Μέτρον – Ύβρις – Νέμεσις – Κάθαρσις

• 2^ο εξάμηνο 2010: Κόλπος του Μεξικού. Τεράστια οικολογική καταστροφή.
• 3^ος 2011: Ιαπωνία. Πυρηνική καταστροφή.

Είμαι σίγουρος ότι αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα βρούμε κι άλλα περιστατικά τα οποία προξένησαν πρόβλημα σε τοπικό ή ευρύτερο επίπεδο.

Τι προκάλεσε αυτά τα ατυχήματα; Οι εύκολες απαντήσεις είναι το ανθρώπινο λάθος συνδυασμένο με τις δυσκολίες του εγχειρήματος στην πρώτη περίπτωση και η δύναμη της φύσης στην άλλη. Είναι όμως έτσι; Μήπως αν μείνουμε σε αυτές ουσιαστικά προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε κάτι βαθύτερο; Παραβλέποντας την οικονομική διάσταση, αυτό που υποκρύπτεται είναι η εμπιστοσύνη στις τεχνικές δυνατότητες. Εμπιστοσύνη που πλέον δείχνει να έχει φτάσει στα όρια της αλαζονείας. Κι αναφέρομαι κυρίως στην τελευταία περίπτωση, αυτή της Ιαπωνίας. Παρακαλώ εξηγήστε μου, ποιος νοσηρός εγκέφαλος αποφάσισε να φτιαχτούν 53 πυρηνικά εργοστάσια στην πλέον σεισμογενή περιοχή του πλανήτη; Μια περιοχή που εκτός του ότι δίνει πολλούς σεισμούς, τους περισσότερους, δίνει και ισχυρότατους! Αν αυτό δεν είναι ύβρις τότε τι είναι; 

Άνθρωποι που βίωσαν τον πυρηνικό όλεθρο δεν συνετίστηκαν κι εγκατέστησαν τον θάνατο δίπλα στα σπίτια τους. Για πολλά χρόνια απολάμβαναν φτηνή ενέργεια. Με τι κόστος όμως τελικά! Ο μέσος ιάπωνας και μαζί με αυτόν και ο μέσος άνθρωπος σε όλο τον κόσμο έμαθαν για το καίσιο, το ιώδιο κι όλα τα στοιχεία που πλέον θα τα έχουμε στο… τραπέζι μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία όλων μας!

Το κακό είναι ότι θα ευαισθητοποιηθούμε όλοι μόνο για το διάστημα κατά το οποίο θα προβάλλεται η είδηση από τα ΜΜε. Μόλις αλλάξει η θεματολογία σχεδόν όλοι μας θα γυρίσουμε στην καθημερινότητα και τη νιρβάνα μας! Φυσικά αν συμβεί αυτό είναι εύλογο ότι είναι θέμα χρόνου να πάθουμε τα ίδια.

Ελπίζω να κατανοήσουμε ότι στο βωμό του κέρδους δεν πρέπει να θυσιάζουμε τίποτα και κυρίως τις ζωές μας… Επίσης, καλό θα ήταν να μη θεωρούμε εαυτούς παντοδύναμους αλλά να γνωρίσουμε τα όρια και τις αδυναμίες μας. Το θέμα λοιπόν είναι να ξαναβρούμε το απολεσθέν μέτρο. Σε αυτή τη χρονική περίοδο, κι όχι μόνο, έχουμε χάσει το μέτρο και συνεπεία αυτού έχουμε περάσει στην ύβρη. Αυτά τα οποία βιώνουμε είναι η απαρχή της Νέμεσης; Το μόνο βέβαιο είναι ότι τελικά θα έρθει η Κάθαρσις αλλά φοβάμαι τον τρόπο…

Εν κατακλείδι και συμπυκνωμένα:

Δεν πρέπει ο άνθρωπος να μεγαλοφρονεί, μια και είναι θνητός. Γιατί η περηφάνεια όταν ανθίζει, συνήθως καρπίζει σε στάχυα συμφοράς, απ’ όπου θερίζει θέρισμα γεμάτο δάκρυα  - Αισχύλος (Πέρσαι 820-822)