Εναλλακτικές λύσεις στην παραγωγή ενέργειας. Υπάρχουν;

(Φωτό: Πειραματική εγκατάσταση αντιδραστήρα σύντηξης)

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το πρόσφατο ατύχημα στο συγκρότημα των πυρηνικών αντιδραστήρων σχάσης (fission) της Φουκοσίμα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ατύχημα μετά το Τσερνόμπιλ, και σαφώς χειρότερο από αυτό του Three Mile Island.

Η εμπειρία έχει (δυστυχώς) αποδείξει ότι τα τελευταία 35 χρόνια έχουμε 3 σοβαρά πυρηνικά ατυχήματα (Three Mile Island, Τσερνόμπιλ, Φουκοσίμα), δηλαδή περίπου ένα ατύχημα ανά 10-15 χρόνια, αριθμός σαφώς υπερ-πολλαπλάσιος των προβλέψεων των εταιρειών πυρηνικής τεχνολογίας. Και είναι πια πολύ πιθανό ότι οι πιέσεις που θα ασκηθούν στις κυβερνήσεις από το αντιπυρηνικό κίνημα, θα οδηγήσουν στην παύση εγκατάστασης νέων πυρηνικών αντιδραστήρων σχάσης, τουλάχιστον στις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Προβάλει λοιπόν το εύλογο ερώτημα, τι θα γίνει με την παραγωγή ενέργειας σε παγκόσμιο επίπεδο αν κάποια στιγμή κλείσουν τα πυρηνικά εργοστάσια σχάσης; Δεν θα υπάρξει έλλειμμα ενέργειας; Κι αν ναι, πως αυτό θα καλυφθεί;

Το πρόβλημα είναι μεγάλο αν σκεφθούμε ότι αρκετές χώρες καλύπτουν σε πολύ μεγάλο ποσοστό τις ανάγκες τους σε ηλεκτρική ενέργεια από πυρηνικά εργοστάσια σχάσης. Π.χ. η Γαλλία σε ποσοστό 80% (!), η Ιαπωνία σε ποσοστό 35%, οι ΗΠΑ σε ποσοστό 20%, η Ρωσία σε ποσοστό 16%, κλπ.

Καταρχήν λοιπόν, δεν είναι δυνατό από τη μία μέρα στην άλλη να κλείσουν όλα αυτά τα πυρηνικά εργοστάσια. Αυτό που σε πρώτη φάση μπορεί να γίνει είναι να σταματήσει η εγκατάσταση νέων και σε δεύτερη φάση σταδιακά να κλείσουν και τα υπάρχοντα.

Τι θα τα αντικαταστήσει όμως;

Σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να αποκλείσουμε την προσφυγή στις παλιές τεχνολογίες καύσης καυσίμων (κάρβουνο, πετρέλαιο, αέριο) λόγω των γνωστών προβλημάτων που δημιουργούνται από την απελευθέρωση στην ατμόσφαιρα μεγάλων ποσοτήτων διοξειδίου του άνθρακα και την επακόλουθη επίδραση που αυτό θα έχει στην παγκόσμια κλιματική αλλαγή. Ίσως βέβαια οι νέες ιδέες για την αποθήκευση του CO2 σε βαθιά πετρώματα, να δώσουν μία -προσωρινή- λύση στο πρόβλημα.

Από κει και πέρα, πρέπει σίγουρα να αυξηθεί η συμμετοχή των ΑΠΕ στην παγκόσμια παραγωγή ενέργειας. Ήδη η ΕΕ ζητά από τα κράτη-μέλη να φτάσουν το 20% σε παραγωγή από ΑΠΕ μέχρι το 2020. Μάλιστα η Γερμανία που είχε δεσμευτεί (πριν την Μέρκελ) να κλείσει σταδιακά τα πυρηνικά της, παράγει ήδη μόνο από αιολικές πηγές περίπου 14GW ηλεκτρικής ενέργειας ετησίως! Σκεφτείτε ότι η συνολική παραγωγή ενέργειας στην Ελλάδα δεν υπερβαίνει τα 11GW ετησίως......

Και μένει η μεγάλη ελπίδα για την ανθρωπότητα:
Η πυρηνική σύντηξη (fusion).

Η πυρηνική σύντηξη είναι ο τρόπος παραγωγής ενέργειας που "χρησιμοποιούν" τ' αστέρια....
Πρόκειται για ελαφρά άτομα (συνήθως ισότοπα υδρογόνου ή Λίθιου) που συνενώνονται (εξ ου και ο όρος Σύντηξη) δημιουργώντας βαρύτερους πυρήνες (συνήθως Ηλίου) και μεγάλα ποσά ενέργειας. Ας σημειωθεί ότι η πυρηνική σχάση λειτουργεί με τον αντίθετο τρόπο. Βαρείς πυρήνες (συνήθως Ουράνιο ή Πλουτώνιο) διασπώνται σε ελαφρύτερους παράγωντας ενέργεια.

Η πυρηνική σύντηξη λοιπόν είναι ένας τελείως διαφορετικός τρόπος παραγωγής ενέργειας που παρουσιάζει σημαντικότατα πλεονεκτήματα σε σχέση με την πυρηνική σχάση:

• Χρησιμοποιεί πρώτη ύλη υδρογόνο ή Λίθιο που υπάρχει στη φύση σε τεράστιες ποσότητες
• Τα πυρηνικά απόβλητα που παράγει είναι απειροελάχιστα σε ποσότητα σε σχέση με αυτά που παράγουν οι αντιδραστήρες σχάσης
• Τα πυρηνικά απόβλητα που παράγει εκπέμπουν μόνο ακτινοβολία β, η οποία απορροφάται από μόλις 1-2 εκατοστά χαρτιού...
  
• Τα πυρηνικά απόβλητα που παράγει απενεργοποιούνται φυσικά μέσα σε λίγες δεκαετίες και όχι μέσα σε χιλιετίες όπως συμβαίνει με τα απόβλητα της σχάσης
  
• Εγγενώς δεν μπορεί να προκαλέσει ατυχήματα της κλίμακας του Τσερνόμπιλ ή της Φουκοσίμα καθώς κάθε στιγμή δεν χρησιμοποιούνται παραπάνω από μερικά γραμμάρια καύσιμης ύλης κατά την παραγωγή ενέργειες
  

και φυσικά δεν παράγει CO2. (Περισσότερα εδώ)

Βέβαια, όπως όλες οι τεχνολογίες έχει και μειονεκτήματα. Ένα από αυτά είναι ότι ένας τέτοιος αντιδραστήρας μετά το πέρας της επιχειρησιακής του ζωής πρέπει να "ταφεί" όπως ακριβώς και ένας κλασσικός αντιδραστήρας σχάσης.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι ότι προς το παρόν η εφαρμογή αυτής της τεχνολογίας δεν έχει ξεπεράσει το στάδιο του πειραματισμού. Οι πρώτες προσπάθειες ξεκίνησαν την δεκαετία του 1950 κυρίως από Βρετανούς και Σοβιετικούς. Σήμερα, χτίζεται στη Γαλλία ένας αντιδραστήρας σύντηξης παραγωγής 500MW με διεθνή συμμετοχή και κόστος 15 δις $ . Πρόκειται για το πρόγραμμα ITER (Περισσότερα εδώ).

Υπολογίζεται ότι ο πρώτος εμπορικός αντιδραστήρας σύντηξης θα είναι έτοιμος το 2040 , ενώ θα απαιτηθούν για την έρευνα και την κατασκευή του πρώτου εμπορικού αντιδραστήρα περίπου 80 δις $. Πολλά για την παγκόσμια κοινότητα; Δεν νομίζω, αν σκεφτούμε ότι μόνο το Ελληνικό χρέος είναι ήδη πάνω από 350 δις $.

Τα χρήματα που ετησίως ξοδεύονται για την έρευνα & ανάπτυξη της σύντηξης είναι περίπου το 1/4 αυτών που ξοδεύονται για την έρευνα & ανάπτυξη των υπαρχόντων τεχνολογιών σχάσης. (πηγή)

Γιατί λοιπόν αντί να ρίχνουμε αυτά τα χρήματα που σπαταλώνται στην (όπως έχω πει) ατελή, ανασφαλή, μη διαχειρίσιμη και επικίνδυνη τεχνολογία σχάσης, να μην επενδύσουμε στο μέλλον, δηλαδή στις ΑΠΕ και στην σύντηξη;;;;;

Μέχρι πότε η παγκόσμια κοινότητα θα κάνει τα χατίρια των συμφερόντων της πυρηνικής βιομηχανίας σχάσης;





Y.Γ.: Μόλις σήμερα αρχίζουν να λένε την αλήθεια (Πηγή):
Παραδέχτηκαν ότι το 70% των ράβδων καυσίμου του αντιδραστήρα Νο 1 και το 33% του αντιδραστήρα Νο 3, έχει "υποστεί ζημιές" και ότι υπάρχει τήξη στους πυρήνες και των δύο αντιδραστήρων. Σιγά - σιγά θα μας πούνε και για τον Νο 2 και δυστυχώς έπεται και συνέχεια...