Ορμώμενος από το παραπάνω θα προσπαθήσω να δώσω μια διαφορετική διάσταση της προτεινόμενης επανάστασης.
Στα χρόνια που πέρασαν μάθαμε για επαναστάσεις, φτάσαμε στο σημείο να προτείνουμε και τέτοιες. Η αλήθεια είναι ότι, όπως δείχνουν τα πράγματα, τίποτα δεν πάει καλά στον κόσμο που ζούμε σήμερα. Φταίει το σύστημα; Πολλοί θ’ απαντήσουν ναι. Οι ίδιοι κι ακόμα περισσότεροι θα προτείνουν εναλλακτικές του υπάρχοντος συστήματος. Απόψεις και θεωρίες άκρως ενδιαφέρουσες. Θα χαιρόμουν δε ιδιαιτέρως να εφαρμόζονταν και να βλέπαμε τα αποτελέσματα όλων αυτών...
Στη δική μου θεώρηση λοιπόν, δεν χωράνε συστήματα σε αυτό το πρωταρχικό στάδιο που πιστεύω ότι βρισκόμαστε. Το όποιο συστημα για να λειτουργήσει προϋποθέτει συγκεκριμένους κώδικες και συμπεριφορές. Κι εκεί ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα. Ο άνθρωπος τελικά λειτουργεί άναρχα ακόμα και στα πλαίσια ενός στυγνού ολοκληρωτικού καθεστώτος. Για γενιές μας έμαθαν να λειτουργούμε ατομικιστικά στην ουσία αλλά με επίφαση συλλογικότητας με σκοπό την “καλύτερη διαβίωσή μας” αλλά και “το καλό της κοινωνίας μας”. Μόνο όταν το συμφέρον κάποιων το επέβαλλε ακούγαμε για συλλογικές δράσεις κι αυτό πρόσκαιρα! Μας δίδαξαν ώστε να γίνουμε αρπακτικά. Η απόλυτη εφαρμογή του διαίρει και βασίλευε! Μάλιστα είναι τόσο επιτυχημένη που δημιούργησαν ανθρώπους μονάχους κι ας βρίσκονται ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους. Μάθαμε να αδιαφορούμε για τον διπλανό.
Πως λοιπόν θα επαναστατήσει ο κόσμος και κυρίως ποιός κόσμος για να επιβάλλει τι ακριβώς; Είμαι σίγουρος ότι αν μαζευτούμε χίλια άτομα και συζητήσουμε για το τι πρέπει να γίνει θα ακουστούν χίλιες γνώμες. Δεν εξετάζω το πόσες θα είναι σωστές και πόσες λάθος μια και δεν ενδιαφέρει σε αυτή την περίπτωση. Σίγουρα όλοι θα συμφωνήσουν στα γενικά και στις διαπιστώσεις. Για παράδειγμα, θα συμφωνήσουν όλοι στο ότι πρέπει να πάψει η διαφθορά, πρέπει να έχουμε καλύτερη παιδεία, υγεία κλπ.. Όταν φτάσουμε στο δια ταύτα όμως, ο καθένας αναλόγως της παιδείας του και των συμφερόντων του θα προσπαθήσει να φέρει το διάλογο στα μέτρα του. Κι εδώ φτάνουμε στην αποτυχία του εγχειρήματος!
Η αποτυχία είναι βέβαιη γιατί σχεδόν πάντα στους σχεδιασμούς μας δεν λαμβάνουμε υπόψη μας το βασικό συστατικό, τον άνθρωπο και μάλιστα εξατομικευμένα! Είναι σα να προσπαθούμε να φτιάξουμε ουρανοξύστη με κύριο υλικό… πλίνθους! Δεν θα καταφέρουμε να τον τελειώσουμε ποτέ γιατί θα καταρρεύσει από το ίδιο του το βάρος! Άρα το πρωταρχικό υλικό παίζει τον σπουδαιότερο ρόλο. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά! Σε αυτό το σημείο έρχεται η πραγματική επανάσταση. Ποιά είναι αυτή; Πολύ απλά το να κάνουμε συνείδηση ότι μόνο μέσα από το σύνολο μπορεί να έρθει η προσωπική επιτυχία, η οποία θα έχει διάρκεια. Να αποφασίσουμε ότι με το να μεμψιμοιρούμε για την όποια κατάσταση δεν θα πετύχουμε ποτέ τίποτα. Πρέπει να γίνουμε ενεργοί πολίτες, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Πρέπει πρώτα από όλα να διορθωθούμε εμείς οι ίδιοι και μετά να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τους γύρω μας. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα καταφέρουμε τελικά έστω κάτι ελάχιστο. Αν πετύχουμε αυτά τότε θα έχουμε καταφέρει να απαλείψουμε τις αδυναμίες μας εκείνες στις οποίες το όποιο σύστημα βασίζεται για να εξουδετερώσει τις αντιστάσεις κι αντιδράσεις μας! Έτσι έχουμε στερήσει από το σύστημα τη δυνατότητα να αντιδράσει με ομαλό τρόπο, να μας χειραγωγεί για παράδειγμα, και το μόνο που του μένει πλέον είναι η βία. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση οι μάσκες θα πέσουν, θα στερηθεί αυτό ακόμα και την επίφαση δημοκρατίας που ευαγγελίζεται και θα μείνει γυμνό μπροστά στους πολίτες του να καταρρέει το ίδιο από τις δικές του αδυναμίες...
Εν κατακλείδι κάτι που έγραψε ο Νίτσε και που λέει σε μια γραμμή αυτό ακριβώς που πρέπει να κάνουμε κτήμα μας.
Μπραβο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή