Που το πάνε ή Που μας πάνε;

Η αντίληψη της ισχυρής Ελληνικής οικονομίας που μας είχαν έντεχνα καλλιεργήσει πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους οικονομικοί αναλυτές από την εποχή του Σημίτη, έσκασε ξαφνικά σαν μια τεράστια φούσκα μετά τις τελευταίες εκλογές του Οκτωβρίου του 2009.

Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, δηλαδή οι ίδιοι ακριβώς πολιτικοί, οι ίδιοι ακριβώς οικονομολόγοι, οι ίδιοι ακριβώς δημοσιογράφοι και σχολιαστές που έβλεπαν μια ταχέως αναπτυσσόμενη εύρωστη Ελλάδα δήθεν να συγκλίνει με τις κεντροευρωπαϊκές οικονομίες, οι ίδιοι ακριβώς "ανακάλυψαν" (sic) ότι η Ελλάδα είχε πια ένα τεράστιο χρέος που δεν γίνεται να πια εξυπηρετηθεί με ελληνικούς πόρους και κατά συνέπεια έδωσαν την οικονομική διακυβέρνηση της χώρας στους πιστωτές της, δηλ. το ΔΝΤ και την ΕΕ.

Ο τρόπος που έγινε αυτό σε ότι αφορά το κομμάτι της προπαγάνδας ήταν αριστοτεχνικά κατασκευασμένος και επιβλήθηκε με επιθετικό και συντριπτικό τρόπο πάνω στα κεφάλια και τις ψυχές μας. Ο κεντρικός άξονας της προπαγάνδας περιγράφεται με τη φράση "Μαζί τα φάγαμε!" που μετακύλησε τις ευθύνες για το οικονομικό αδιέξοδο από την κυρίαρχη οικονομική και πολιτική ελίτ πάνω στους απλούς πολίτες. Παράλληλα, δημιουργήθηκε ένα κλίμα μαζικής αλλά και ατομικής ενοχής στον καθένα από εμάς, άσχετα με την αντικειμενική του ευθύνη. Η όλη προσπάθεια έχει αντίστοιχο μόνο στις ψυχολογικές επιχειρήσεις που οργανώνονται από αντιμαχόμενες πλευρές κατά τη διάρκεια θερμών ή ψυχρών πολέμων.
Επ' αυτών των θεμάτων υπάρχουν εξαιρετικές ανάλυσεις της γνωστής ψυχολόγου Φωτεινής Τσαλίκογλου. Μια από αυτές σας προτρέπω να διαβάσετε εδώ.

Μετά όμως το αρχικό σοκ της ψυχολογικής επιχείρησης κατά του ελληνικού (και όχι μόνο) λαού, τα πράγματα άρχισαν σιγά-σιγά να ξεκαθαρίζουν στα μυαλά των πολιτών. Αρχικά αποκαλύφθηκε ότι οι πολιτικοί μας ταγοί δεν έπεσαν ξαφνικά από τα σύννεφα της οικονομικά ισχυρής Ελλάδας, αλλά ότι ήξεραν εδώ και καιρό (πόσο άραγε;) την αλήθεια.
(Θυμηθείτε το σχόλιο εδώ).

Κυρίως όμως, οι πολίτες αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι οι λύσεις που μας προτείνουν δεν είναι λύσεις. Το πρώτο Μνημόνιο, αυτό που δήθεν θα μας οδηγούσε στην έξοδο από τη κρίση, απέτυχε παταγωδώς σε όλους τους στόχους. Το σύστημα στη συνέχεια προσπάθησε να εφεύρει "νέα διέξοδα" επιβάλλοντας μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, το Μνημόνιο Νο2 (που το ονόμασαν "Μεσοπρόθεσμο" για να μην θυμίζει το πρώτο πρόγραμμα). Θα αποτύχει και αυτό και από Σεπτέμβρη θα μιλάμε για Μνημόνιο Νο3, που και γι αυτό θα βρουν κάποιο λιγότερο απεχθές όνομα. Και έπεται συνέχεια να είστε σίγουροι...

Και τα αλλεπάλληλα Μνημόνια είναι καταδικασμένα να αποτυγχάνουν γιατί ακόμα και ο πιο αδαής αντιλαμβάνεται ότι όταν κάποιος είναι υπερχρεωμένος, ΔΕΝ λύνει το πρόβλημά του αν δανειστεί ακόμα περισσότερα. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, μια καταχρεωμένη χώρα να βγει από το αδιέξοδο δανειζόμενη νέα κεφάλαια για να εξυπηρετεί τα χρέη της, την ίδια ώρα που βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερη ύφεση.

Μα θα πει κάποιος, τότε πως αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι κατέχοντες την εξουσία πανευρωπαϊκά; Πως επιδιώκουν να βγουν από το τούνελ των χρεών επιβάλλοντας μέτρα που οδηγούν στην ύφεση και στη μείωση του εθνικού πλούτου (ΑΕΠ); Δεν βλέπουν ότι οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε αδιέξοδο;

Η απάντηση είναι απλή και κυνική:
Δεν τους ενδιαφέρει να βγει η χώρα από το αδιέξοδο.
Τους ενδιαφέρει να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και τίποτε άλλο.

Ποια είναι όμως τα συμφέροντά τους;
Αν συμφωνήσουμε ότι αυτοί που επιβάλλουν τις "λύσεις" είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται στην οικονομική κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, τότε το να εντοπίσουμε τα συμφέροντά τους είναι απλό. Σε προηγούμενη ανάρτηση έχω δείξει ότι το βασικότερο ίσως πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας (αν το δούμε καθαρά λογιστικά) είναι η ανικανότητα του Κράτους να φορολογήσει άμεσα τον παραγόμενο πλούτο.

Αντ' αυτού η οικονομοπολιτική ελίτ:

• Ζητά να φορολογεί όλο και περισσότερο τους μισθωτούς και παράλληλα να ζητά μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων

• Ζητά την εκποίηση κάθε κοινωφελούς ή δημόσιας περιουσίας (από ΔΕΚΟ, μέχρι Δάση και παραλίες) σε περίοδο βαθιάς ύφεσης, άρα σε εξευτελιστικές τιμές. Ούτε αυτό είναι τυχαίο. Αυτές ακριβώς είναι οι "επενδυτικές ευκαιρίες" που ακούμε να μας διαφημίζουν στα ΜΜΕ. Μόνο που αυτές οι ευκαιρίες αφορούν μόνο αυτούς που διαχειρίζονται τεράστια κεφάλαια και όχι τον απλό πολίτη

• Ζητά με λύσσα τον περιορισμό του Δημόσιου Τομέα, όχι βέβαια γιατί αυτός είναι υπερτροφικός (παρά την προπαγάνδα των ΜΜΕ περί τούτου). Το πρόβλημα του Δημόσιου Τομέα στην Ελλάδα είναι η αποτελεσματικότητά του και όχι το μέγεθος του (που είναι κοντά στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο), για την αποτελεσματικότητα όμως δεν θα ακούσετε να μιλάει κανείς. Ο λόγος που ζητάνε τον περιορισμό του Δημόσιου Τομέα είναι η δημιουργία ιδιωτικών επιχειρήσεων εκεί που θα αποχωρήσει το Δημόσιο. Ήδη ετοιμάζεται η ιδιωτικοποίηση των Πολεοδομιών (βλ. εδώ) αλλά και των Εφορειών. Αυτές και αν είναι νέες "επενδυτικές ευκαιρίες", νέες ευκαιρίες για περισσότερα Κέρδη....

• Ζητά την πλήρη εξαθλίωση των δικαιωμάτων των Ιδιωτικών Υπαλλήλων στο όνομα της δήθεν αύξησης της "ανταγωνιστικότητας". Δεν πρόκειται όμως για αυτό. Πρόκειται για δίψα ακόμα μεγαλύτερης αύξησης των ιδιωτικών τους κερδών και τίποτε άλλο.
  

Με δύο λόγια, αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα (αλλά και διεθνώς) επιχειρείται μια τεράστια αναδιανομή πλούτου σε πρωτοφανή βαθμό (*)


Τι λοιπόν επιδιώκει η οικονομοπολιτική ελίτ;
Τι "λύση" θέλει να επιβάλει στην Ελλάδα;

• Θα χρεώσει τη χώρα ακόμα περισσότερο με τα επόμενα Μνημόνια που έρχονται,
• Θα συρρικνώσει το κοινωνικό κράτος,
• Θα μετακυλήσει το κόστος των βασικών κοινωνικών υπηρεσιών (Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση) στον πολίτη ώστε να μειώσει τα ελλείμματα του κράτους,
• Θα εξαθλιώσει ακόμα περισσότερο τον εργαζόμενο μέσω της κατάργησης εργασιακών δικαιωμάτων,
• Θα αγοράσει σε απίστευτα χαμηλές τιμές ΔΕΚΟ, κρατικά ακίνητα, Δάση, Αιγιαλούς & Παραλίες, νησιά,
• Θα παρεί στα χέρια της όλες τις υπάρχουσες ή μελλοντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας (ορυκτά καύσιμα, μέταλλα, κλπ)

και αφού κάνει όλα αυτά, θα πει "Δεν πάει άλλο με το χρέος σας", θα μειώσει τη φορολογία των επιχειρήσεων στο όνομα της ανάπτυξης και -κυρίως- τότε και μόνο τότε θα ρίξει ένα ωραιότατο κούρεμα (haircut), αφού πρώτα θα φροντίσει η χασούρα να έχει μετακυλιστεί (από τις Τράπεζες που τζόγαραν στα Ελληνικά Κρατικά Ομόλογα) στις κεντρικές οικονομίες των Ευρωπαϊκών καρτών, κατά το "Κορώνα κερδίζω, Γράμματα χάνεις!" ..........

Μετά όμως από όλα αυτά, ΔΕΝ θα υπάρχει Ελλάδα ως Ανεξάρτητη Χώρα, αλλά ένα προτεκτοράτο αγορασμένο από Ιδιώτες! Μια χώρα που δεν θα έχει πολίτες αλλά είλωτες να δουλέυουν για ένα κομμάτι ψωμί, σε μιά "πατρίδα" που δεν θα τους ανήκει...

Ελπίδα; Υπάρχει Ελπίδα;
Όσο ο λαός αρχίζει να αντιλαμβάνεται το "Που το Πάνε;", τότε ίσως και να υπάρχει Ελπίδα.........





_____________________________________________________________
(*) Αν θέλαμε να το δούμε από τη Μαρξιστική του σκοπιά, αυτό που ζούμε είναι μία κρίση του Καπιταλισμού. Και οι κρίσεις του Καπιταλισμού κατά τον Μάρξ οδηγούν σε δύο αποτελέσματα:

1. Καταστροφή Κεφαλαίου, όπως είδαμε στις ΗΠΑ με τα κανόνια των στεγαστικών ή όπως βλέπουμε στην Ελλάδα με την μείωση των εμπορικών αξιών ακινήτων ή επιχειρήσεων, και την ελεύθερη πτώση του Χρηματιστηρίου, και
   
2. Χτύπημα και καταβαράθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Επ' αυτού δεν χρειάζονται σχόλια. Ήδη στην Ελλάδα φτάσαμε σε επίπεδο Βουλγαρίας. Κι αν νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός, τα 590€ που είναι ο βασικός μισθός στην Ελλάδα να τον συγκρίνετε με τα 250-300€ που είναι στη Βουλγαρία, όπου όμως το κόστος ζωής είναι στο μισό...... Φαίνεται όμως ότι θα πάμε και ακόμα παρακάτω.
   

Αυτά θα έλεγε ο Μάρξ, αλλά δεν θα συνεχίσω σε αυτή τη γραμμή, γιατί η λέξη "Μαρξ" προκαλεί αλλεργία σε πολλούς αυτές τις μέρες. Είναι σχεδόν απαγορευμένη και η αναφορά της αυτόματα σε κάνει "γραφικό"!