποθέσεις, έγινε και αυτή εργαλείο στο πεδίο άσκησης της διεθνούς πολιτικής. Η έννοια των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων συνδέεται άμεσα με την έννοια της Δημοκρατίας. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.
Ο Αραβικός κόσμος είναι ένας κόσμος με πολιτική κουλτούρα παντελώς διαφορετική απ' αυτή της Δύσης. Στον Αραβικό κόσμο η έννοια του κοινοβουλευτισμού ή της Δημοκρατίας (αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται ιστορικά) είναι ουσιαστικά άγνωστη. Η πολιτική κουλτούρα των Αράβων από την εποχή που πέρασαν υπό την Οθωμανική κυριαρχία και μετά, είναι μία κουλτούρα αυταρχισμού και δεσποτισμού. Προσθέτως, λόγω της δημιουργία "πλαστών" Αραβικών κρατών από τους Δυτικούς (όπως εξήγησα στο πρώτο μέρος), στα περισσότερα αραβικά κράτη δεν υπάρχει εθνική συνείδηση συνδεδεμένη με το Κράτος παρά μόνο με το εν γένει Αραβικό έθνος. Η εθνική συνείδηση των Αράβων είναι πρωτίστως συνδεδεμένη με το Αραβικό έθνος και αμέσως μετά με την τοπική φυλή. Πάντως όχι με το Κράτος. Για παράδειγμα, ο κάτοικος της Λιβύης αισθάνεται πρώτα άραβας και μετά "Warfallah" ή "Zawiya" ανάλογα σε πια φυλή (από τις πολλές) ανήκει. Στο τέλος μπορεί να νοιώθει και λίγο Λίβυος....
Είναι λοιπόν τουλάχιστον ανιστόρητο και ουτοπικό να προσπαθεί κάποιος να επιβάλει σε ένα Αραβικό κράτος πολίτευμα όμοιο με αυτό του δυτικού κοινοβουλευτισμού. Δεν γίνεται άνθρωποι που πιστεύουν στην εξουσία και τη δύναμη της φατρίας τους ή που έχουν μάθει να επιβιώνουν σε ένα δεσποτικό σύστημα χτισμένο γύρω από έναν "ηγέτη", ξαφνικά να αρχίζουν να σκέφτονται και να δρουν συλλογικά εντός κάποιου δημοκρατικού συστήματος.
Έτσι, η προσπάθεια της Δύσης να "επιβάλει" στα Αραβικά Κράτη πολιτικά συστήματα όμοια με αυτά των δυτικών χωρών, είναι:
- είτε τόσο ανιστόρητη και ανόητη που θα αποτύχει πριν καν εφαρμοστεί,
- είτε εξυπηρετεί ιδιοτελείς επιδιώξεις, που δεν είναι άλλες από τον έλεγχο των Αραβικών Κρατών, πάντα υπό το -ευγενές- πρόσχημα της προάσπισης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Ας θυμηθούμε τι έγινε πρόσφατα στο Ιράκ
Η Δύση για τους δικούς της λόγους επέλεξε να ξεμπερδέψει με τον Σαντάμ Χουσείν, ο οποίος με τα δυτικά μας στάνταρτς ήταν σίγουρα δικτάτορας και μάλιστα από τους πιο σκληρούς στην περιοχή. Ήταν μάλιστα τόσο σκληρός που μπορεί να είχε εξοντώσει αρκετές δεκάδες χιλιάδες αντιφρονούντες στο Ιράκ. Και θα πίστευε κανείς ότι με την ανατροπή του Σαντάμ και την εισβολή των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων, θα ξημέρωνε μια καλύτερη μέρα για τη χώρα.
Αποτέλεσμα της επέμβασης στο Ιράκ μέχρι τώρα: ίσως πάνω από 1.000.000 νεκροί!
Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: Μήπως κακώς τον φάγαμε το Σαντάμ, αν δούμε το θέμα από την ανθρωπιστική του πλευρά;
Το ίδιο φοβάμαι ότι πάει να συμβεί και τώρα στη Λιβύη.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ο Καντάφι ούτε μαζικές διώξεις πολιτικών του αντιπάλων έχει κάνει (σε σύγκριση με Σαντάμ Χ. ή Μουμπάρακ), ούτε η σύγκρουση στη Λιβύη έχει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Η σύγκρουση στη Λιβύη είναι περισσότερο σύγκρουση για το μοίρασμα της εξουσίας ανάμεσα στις φυλές της χώρας και πολύ λιγότερο αντικαθεστωτική εξέγερση, σε αντίθεση με την εξέγερση της Αιγύπτου που είχε πολιτικά χαρακτηριστικά. Αυτή φαίνεται να είναι η πραγματικότητα αν την δούμε έξω από την Δυτική θεώρηση. Αναντίρρητα, ο Καντάφι και γερασμένος είναι, και μεγαλομανής έχει καταντήσει, και διαταραγμένος ψυχικά μοιάζει, και καθεστώς νεποτισμού και οικογενειοκρατίας έχει εγκαταστήσει, αλλά δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή για τη Δύση να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς μαζί του. Ένας εμφύλιος πόλεμος τώρα στη Λιβύη θα τίναζε την παγκόσμια οικονομία στον αέρα! Η Δύση οφείλει αυτή τη στιγμή να δράσει διπλωματικά για να ισορροπήσει την πολιτική κατάσταση στη Λιβύη και όχι να ρίξει λάδι στη φωτιά με επέμβαση τύπου Ιράκ. Αν κάνει κάτι τέτοιο, θα πράξει για άλλη μια φορά ένα τραγικό λάθος!
Δεν είναι η ώρα για υποκριτικά παιχνίδια δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή.
Αν θέλει η Δύση να φέρει τη Δημοκρατία στον Αραβικό κόσμο, ας ξεκινήσει από το σκληρότερο καθεστώς της περιοχής, την Σαουδική Αραβία. Δεν θα το πράξει όμως ποτέ γιατί όταν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα καταπατώνται από τους "φίλους" μας ...... έ, δε τρέχει και τίποτα βρε αδελφέ!!
Τι μένει λοιπόν;
Όπως έγραψα στο πρώτο μέρος, η μόνη πολιτική δύναμη που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον Αραβικό Κόσμο είναι (είτε το θέλουμε - είτε όχι) το Πολιτικό Ισλάμ.
Και καλώς ή κακώς με γενναιότητα η Δύση πρέπει να ακολουθήσει τον διαφαινόμενο Μονόδρομο. Τη προσέγγιση και τη συνεργασία με το Πολιτικό Ισλάμ και την συνακόλουθη επίλυση του Παλαιστινιακού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου